Mr. Toshiro Kanamori is een docent uit Japan. Hij hanteert een bijzondere aanpak in de klassen waaraan hij les geeft. Zijn doel is kinderen te leren om samen gelukkig te zijn, door zowel hun eigen sterke kanten als die van hun vrienden te vergroten. Door de dingen die Kanamori zelf heeft meegemaakt, weet hij hoe waardevol het leven is. Tijdens studiedagen voor mijn werk, kreeg ik een stukje te zien uit de documentaire “De Japanse levensles” waarin Kanamori samen met een klas, groep 6, gevolgd wordt. Ik zag slechts tien minuten, maar die avond bekeek ik direct de hele docu van 50 minuten lang en heb ik mee gelachen en mee gehuild. Wat mij betreft is het iets wat iedereen gezien moet hebben. Maar wat hebben deze docent en documentaire nu met de Postfabriek te maken vraag je je misschien af?

In de klas maakt Kanamori gebruik van een klassenboek waarin elke dag drie kinderen een brief mogen schrijven over wat zij hebben meegemaakt, wat zij denken en wat zij voelen. Ieder kind leest vervolgens hun brief voor aan de hele klas. Niet alleen oefenen de kinderen zo hun schrijfvaardigheid, leesvaardigheid en het spreken voor een groep.. Ook oefenen zij met het onder woorden brengen en delen van wat er in hen om gaat. Zo zie je in de documentaire onderwerpen als pesten en de dood voorbij komen in de brieven, maar zie je ook hoe kinderen van slechts tien jaar oud al zó goed in staat zijn om hun gevoelens te verwoorden. Ze gebruiken het zelfs om de docent in te laten zien dat hij ongelijk heeft op het moment dat hij een bepaalde straf kiest voor een jongen in de klas. De brieven komen telkens terug, niet alleen Kanamori gebruikt de brieven om kinderen dingen bij te brengen, ook de kinderen zelf gaan brieven inzetten om elkaar te steunen. Uiteindelijk gaan ze als afsluiting van hun tijd samen zelfs een bijzondere samenwerking aan.

Voor mij was de documentaire een enorme bevestiging van de kracht van brieven, want alleen dát middel kon ervoor zorgen dat de kinderen zoveel met elkaar deelden. Hoe anders is het om een brief voor te lezen, waarover je eerst goed hebt kunnen nadenken en welke je zorgvuldig hebt kunnen verwoorden, in plaats van zo uit je hoofd iets te zeggen? En denk ook aan de gelijkwaardigheid die je ermee bereikt, want zowel de verlegen als de spontane kinderen komen met de brieven op precies dezelfde manier aan bod. Je ziet ook hoe de brief van de één de ander de moed geeft iets heel kwetsbaars te delen van zichzelf. En je ziet de steun die kinderen kunnen uitspreken naar elkaar, door een brief te schrijven. Het schrijven van een brief helpt je om jouw verhaal te vertellen.

Heb je gekeken? Ik ben heel benieuwd wat jou is opgevallen en is bij gebleven en wat je er zelf uit mee neemt.

Liefs,
Kim