Mijn vriend heeft een chronische nierziekte. Daarom moet hij regelmatig naar het ziekenhuis. Meestal zijn het bezoekjes waar we al een beetje aan gewend zijn. Maar een paar weken geleden had hij ineens klachten die helemaal nieuw voor ons waren. We hebben daarom meteen gebeld met de dialyse-afdeling, de huisartsenpost en de eerste hulp van het ziekenhuis in Almelo. Helaas kon niemand ons vertellen wat er aan de hand was. We kregen het advies om meteen naar het ziekenhuis te komen. En daar zijn we dan ook zo snel mogelijk naartoe gegaan. Door de ziekte van mijn vriend loopt zijn nierfunctie zo snel terug dat dialyse uiteindelijk noodzakelijk is. Hij zit nu al een paar jaar ‘op het randje’, dat noemen ze de predialyse fase. We worden hierin allebei begeleid door het team van de dialyse-afdeling in Almelo. Dat geeft ons veel steun. Maar omdat we deze klachten nog niet eerder hadden meegemaakt vonden we deze situatie toch wel heel spannend. Want we weten natuurlijk niet wat we moeten verwachten van het moment waarop duidelijk wordt dat hij echt moet gaat dialyseren.

Bij de eerste hulp waren we gelukkig snel aan de beurt. In een kamertje werden wat vragen gesteld, bloed afgenomen en hebben er een paar uur gewacht op de uitslag. De artsen konden niet meteen vinden waar de klachten vandaan kwamen. Er waren eerst meer onderzoeken nodig. Het was intussen al laat geworden. Mijn vriend werd opgenomen zodat ze meteen de volgende morgen verder konden zoeken. De opname werd snel geregeld. Daarna wilde ik graag zo snel mogelijk naar mijn eigen bed. Omdat we met de regiotaxi naar het ziekenhuis waren gekomen, moest ik eerst een taxi naar huis regelen. En de batterij van mijn telefoon bleek ook nog eens bijna leeg te zijn! Daarom liep ik naar de receptie om te vragen of ze daar een taxi voor me wilden bellen. Het voor mij bekende ziekenhuis zag er zo laat op de avond heel anders uit. Overdag en ’s avonds tijdens het bezoekuur zijn er winkeltjes en een restaurant open en lopen er een heleboel mensen door de gangen. Nu was het er vreselijk leeg en stil. Eenmaal bij de receptie zag ik dat het al kwart voor twaalf was en de receptioniste was natuurlijk allang naar huis. Door alle hectiek had ik nog geen avondeten gehad en ik was ook moe van alle spanning. Ik wilde maar nu nog maar één ding: naar huis! Maar hoe kon ik nu een taxi bellen? Ik rommelde in mijn jaszak, op zoek naar een pepermuntje en toen kwam er een hele vrolijke mevrouw uit een hokje vlakbij de receptie gelopen. Het bleek iemand van de beveiliging te zijn. Ze belde de regiotaxi voor me, bood een kop koffie aan en we raakten tijdens het wachten aan de praat. Ik had die avond ontzettend veel pech: de taxi kwam niet opdagen. En dat terwijl de beveiligingsmevrouw meerdere keren had gebeld en ons beloofd was dat er iemand onderweg was. Toen om één uur ’s nachts de taxicentrale ook niet meer bereikbaar was, zakte de moed me in de schoenen. Ik wilde graag naar huis en begon me ook vreselijke zorgen te maken over onze honden, die al vanaf het begin van de avond alleen thuis zaten. Maar ik was ook zo dankbaar dat ik deze beveiligingsmevrouw was tegengekomen! Ze heeft me zo goed geholpen! Ik kon alle telefoontjes aan haar overlaten en ze heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat een ander taxibedrijf midden in de nacht nog kwam. Ze regelde een formulier waardoor het ziekenhuis deze rit voor mij zou betalen, want een gewone taxi is veel duurder dan de speciale regeling bij de regiotaxi. Dat kan ik zelf niet betalen. Én ik kon de klacht over regiotaxi ook aan haar overlaten. Uiteindelijk kwam een taxi me om half drie ’s nachts ophalen. Alle uren die ik heb moeten wachten, heeft deze beveiligingsdame me gezelschap gehouden, geholpen en gesteund. Ze was vrolijk, wist van aanpakken en we hebben tussendoor hele fijne gesprekken gehad. Ze was precies wat ik nodig had en ze had me er op geen betere manier doorheen kunnen slepen!

De dagen erna heb ik nog veel moeten denken aan die uren bij de ingang van het ziekenhuis. Ik had misschien de pech dat mijn taxi niet kwam opdagen, maar wat heb ik veel geluk gehad met die beveiligingsdame! Als ik iemand anders had getroffen, had die persoon dan ook zoveel moeite voor me gedaan? Misschien deed deze mevrouw wel ‘gewoon haar werk’, maar ze deed het wel met heel veel liefde en aandacht. En dat voelde heel bijzonder! Dat wilde ik haar graag laten weten. Ik schreef een brief, verdeeld over meerdere kaartjes, waarin ik heb uitgelegd wat haar hulp voor mij betekende. Ik had haar adres niet, maar wist gelukkig wel haar naam. Mijn vriend mocht de dag na de opname gelukkig weer naar huis. Maar de eerstvolgende keer dat hij voor controle naar het ziekenhuis in Almelo moest, heeft hij de post afgegeven bij de receptie.

Ook Kim stuurde onlangs bedankpost aan iemand die haar heeft geholpen:

Kim: bedankje aan de verloskundige

Voor een verloskundige is het begeleiden van een bevalling haar werk en iets wat ze vele malen zal doen in haar carrière. Als (toekomstige) moeder is je bevalling echter een enorme mijlpaal in je leven. Bij de geboorte van mijn eerste zoontje was de verloskundige van onmisbare waarde. Haar woorden sleepten mij door de bevalling heen en sinds die bevalling maakt alleen al de gedachte aan haar me blij. Bij de geboorte van mijn tweede zoontje, was het helemaal een bijzonder verhaal. De dienstdoend verloskundige was net nieuw bij deze praktijk, ze werkte er een krappe anderhalve maand. We hadden elkaar één keer gezien tijdens een controle. De bevalling ging dit keer razendsnel, zó snel zelfs dat de verloskundige niet op tijd was. Zo’n 10 minuten nadat mijn zoontje was geboren arriveerde ze en de rest van de nacht werkte ze heel hard om een goede afloop van alles te garanderen: met succes. In mijn eigen verwerking van de snelle bevalling, moest ik regelmatig aan haar denken. Ze vertelde dat het haar nog nooit eerder was gebeurd, dat ze te laat was voor de geboorte van het kindje. En dan overkomt het je ook nog eens als je nét een nieuwe baan hebt? Ik realiseerde me dat de bevalling niet alleen mij voor altijd bij zal blijven, maar ook haar. Daarnaast voelde ik echt een beetje liefde voor haar, eigenlijk een vreemde, omdat ze had gezorgd dat alles goed was gekomen met mij en mijn dierbare zoontje. Ik voelde me ook na de bevalling enorm gesteund door haar en door de hele praktijk, met veel persoonlijke aandacht. Ik voelde mij gezien, gehoord en erkend. En dat is het mooiste geschenk wat je als mens kunt krijgen. Ik besloot haar daarom een brief te schrijven om haar te bedanken voor haar werk en om ook even stil te staan bij de mens achter de verloskundige, die hier ook van alles bij gevoeld had. Ik vroeg haar om mijn dankbaarheid ook over te brengen aan haar lieve collega’s. Soms doet iemand gewoon zijn of haar werk, maar maakt het voor jou álle verschil HOE diegene dat doet. Wat mij betreft is het dan altijd enorm de moeite waard om diegene te bedanken en hoe beter dan met een kaartje of brief? Iets wat de ander kan bewaren, om zich op rotdagen te beseffen waar hij of zij het eigenlijk voor doet.

Voor mijn bedankbrief (op een kaartje kon ik gewoon niet genoeg kwijt) gebruikte ik het briefpapier uit het Flow Book For Paper Lovers, waar de tekst “thank you” al op stond. Perfect voor deze gelegenheid dus! Van een vel van bijpassend papier, vouwde ik een envelopje. En zo ging de hele boel op de post!

Uitdaging

Naast je familie, vrienden, buren en collega’s heb je ook dagelijks te maken met mensen die je minder goed kent. Denk bijvoorbeeld aan de bestuurder van de bus waar je ’s morgen instapt, je postbode of mensen in de zorg. Misschien denk je bij het versturen van post niet meteen aan deze mensen. We willen je graag uitdagen om dat dan eens te doen! Ben je druk met het schrijven van een stapel kerstkaarten voor je familie en vrienden? Dan is het een kleine moeite om iemand die je minder goed kent ook een kaartje met lieve woorden te bezorgen! Dat wordt vast en zeker gewaardeerd! Zijn al je kerstkaartjes de deur al uit? Geeft niets! Iemand bedanken kan natuurlijk het hele jaar door! 😉

Lieve groetjes, Kim en Nienke.