Post is zo’n belangrijk deel van mijn leven geworden dat ik er bijna non-stop mee bezig ben. Het is meer dan ‘gewoon een hobby’ geworden. Het is natuurlijk niet zo dat ik mijn dagen alleen maar vul met schrijven of het maken van enveloppen en kaartjes. Maar de aandachtige manier van kijken en bezig zijn, die ik van post heb geleerd, is wel een manier van leven geworden. Zo vertelde ik in Brief uit de oorlog hoe ik soms ‘brieven in gedachten’ schrijf.

Want ik heb vaak in gedachten al de woorden gezocht om iets met iemand te delen. Niet alleen het moment dat ik werkelijk achter mijn schrijftafel ga zitten, ben ik bezig met het schrijven van een brief. Dat doe ik ook tijdens wandelingen en andere dagelijkse handelingen, zonder pen en papier aan te raken.

Druk druk druk

De maatschappij waarin we leven vraagt om een bepaalde snelheid en veel mensen voelen zich daardoor gehaast en druk. Als ik over mijn liefde voor post vertel, reageren mensen vaak verbaasd. Ze vertellen vol enthousiasme verhalen over briefcontact uit hun kindertijd, maar zien vandaag de dag niet hoe ze daarvoor óók nog ruimte moeten maken. “Daar heb ik nu geen tijd meer voor.” Terwijl ik juist op drukke dagen heel bewust aan mijn schrijftafel ga zitten om mijn gedachten te ordenen of een envelopje te vouwen. Even onthaasten en weer terugkomen in het nu. Een Indiaas gezegde luidt: “Heb je geen tijd om te mediteren, mediteer dan twee keer zo lang.” Post is te vergelijken met meditatie! Ook Kim vertelt in een blogje hoe post een manier om te onthaasten is en deelde een fragment uit College Tour waarin John Cleese dat heel mooi weet uit te leggen.

Bundelen

Het poststuk dat ik naar de brievenbus breng, is een pakketje gebundelde aandacht. Ik heb meerdere momentjes van aandacht en liefde samengebracht om als één geheel aan de ontvanger te geven. Zo wordt post niet alleen een middel om te onthaasten, maar ook een manier om in drukke periodes iemand toch volle aandacht te geven. In een gesprek wordt het vervelend als je het blijft onderbreken voor andere dingen die op dat moment je aandacht vragen. Maar het mooie van een poststuk is dat de ontvanger het totaalpakket ontvangt en niet merkt dat je iets in meerdere stapjes hebt gemaakt.

Periodes

In het blogje over mijn postkamer kan je lezen over mijn bewaardozen, blikken en potjes vol zelfgemaakte postspulletjes. Ik merk dat ik bij het maken van post periodes heb waarin ik afwissel tussen schrijven en met mijn handen bezig zijn. In stressvolle periodes maak ik vaak een heleboel envelopjes en kaartjes. Op de momenten dat een roker een sigaret opsteekt tegen de stress, ga ik graag even een envelopje vouwen om ontspanning te vinden. Tijdens het vouwen, knippen en plakken, kan ik even mijn gedachten verzetten. Dat zijn de momenten waarop ik graag alleen even met mijn handen bezig ben. Maar ik kan ook wekenlang in een schrijfflow zitten. Dan voel ik alleen de behoefte om mijn gedachten te ordenen, vast te leggen en te delen. Of de brief van mijn postvriendin inspireert me en ik wil graag zo snel mogelijk reageren. Dan is het fijn om gebruik te kunnen maken van de voorraad zelfgemaakte postspulletjes. De brief, de zelfgemaakte envelop en andere momentjes van aandacht komen dan samen en gaan als compleet bundeltje aandacht naar de brievenbus! Ieke, een van onze vaste lezers, liet in een reactie weten dat ze het afwisselen van die behoeftes herkende. Die mooie reactie wil ik graag met jullie delen.

Het post maken lag hier eventjes helemaal stil. Ik miste het wel heel erg, maar op de een of andere manier lukte het maar niet. Jullie post over de postkamer van Nienke maakte me zo gelukkig. Alle doosjes met gekke knipsels, vouwsels, prachtige kaarten; ik werd er gelukkig van. Van de kleurige blikken, de oude kasten, de stempels, stickers en alle al ontvangen post vol liefde. De creativiteit en passie die je overal zag en die ik zelfs zo door mijn schermpje voelde. Ik werd er zo in en in blij van. Ik ben mijn eigen postkamertje ingestapt. In de deuropening dacht ik; ja, zo gaat het hier ook worden als er eens flink opgeruimd wordt. Dat ben ik ook gaan doen. Ik ben er nog niet, maar we zijn op weg.

De zin dat een zakje vouwen voor jou is als een sigaret voor een roker tegen de stress herken ik zo goed. Het papier door je vingers laten glijden, hoe je de textuur van het papier voelt; soms verassend grillig of juist heel glad, het aftekenen, knippen, vouwen, nog even een vouwbeen er overheen. Dat is het moment dat ik de hele wereld om me heen vergeet. Ik ben naar de hema gegaan, heb een mooi blok met papier gekocht en ben gaan vouwen. Opeens leek de wereld minder eng en groot.

Deze post hier op postfabriek betekende veel voor me. Ik zag dat je helemaal geen doel hoeft te hebben om toch lekker met post bezig te zijn. Dus vandaag ga ik weer als een klein fabriekswerkertje weer verder met mijn stapel papier vouwen.

Loslaten

In Schrijven, deel 1 kan je lezen over verschillende oorzaken van een een schrijversblok en tips om het tegen te gaan. Die tips kan je toepassen bij vrijwel alle creatieve processen. En de allerbeste tip: Laat los hoe het móét, doe zoals het kán. Post gaat niet alleen om het eindresultaat. Het is het hele proces dat post maken zo mooi maakt. Alle stapjes zijn van belang en vormen uiteindelijk jouw persoonlijke stukje tastbare aandacht voor een ander. Dat maakt deze vorm van contact zo bijzonder, flexibel en uniek.

Cadeautje

Het is een luxeartikel, een cadeautje – omdat je de tijd kunt nemen om te bedenken wat je tegen mensen wilt zeggen en ze dan iets sturen dat hun dag zal opvrolijken.

Het citaat dat je hierboven kan lezen komt uit Ode aan de brief van Simon Garfield. Hij beschrijft waarom ik naast alle snelle manieren van communicatie ook zo van post hou. Ook al schrijf je je brief in etappes en had je tussendoor maar een paar keer vijf minuutjes de tijd om het poststuk samen te stellen. Samen vormen al die kleine momentjes een cadeautje, een bundeltje aandacht. Het tastbare bewijs van echte aandacht, speciaal voor jou!

Denk je dat je geen tijd hebt om post te maken? Maak dan twee keer zoveel!

Lieve groetjes,

Nienke.