In ons blog over de zomer van 2017 kon je het al lezen: Sinds de start van de Postfabriek hebben we alledrie een heleboel meegemaakt en zijn we als mensen enorm gegroeid. Dat betekent ook dat we merken dat onze behoeften wat de Postfabriek betreft aan het veranderen zijn. We zijn aan het zoeken hoe we het jasje van de postfabriek kunnen vermaken zodat het ons weer lekker past.

Ik merkte dat het tijd werd voor verandering toen ik niet meer met een paar woorden kon vertellen wat de Postfabriek nou precies is. We zijn de Postfabriek ooit gestart omdat we onze liefde voor post graag wilden delen. Dat begon met tips over mooie producten en projecten. We lieten bijvoorbeeld zien hoe je zelf enveloppen en kaarten kan maken. En daarnaast schreven we over post-beleving. En hoe meer ik over die beleving schreef, hoe meer ik van post ben gaan houden. Ik ging steeds meer bijzondere kwaliteiten en eigenschappen zien. Post is zoveel meer dan een gevulde envelop die een postbode komt brengen. Niet alleen het middel zelf is zo bijzonder, maar ook het effect! Post is een groot aandeel in onze persoonlijke groei geweest. We kunnen het nu in plaats van hobby zelfs een lifestyle noemen. En dáár wil ik graag meer over schrijven. Met een brief kan je bijvoorbeeld ruimte maken om écht aandacht en contact te hebben en dat terwijl je meestal alleen bent als je het maakt! En door je beleving aan een ander te schrijven, leer je een heleboel over jezelf. Post gaat dieper dan je misschien op het eerste gezicht denkt. Waar zit dat in? En wat maakt nou dat een brief anders voelt anders dan een mailtje? Dát en meer ga ik uitzoeken en proberen te ‘pakken’ in deze blog-serie over de magie van post. In dit blog schrijf ik over fastfood, tijd maken, verheugen en vervulling. Lees je mee?

Het is een luxeartikel, een cadeautje – omdat je de tijd kunt nemen om te bedenken wat je tegen mensen wilt zeggen en ze dan iets sturen dat hun dag zal opvrolijken.

Het citaat dat je hierboven ziet, komt uit Ode aan de brief van Simon Garfield. Simon Garfield noemt hier één van de prachtige eigenschappen van post: de tijd némen. Als ik over mijn liefde voor post vertel, wordt me vaak gevraagd waarom ik toch voor deze weg kies. Er zijn immers zoveel nieuwe manieren om je boodschap over te brengen die sneller én goedkoper zijn. En hoewel dat vaak als tegenargument gebruikt wordt, geloof ik dat de kracht van post daar juist in zit! Zo spraken Kim en ik elkaar pas nog over een ontmoeting waarbij de verdere kennismaking zich per post had afgespeeld. Ik zag daardoor ineens zo duidelijk wat tijd nemen voor dingen kan doen. Het was anders gelopen als deze kennismaking zich bijvoorbeeld via Whatsapp had afgespeeld. Ik maakte de vergelijking met fastfood. Een patatje op z’n tijd vind ik lekker en makkelijk: als ik moe ben, bespaart het me tijd en energie en ik heb toch mijn buik gevuld. Maar achteraf voel ik niet datzelfde vervulde gevoel van een gezonde, zelfgemaakte maaltijd. Het bevredigt misschien snel je behoefte, maar vervult het die ook echt? En zo is het met communicatie per post eigenlijk ook. De liefde en de aandacht waarmee een poststuk is gemaakt ‘proef’ je. En het verlekkerd uitkijken naar het moment dat de envelop wordt ‘geserveerd’ doet ook van alles met je. Een liefdevolle brief die met aandacht is geschreven, kan je nog lange tijd na het lezen zo’n fijn gevoel geven. Kim moest hardop lachen om mijn vergelijking met fastfood! Zij had de dag ervoor nog tegen iemand gezegd dat tijd doden op haar telefoon voelt als snoep eten wanneer je honger hebt. Het smaakt lekker, maar uiteindelijk voel je je helemaal niet vervuld.

De kracht van post zit niet slechts in de drager van je boodschap: het papier. Het heeft ook niet alleen te maken met de manier waarop dat papiertje bij je komt. Maar het materiaal en de bezorgmethode vragen om geduld. En dat is van grote waarde. Post is een prachtig middel om te onthaasten en écht tijd te maken voor elkaar. Een telefoon is met één hand te bedienen en zo kan je gauw tussen je dagelijkse bezigheden door berichten ontvangen en versturen. Voor pen en papier moet je net iets meer moeite doen en die aandacht is voelbaar. Daardoor voelt het ook als een luxe-artikel of een cadeautje: het is gebundelde aandacht. Maar niet alleen de tijd die je er werkelijk zelf in stopt, maakt deze vorm van contact uniek. De tijd die tussen het versturen en ontvangen zit, doet ook een heleboel. Het geduldig wachten op een reactie maakt dat je je kan verheugen! Uitkijken naar het moment dat je brief aan komt, het fantaseren over hoe de ontvanger zal reageren, kriebels in je buik om hoe je boodschap ontvangen wordt… En dan heb ik het slechts over één brief! Kan je je voorstellen hoeveel geluksmomentjes een briefwisseling bevat?! Dan kan je je oneindig verheugen! Want bij het lezen van de brief, begint al het uitkijken naar het moment dat je kan terugschrijven. De inhoud van een brief kietelt en prikkelt om jouw kant van het gesprek te gaan schrijven. En het fijne is: je hoeft niet meteen te reageren. Bij langzame post mag je wachten tot je weer twee handen vrij hebt om het oh zo geduldige papier te beschrijven. In de tussentijd kan je een ontvangen brief laten doorwerken en brieven in gedachten schrijven. Zo neem je de tijd om over een  reactie na te denken en echt vanuit hart en ziel en met volle aandacht te reageren. In dit digitale tijdperk dragen we onze elektronische brievenbus bij ons en kunnen we overal en nergens inloggen om onze berichten te checken. In veel gevallen is het lezen en beantwoorden van e-mails, sms-jes en appjes iets dat we tussendoor doen. Vaak zijn we dan eigenlijk met onze aandacht ergens anders. En als we meteen kunnen reageren, waar blijft de ruimte om ons te verheugen dan?

In Flow nummer 8 uit 2014 staat een artikel over verheugen, geschreven door Lisette van Thooft. Daarin citeert ze Mark Mieras, auteur van het boek Liefde:

Door die alomtegenwoordige instant bevrediging van onze samenleving gebeurt er iets paradoxaals. Doordat we zo weinig tijd hebben om te verlangen , komt er een soort rusteloosheid in ons leven waarbij we ook veel minder genieten. Als alles wat je wilt er meteen is, blijf je voortdurend ronddraaien in de tredmolen van onbevredigd zijn, steeds op zoek naar het volgende product, het volgende elektronische snufje, zonder dat je ooit de fase bereikt van stil genieten en gewoon tevreden zijn met wat je hebt. Dat put mensen uit.

Post leert me de tijd te nemen voor dingen, het leert me te genieten. Dat zit in de tijd die ik neem om post te maken, om een envelop te openen en een brief te lezen. Omdat ik de tijd neem, kan ik van het moment zelf genieten. En beleef ik deze momenten bewuster en intenser. Maar het zit ook in de tijd tussen de handelingen: mijn hart dat een sprongetje maakt als ik de brievenbus hoor klepperen, het verlangen naar een reactie, het verheugen op het moment dat een ander net zo blij wordt van het geluid van de brievenbus… Over dit soort fijne kriebels, diepe verlangens en bijzondere kwaliteiten van post zijn door de eeuwen prachtige dingen geschreven. Ik verzamel die verhalen om opnieuw te ontdekken wat post nou eigenlijk is en wat het precies met je doet. Dat zal ik natuurlijk met jullie blijven delen, tot de volgende blog! En ik ben ook nieuwsgierig: Wat doet post met jou?

Lieve groetjes,

Nienke