Vandaag zijn we vereerd om weer een bijzonder en heel eigen verhaal van één van onze lezers te mogen delen met jullie. Debbie vertelt over haar onzekerheid, haar twijfels en wat brieven schrijven haar heeft gebracht. Lees met haar mee!

Zou ik het durven? Nee ik durf niet. Maar ik doe het wel. Woorden zoeken die ik ken. Woorden waar ik geen fouten bij maak. Zinnen is het zelfde verhaal. Is deze zin wel kloppend? Ik hou zo van schrijven. Alleen bij het ouder worden word ik juist meer onzekerder er van. Vooral omdat er zoveel geschreven wordt hoe mensen er over denken als je fouten maakt. De tenen gaan er krom van staan. Met het schrijven van mijn verhalen kan het zijn dat er iemand in Nederland – en misschien wel over de grens – helemaal over de toeren is door mijn taalfouten. Wat breng ik wel niet te weeg met het schrijven van mijn verhaal.
De onzekerheid slaat verder door. Het spontane gaat eraf. Zoveel in het hoofd, zoveel woorden en zinnen. Zoveel te vertellen. Alleen zoals het in mijn hoofd zit komt het niet op papier of op mijn blog. Het zijn woorden weg doen, er komen andere zinnen. Bij het nalezen van het schrijfsel lijkt het niet meer zoals het in mijn hoofd was, maar het kan er mee door. Minder tenen die krom gaan staan, misschien. 

Verhuizing naar verhuizing. Periodes van ziek zijn. Eenzaamheid. Ik hou van mensen. Hoe kan ik in contact komen met mensen? Ik wil weten hoe een ander in het leven staat. Ik wil weten wat een ander te vertellen heeft. Ik wil even mezelf vergeten! Maar hoe? En dan kom ik tot de ontdekking, brieven schrijven. Het bestaat nog. Met volwassen vrouwen brieven schrijven. Geweldig! 

Niemand die mijn ziet. Niemand die voor mijn weg loopt omdat ik niet meer zo in het leven kan stappen zoals ik gewend ben. Wat een beetje verlangt wordt van mijn. Het is veilig om het via brieven te doen. Alleen de onzekerheid slaat weer toe. Bij de reacties van mijn oproepen die ik geplaatst heb, vermeld ik dat ik een lichte vorm van dyslexie heb. En vraag of het een probleem is? Wat een opluchting ze vinden het geen probleem. Het schrijven van brieven kan beginnen.

Een wereld gaat voor mijn open. Op deze manier kan ik weer een beetje mee doen. Bij het lezen van brieven kan ik even mezelf vergeten. Ik stap een momentje bij iemand anders in het leven. Alleen er stapt ook iemand anders in mijn leven. De belangstelling die er is maakt mijn even verdrietig. Briefvriendinnen die met mij mee denken. Die mijn ogen openen met het gene wat ik schrijf. Zij willen meer weten, ze willen weten wie ik ben. Vriendinnen in woord die mijn oprecht sterkte wensen. Langzamerhand ga ik mensen weer aardig vinden. Ik kijk met andere ogen de wereld weer in. Zie je wel ze zijn er nog, leuk lieve aardige mensen.

Wat ben ik blij dat ik mijn angst opzij heb gezet en het lef heb gehad om te gaan schrijven. Ik heb zoveel leuke contacten gelegd met briefvriendinnen wat ik niet zou willen missen. Het lezen van brieven gaat met een lach en een traan. En wie weet durf ik juist door dit ook contacten te leggen in de buitenwereld. Geloof in mensen die niet mijn beperkingen zien, niet de energie die ik niet altijd heb, maar zien wie ik ben, als mens.

Lieve groetjes,

Debby
http://doetmaarwat.blogspot.nl/

We willen Debby heel erg bedanken voor het delen van haar verhaal! Heb jij ook een postverhaal wat je graag zou willen delen met onze lezers? Mail ons dan om te informeren wat de bedoeling is op postfabriek@gmail.com.