(links de eerste enveloppen van Ruchama en rechts die van Nienke)

Vandaag is het alweer vijf jaar geleden dat Nienke haar eerste post naar mij schreef. Het eerste wat ik dacht bij het openen van de post was ‘Oh jee, wij zijn zo verschillend!’ Het feit dat alle papiertjes nog steeds in de envelop zitten, zegt genoeg hihi. Zelf was ik nog echt zoekende naar mijn stijl en viel vaak voor zachte kleuren en bloemetjes. Ondanks het grote verschil in stijl van de post, begonnen we met het schrijven van brieven. Ik denk dat wanneer we elkaar op straat waren tegen gekomen, we de ander vriendelijk hadden begroet maar nooit de moeite hadden gedaan om de ander te leren kennen. Omdat we dan al (onbewust) een beeld hadden gevormd en bedacht hadden dat de ander niet in ons leven zou passen. Bij het schrijven ben je oprecht nieuwsgierig naar de persoon achter de brieven. Je vraagt en vertelt hele andere dingen dan je in een gesprek zou doen. Brieven schrijven is een pure manier om een beeld van iemand te vormen, je laat je vooroordelen opzij liggen en luistert naar wat iemand te vertellen heeft. Dat is zo bijzonder van het brieven schrijven – je gaat van mensen houden waar je normaal nooit een vriendschap mee zou beginnen.

 
(Links de 1e brief van Nienke en rechts de 2e brief van Ruchama)

Al snel schreven we lange kletsbrieven waarin we elkaar leerden kennen en steeds meer overeenkomsten ontdekten. Doordat je een eigen beeld van de persoon hebt gevormd ga je ook de verschillen meer waarderen. Ondanks dat Nienke haar stijl niet mijn stijl was vond ik haar creativiteit ontzettend inspirerend en prachtig. Zo ook het collageboekje wat ze in de tweede poststuk mee stuurde en bloemzaadjes in zaten. Ik was zo onder de indruk van haar echt eigen stijl.

Mijn eerste envelop was dan ook een simpele bruine envelop met een tuinkabouter er op getekend, waar ik nog elke keer om moet lachen. Ik had er geen idee van dat je zelf je enveloppen kon vouwen. Ik probeerde wel de simpele enveloppen op te leuken met de stijl van de ontvanger. Vandaar de kabouter voor Nienke. De eerste post voor Nienke vond ik zo lastig om te maken. Goud, glitters en tuinkabouters… Ik heb me echt suf moeten zoeken naar deze spullen! Uiteindelijk kwam ik op het idee om op zoek te gaan naar foto’s van haar hondjes om zeker te weten dat er iets bij de post zat dat ze leuk zou vinden. Ik moet nog elke keer lachen om die grote tuinkabouter op de envelop.
Ruchama haar eerste en laatste postNa deze envelop ben ik ook begonnen met het zelf vouwen van enveloppen waarin Nienke dus een grote inspiratiebron was! Als we nu onze eerste poststukken terug zien zitten we te grinniken en schamen we ons zelfs een beetje. Door de jaren heen hebben we zo een eigen stijl ontwikkeld. We hebben zoveel nieuwe materialen en manieren om post mee te maken ontdekt. Maar het is ook mooi om te zien dat we eigenlijk met niks zijn begonnen… Voornamelijk plaatjes uit tijdschriften en de weinige postspulletjes die in die tijd te koop waren. Om het verschil te laten zien showen we je foto’s van onze eerste poststuk(ken) en onze laatste. Alle foto’s zijn te vergroten om beter te zien!

Nienke haar eerste en laatste post en haar laatste enveloppen

Ruchama haar laatste enveloppen

Toen we rond de 50 brieven (en kaartjes ook meegeteld) zaten kwamen we door een grapje op het idee om de post eens te nummeren. Daaruit bleek hoeveel we al hadden verstuurd en kwamen we er achter dat 11 april de eerste brief is geschreven. Sindsdien zeggen we grappend dat we al zoveel jaar briefverkering hebben. Vandaag hebben we dus 5 jaar briefverkering! Als de postbode vandaag zijn werk doet ontvangt Nienke vandaag nummer 184 in haar brievenbus en vond ik gister nummer 184 van haar in de brievenbus. Daar zijn wij zelfs van onder de indruk hihi. Wat een postzegels haha! Heb je gezien wat voor een saaie postzegels we toen nog gebruikten. Verder dan de Bea’s en groenzegels kwamen we niet. Tegenwoordig zijn we zo verwend dat we alleen nog maar leuke, bij de post passende zegels willen. Ook de prijs is enorm gestegen, van 44 cent naar 54 cent, wat binnenkort nog hoger wordt. Zoveel postzegels maar nog zoveel meer woorden, wat een gebeurtenissen. Wat deel je veel met elkaar in vijf jaar tijd. Wat groei je als mens zijnde. Zo hebben we allebei een baan gekregen, zijn we verhuisd, kwamen ziektes en de dood om het hoekje kijken. Hebben we elkaar heel wat getroost, maar hebben we ook zo hard gelachen samen. Zoals we al vaker hebben benoemd, het is gaan voelen als een levend dagboek.

Alle post door Ruchama verstuurd: Alle post door Nienke verstuurd

Hoe Ruchama de post opbergt

Hoe Nienke haar post opbergt

Hiep hiep hoera voor ons! Maar ook een hele grote dank je wel naar Kim. Want 5 jaar geleden stelde zij een simpele vraag wie het sturen van post ook zo miste. Zo is de community ontstaan waar we elkaar ontmoet hebben. Wat als Kim die vraag niet had gesteld? Dan hadden we dit dus allemaal moeten missen… Het voelt zo vanzelfsprekend dat we elkaar brieven kunnen sturen en er altijd iemand is die je wilt lezen. Dat is het absoluut niet. Het begon met de vraag van Kim en daarna het groeien van vertrouwen en vriendschap in de brieven. Maar wat zijn we dankbaar en blij dat we al vijf jaar zo intensief met elkaar mogen schrijven!

Heb jij een penvriend(in) met wie je al jaren schrijft en iemand met wie je nog maar kort schrijft maar wel die klik zo sterk voelt?

Liefs, Nienke en Ruchama