Zoals jullie wel gemerkt hebben is het eventjes een weekje stil geweest op de Postfabriek. We hebben echter nog geen vakantie, hoor! We waren gewoon eventjes druk, heel druk, met dingetjes achter de schermen. Met één van die dingen had vooral ik, Kim, het erg druk. Ik had namelijk gisteren de hele dag een heuse televisiecrew over de vloer en waar we die momenten tot nog toe altijd met z’n drietjes hebben beleefd, kwamen ze dit keer voor mij alleen.

Een paar weekjes geleden kregen we een berichtje van ene Myrthel, werkzaam voor VPRO Dorst, met de vraag of één van ons haar kon bellen. Door het onderwerp wisten we al direct dat ik diegene moest zijn en diezelfde middag nog, belde ik Myrthel op. Wat volgde was een heel lang telefoon gesprek, waarin ik vele vragen op mij afgevuurd kreeg. Al snel na dit eerste telefoontje werd duidelijk: we zouden gaan draaien! Natuurlijk zou ik niet op de Postfabriek schrijven over deze ervaring, als het niet álles met post, brieven en penvriendschap te maken had.

Op zoek naar een speld in een hooiberg?

Als je praat over brieven, wil je natuurlijk het liefst de brieven zelf er ook bij hebben. En dat was nog een heikel puntje, want alle post die ik ooit kreeg tot drie maanden geleden, zat keurig opgeborgen in een verhuisdoos in een krat in een loods bij een verhuisbedrijf. Oeps! Ergens in één van de grote drie houten kratten met daarin bijna alle spullen en meubels van mij en mijn gezin, zat dé doos. En dat voelde als gaan zoeken naar een speld in een hooiberg. Maar, wie niet waagt wie niet wint, toch? Dus vroeg ik het verhuisbedrijf de kratten klaar te zetten en met een goed voorgevoel, dook ik samen met mijn vriend de kratten in.

Al na tien (!) minuten, vonden we mijn doos vol post en even later zelfs nog een extra tasje met brieven wat niet meer in die doos had gepast. Ik blij, VPRO blij, iedereen blij.

De draaidag

Zaterdag 16 juli was het dan zo ver en zou de crew hier op de stoep staan. Een regisseur, een cameraman, een geluidsman, een productie-assistent én de fabulous Shay Kreuger. Met Shay samen zou ik de brieven gaan bekijken en erover in gesprek gaan. Eerst bij mij thuis, met mijn gezin om me heen. Een uitdaging, want als de kinderen er zijn ben ik in de allereerste plaats moeder en is mijn concentratie altijd een stuk minder. En een achtbaan, want op dit niveau had ik nog nooit naar al deze brieven gekeken en bepaalde stukjes raakten me behoorlijk.

In de middag liepen we ook nog door mijn stad, kochten een Zinvol kaartje bij Dit Dus by Co en dronken koffie bij mijn favoriete plekje om brieven te schrijven: Le Parfait. Vooraf zag ik er enorm tegenop om met cameraploeg door de stad te lopen, omdat ik hier aardig wat mensen ken en er niet zo van hou om heel erg bekeken te worden. Gelukkig wemelde het van de toeristen, waardoor we redelijk op gingen in de mensenmassa en ik voor zover ik weet weinig bekenden heb gezien. Wel merkte ik dat ik eigenlijk pas bij Le Parfait, een plekje waar ik me sowieso altijd heel fijn voel, echt kon ontspannen en meer mezelf werd. Helaas zat de draaidag er toen eigenlijk alweer bijna op! Aan de crew lag het in elk geval niet, zoals vooraf beloofd aan mij, waren ze allemaal ontzettend aardig en hartelijk en stelden me goed op mijn gemak.

Na afloop

Na het draaien viel ik direct weer in de hectiek van het gezinsleven. Er moesten boodschappen gedaan worden, er moest gekookt, gegeten, de kindjes moesten naar bed en het huis weer opgeruimd. En toen kwam het eerste moment van rust en werd ik overvallen door onzekerheid. “Heb ik dit of dat wel goed gezegd?” “Waarom heb ik niet meer vragen gesteld?” “Oh! Dat ben ik vergeten!” en een lange stroom aan zulke gedachten. Gelukkig kon ik daarmee ook terecht bij Nienke en Ruchama en kreeg ik later op de avond nog een geruststellend berichtje van Myrthel. In zo’n achtbaan van een dag, is het misschien ook wel heel normaal dat je je een beetje geleefd voelt en dat een hoop gedachtes pas komen als het alweer voorbij is. Na een goede nacht slaap was de onzekerheid gelukkig grotendeels weer weg en kon ik vooral ook nagenieten.

Open einde

En toch is het voor mij een dag met een open einde. Vandaag heb ik nog allerlei brieven door zitten lezen en hebben de vragen die Shay mij stelde en de dingen die zij mij vertelde doorgetrild, waardoor ik tot een hoop realisaties kwam. Zoals dat je herinneringen echt niet altijd kloppen met de werkelijkheid en dat het heel mooi is om eens zo uitgebreid terug te kijken op bepaalde vriendschappen. De opnames zitten erop, maar deze dag zal me nog een hele tijd bijblijven en mijn gevoel zegt dat het me best nog eens meer mooie momenten zou kunnen opleveren.

De uitzending zal in het najaar online komen te staan als aflevering in een webserie van VPRO Dorst. Uiteraard laten we het jullie weten zodra de uitzending te bekijken is!

Liefs,
Kim

PS De oplettende lezer heeft het vast wel opgemerkt, maar het ging dus allemaal over het schrijven met gevangenen. Ik schreef er al meerdere blogjes over, zoals een inleiding, over het contact met S., het contact met Tony én over Manuel.