Disclaimer: in deze blog zullen vloekwoorden voorkomen. Na wat boze feedback op één van onze printables, zet ik de waarschuwing maar vast neer. Want in deze blog hou ik het even iets minder netjes. 

Je staat er niet snel bij stil maar ook in de wereld van de post bestaat er aardig wat etiquette. Zo open je een brief met een groet en eindigt er ook mee. Als iemand jarig is, dan zet je ‘gefeliciteerd’ op de kaart, bij een overlijden is het ‘gecondoleerd’, is iemand ziek dan schrijf je vaak het woord ‘beterschap’ en op kaartjes die we op vakantie versturen komt het al snel neer op ‘het is hier fantáááástisch!” Maar wat nou als het helemáál niet zo fantastisch is?

Op vakantie

Ja, eindelijk! Na anderhalf jaar niet op vakantie te zijn geweest vanwege onze verhuizing en een hoop tegenslagen in de eerste helft van 2018 gingen we éindelijk weer op vakantie met het gezin. Wat keek ik er ontzéttend naar uit. Ik was enorm toe aan tijd met z’n viertjes waarin ik even niets anders zou hoeven dan vooral allerlei leuke dingen doen. We hadden een weekje geboekt op een vertrouwd plekje, namelijk in een huisje bij Koe in de Kost. Op vrijdagochtend moest ik nog even werken en in de middag vertrokken we. Al tijdens de autorit voelde ik me niet zo lekker, maar dat zou vast zo over zijn! Op zaterdagochtend deden we even boodschappen vanuit het huisje en rende ik een soort van-alles-wat winkeltje in voor kaartjes. Vorige keer was het zo moeilijk geweest kaartjes te vinden daar, dat toen ik een kaartenset zag met foto’s van Salland door mensen uit Salland waarvan de opbrengst naar een hospice ging, ik het gauw mee greep en tevreden met mijn vondst terug ging naar het huisje.

Echter, in de dagen erna bleven de kaarten onaangeroerd liggen. Met dik 39 graden koorts lagen zowel ik als mijn man op de bank van het huisje. De kinderen hadden nergens last van, maar van leuke dingen doen samen was geen sprake. Allebei waren we geveld door een bacteriële infectie in onze keel en ik was zieker dan ik me in jaren kan heugen. Ontstoken keel, ontstoken stembanden, ontstoken ogen. De kaartjes lagen daar pesterig te wachten op mijn mooie woorden over hoe de vakantie had moeten zijn!

Kaartjes schrijven

Halverwege de vakantie lag ik als een hoopje ellende op de bank te zwelgen in zelfmedelijden en te wensen dat ik thuis was en in mijn eigen bed lag. Bij het afruimen van de tafel zag ik opnieuw de kaartjes liggen en in de hoop dat ik me beter ging voelen deed ik een poging een kaartje te schrijven aan Nienke. Een kaartje zoals het hoort.

Maar na het schrijven voelde ik me ineens zo boos en schijnheilig! Wat zat ik nou te kletsen? Ik had het HELEMAAL niet leuk! En in mijn boosheid pende ik een nieuwe tekst op een kaartje aan Nienke.

Zo kon ik er nog wel eentje schrijven!

En nog eentje!

Na kaartje drie was het zelfmedelijden en de boosheid een heel eind gezakt, vooral doordat mijn man ging lezen wat ik had geschreven en er hartelijk om moest lachen. En zo langzaamaan kon ik er zelf ook best een beetje om lachen.

Verwachtingen doorbreken

Net als dat mijn verwachting van een vakantiekaartje er eentje is vol mooie woorden, is mijn verwachting van een vakantie er ook eentje vol moois. Het vasthouden aan die verwachting maakte ik dat ik echt nergens van kon genieten. Ik was chagrijnig tegen de kinderen, tegen mijn man, en deed álles met grote tegenzin. Het schrijven van de kaartjes (zoals je ziet was ik trouwens ook te bozig om een beetje mijn best te doen voor mooie foto’s) werkte als een soort reset-knopje. Door precies op te schrijven wat ik dacht en voelde en mijn boosheid naar het papier te verplaatsen, kreeg ik ineens ruimte in mijn hoofd. Daarna kwam er ook ruimte om te accepteren dat dit nu eenmaal was hoe deze vakantie ging zijn: ik ziek en mijn man ziek. Er was niks aan te veranderen, maar nog wél iets van te maken. We zijn gaan kijken naar activiteiten die we met z’n allen konden doen, waarbij wij ons fysiek niet hoefden in te spannen en hebben zo de laatste vakantiedag een heerlijk vaartochtje gemaakt met een motorbootje. Alleen maar zitten en liggen terwijl we door de mooie natuur van Salland voeren en genoten van het samen zijn! Met mijn werkgever regelde ik dat ik wat extra tijd had om bij te komen eenmaal thuis, waardoor ook die druk van de ketel was. En zo was die f*cking klote vakantie uiteindelijk nog bést okee!

Ruchama en Nienke hebben hard gelachen om hun kaartjes. Ook bij hen maakte dat het vakantiekaartje juist memorabel was om te ontvangen doordat de tekst ongepolijst was en niet was wat ze hadden verwacht. Soms is het breken van de etiquette héérlijk voor alle partijen! Misschien moet ik binnenkort maar eens een bestekloze maaltijd organiseren in het gezin, of een dag invoeren waarbij het verboden is om beleefd te zijn. Wie weet wat het brengt!

Liefs,
Kim