Zondag 10 mei is het weer moederdag, een dag om met z’n allen even stil te staan bij onze moeders en indien de mama’s het leuk vinden wat aandacht aan hen te besteden. Zelf zal ik vast verwend worden met een ontbijtje op bed, een mooie knutsel van de kinderen en gaan we met het gezin wat leuks doen. Mijn eigen moeder stuur ik meestal een kaartje, omdat zij ook erg van post houdt. Dit jaar doe ik echter iets extra’s, niet voor mijn eigen moeder maar voor de jonge moeders van mijn eigen generatie. En ik wil jullie oproepen om hetzelfde te doen! Wat en waarom? Dat leg ik graag uit…

Ik ben een hele blije, gelukkige en genietende mama. Helaas is het ook een periode een stuk minder gegaan. Ik voelde me in die tijd erg alleen en vond niet de (h)erkenning die ik zocht. Uiteindelijk dacht ik dat het vast aan mij lag, dat ik me zo rot voelde. Gelukkig ben ik er toch achter gekomen dat er voldoende anderen waren die mijn gevoel herkenden en heb ik het gevoel om kunnen draaien naar iets waar ik wat mee kon. Ik heb ontzettend veel geleerd, mezelf vele malen beter leren kennen en ben heel trots op de mama die ik nu ben! Ik hoop me nooit meer zo alleen te voelen als toen en wil met dit blogje alle mama’s die zich (wel eens) rot voelen, een hart onder de riem steken. Je bent niet alleen en je doet het goed! Ik deel vandaag een kwetsbaar stukje van mezelf, namelijk de onzekerheden die ik heb als moeder. Ik vind dat die kwetsbaarheid er moet kunnen zijn, dat de onzekerheid er moet kunnen zijn en dat het ons allemaal sterker kan maken als we er samen meer over praten, zonder oordeel.

The Mommy Wars

Als jij zelf moeder bent, dan ben je vast wel bekend met de term mommy wars, in het Nederlands te omschrijven als de moeder oorlogen. Het staat voor al die grote thema’s waar moeders het onderling nogal eens oneens over kunnen zijn: borstvoeding of flesvoeding, thuisblijfmama of werkende mama, wel of niet vaccineren, wel of geen straf geven en ga zo maar door. Het gaat om grote beslissingen die je neemt over de wijze waarop jij je moederschap invult, iets wat iedereen op een eigen en persoonlijke manier doet. In de discussies over deze thema’s kan het er online zó hard aan toe gaan, dat je bijna zou denken dat als al die moeders zich in één ruimte zouden bevinden ze elkaar letterlijk in de haren zouden vliegen.

Eigenlijk heel verdrietig, want ik vind niks moeilijker dan het nemen van al dit soort besluiten. Aan elk besluit kleven voor- en nadelen en voor geen van deze keuzes heb je de garantie dat het maken van de keuze ook betekent dat je die keuze uit kunt voeren! En als ik dan toch mijn keuzes heb gemaakt en de uitvoering wil ook nog eens lukken, dan is er altijd het monstertje genaamd twijfel en onzekerheid. Geen moeder schijnt er vrij van te zijn: schuldgevoel. En die innerlijke dialoog is vaak dodelijk vermoeiend. Zodra er iets niet lekker loopt met de kinderen komen alle grote keuzes weer voorbij: Zou hij me missen omdat ik zoveel werk? Of zou hij doordat hij maar 1 dag naar de opvang gaat, daar juist niet goed kunnen wennen? Zou hij soms te weinig borstvoeding binnen krijgen? Of zou hij misschien al toe zijn aan vaste voeding? Zou hij misschien beter slapen op een eigen kamertje? Of zou hij juist gewoon de hele nacht naast mij in ons bed moeten liggen? Werkt de straf niet omdat ik niet vaak genoeg straf geef? Of zou ik juist te vaak straf geven en daardoor missen wat er éigenlijk aan de hand is? En dan denk ik, met mijn oudste zoontje die nu 3,5 is, dat ik inmiddels wel een beetje weet hoe dat ouderschap moet.. Blijkt een tweede kindje een héél ander kindje te zijn! En werken de dingen die bij de oudste de enige oplossing waren, bij de jongste juist compleet averechts! En dan is niet alleen elk kind anders, maar elke ouder ook nog eens! Dus reken maar uit, met een gezin van vier personen.. Dat is uniek + uniek + uniek + uniek = geen enkel ander gezin functioneert precies zoals dat van ons.

Als er íets is wat ik het allermoeilijkst vind aan het mama zijn dan is het wel dat constante getwijfel, die eeuwige onzekerheid, altijd de kans dat een andere aanpak dan de mijne misschien toch beter werkt. Het twijfelen is een kracht, want ik heb er al vaak mijn aanpak door bijgesteld omdat de twijfel me verder deed zoeken, maar er is geen examen om te toetsen of je het echt beheerst. Geen garantie. Geen “goed” en geen “slecht”. En dan zoek ik op een rotdag eens steun bij mijn online medemoeders op een internet platform, krijg ik een bak met adviezen die voor mij niet werken en als ik pech heb nog een paar kritische noten en oordelen er gratis bij. (Natuurlijk zijn er ook hele lieve mensen om me heen die wél advies geven op een fijne manier: dat niemand zich persoonlijk aangesproken gaat voelen ;)). En hoe vaak zegt een andere mama uit mijn generatie tegen mij dat ik iets goed doe? Tsja.. Ik kan me de laatste keer eigenlijk niet herinneren. Al wij mama’s houden ons met al onze eigen onzekerheden vast aan onze eigen aanpak en zien we een andere mama, dan is het soms fijn te denken “Oh wat een stómme keuze! Mijn keuze is veel beter!” om je zo weer een beetje zekerder te voelen. Echt, ik maak me er ook schuldig aan. De gedachte is gedacht voor ik er erg in heb. Want kom niet aan mijn kinderen en kom niet aan mijn moederschap, het is het meest kwetsbare wat ik heb en tegelijkertijd voor iedereen zichtbaar. Dat is best naakt soms, hoor. En een klein pantsertje opgebouwd uit oordelen over een ander eromheen voelt dan net een beetje veiliger. Maar het is zo jammer, want als mama’s weten wij allemaal als geen ander hoe pittig het moederschap is, hoe onzeker je kunt zijn en hoe alleen je je soms kunt voelen naast alle fijne en bijzondere momenten die we vaak wél delen met elkaar.

Moederdag complimentjes

En dat brengt mij op -het punt- van dit blogje. Want laten we als moeders een gezond en over het algemeen gelukkig kind opvatten als teken dat de moeder die bij dat kind hoort dus de keuzes maakt die voor haar en haar kind de beste zijn! En laten we ons beseffen dat de gemiddelde moeder zélf al haar eigen allergrootste criticus is. Laten we al onze vraagtekens over elkaar een dagje begraven en elkaar eens álles vertellen wat we góed vinden aan de ander! En waarom niet op die ene dag per jaar die tóch de naam van onze rol al draagt? Moederdag!

Zo zat ik de afgelopen dagen aan de eettafel kaartjes en briefjes te schrijven aan een aantal mama’s om mij heen van mijn eigen generatie en vertelde ik hen wat een goede, lieve, bewuste en betrokken moeders zij zijn. Op elk poststukje plakte ik een sticker met de tekst “Supermama” die ik kocht bij vlindersinjebuik. Vrijdag 8 mei gooi ik de moederdagcomplimentjes op de bus (want op zondag helaas geen postbezorging), zodat al deze mama’s in het weekend van moederdag hopelijk eens een beetje tróts zijn op zichzelf. Want moeder zijn? Het is niet niks! En uiteindelijk hebben we iets véél groters met elkaar gemeen dan dat we van elkaar verschillen.. Namelijk de liefde voor onze kinderen. Als we die gemeenschappelijke factor als de verbinding kunnen zien, dan kunnen we een hele hoop betekenen voor elkaar. En zie je eens een mama worstelen met een hysterische peuter in de supermarkt? Leg dan eens een hand op haar schouder en zeg “Moeilijk he? Je doet het goed hoor!” Wedden dat je een verschil maakt?

Ik hoop dat een heleboel mama’s elkaar deze moederdag een extra complimentje maken. Per post, maar een mailtje mag ook best deze keer, of een smsje, of een whatsappje voor mijn part! Of bel iemand eens ouderwets gezellig op! Maar deel ze uit, die moederdagcomplimentjes!

Lieve supermama die dit leest, ja, jij daar: Je doet het GOED!

Liefs,
Kim

PS. Ohja, natuurlijk willen we ook onze eigen mama’s even in het zonnetje zetten en kan er ook van álles via de post. Stuur bijv. lekkere chocolaatjes met een foto erop via Cakepicture, een kaart met thee via Theeduif, een bosje bloemen via Brievenbusbloemen of een groot hart van chocola via Chocstar.