Behalve het schrijven en het lezen van een brief direct na ontvangst, kunnen handgeschreven woorden je ook jaren later nog raken. Misschien heb je zelf al eens kunnen ervaren hoe een oude brief je echt even mee terug neemt in de tijd. Woorden laten je een gevoel opnieuw beleven en halen herinneringen weer naar boven. Brieven zijn papieren tijdcapsules! Lezeres Lies was van plan om een aantal bakken vol oude post uit te zoeken en ging via de brieven drie dagen lang terug in de tijd. Benieuwd wat dat met haar deed? Ze deelt haar verhaal in dit gastblog! 

Afgelopen weekend begon ik aan een klusje dat al een tijd op mijn to-do lijst stond… De Post! En dan niet de saaie administratie en rekeningen, maar De Post: bakken vol brieven en kaarten die ik mijn hele leven ontvangen en bewaard heb. Bovenop de stapels lag post van lieve mensen die ik via Instagram heb leren kennen en als laatste kwam de post uit mijn jeugd. Mijn plan was dus om de post op te ruimen, er was zóveel! Ik heb een klein huisje met weinig bergplaats en af en toe moet er gewoon wat weg. Dus ik begon met de eerste box, pakte het bovenste kaartje, draaide het om… Vanaf dat moment heb ik 3 dagen tussen de post gezeten, hoe kon ik daar iets van wegdoen? Zoveel lieve, mooie, ontroerende, hartverwarmende, verdrietige, vrolijke en hilarische, handgemaakte, bijzondere, persoonlijke, troostende, met hart en ziel geschreven, aan het denken zettende en grappige kaarten, brieven en kunstwerken.

Post via Instagram

Inmiddels loop ik al wat jaren op Instagram rond, en er kwamen mensen op mijn pad die elkaar mooie brieven schreven. Met versierde enveloppen, mooi papier en ook veel zelfgemaakt schrijfpapier. Er werd van alles in de envelop gestopt: theetje, knutsels, speciale vondsten waarvan de schrijver wist dat de ontvanger er blij van zou worden. Bloemzaadjes werden geruild, swaps georganiseerd, boeken doorgestuurd. Nou ben ik al heel mijn leven een stationery-nerd. Op de lagere school al stond ik uren met mijn verjaardagsgeld in de speelgoedwinkel met de grootste stationery afdeling. Keuzestress!!! En dat heb ik nog steeds. 😉 Inmiddels is mijn interesse een beetje verlegd van stationery naar art supplies, maar de liefde voor brieven en papier is er nog steeds. Dus ik waagde de stap en vroeg een paar mensen op Instagram of ze met me wilde schrijven. De laatste tijd voornamelijk kaartjes, omdat ik zelf ook alleen nog kaartjes verstuur. Ik heb Multiple Sclerose, een ziekte van het centrale zenuwstelsel. (Dat zijn de hersenen en het ruggenmerg.) Ook mijn schrijf-arm geeft daardoor veel last met alles waarbij fijne motoriek is vereist, en dat verstiert mijn lol in het schrijven nogal. Wat dieper in de stapels kwam ik ook de uitgebreide brieven weer tegen.

Zo bijzonder, alle emoties en heel veel herinneringen kwamen voorbij. Ik voelde weer helemaal hoe fijn het is om van je af te schrijven, naar iemand die je vertrouwt. Met de ene schreef ik heel makkelijk over m’n gevoel, met de ander lag je blauw onder de tafel. Maar allemaal maken ze me weer blij! Het verwachtingsvolle gevoel als er iets moois bij de post zit. (Zelfs mijn postbodes, ik heb er 2,  vinden het leuk). Dan stel ik het moment uit tot ik er echt even de tijd voor kan nemen, kopje thee, en dan lezen maar. Vaak zaten in de vloppen nog meegestuurde kadootjes, al probeer ik ze zoveel mogelijk ook meteen te gebruiken. In het begin was ik zo enthousiast dat ik met veel teveel mensen ging schrijven. Maar als je het echt met aandacht wil doen werkt dat voor mij niet. Sommige contacten gingen als een nachtkaarsje uit, ik heb er ook een paar zelf beëindigd. Een beetje eng, want ik wilde niemand kwetsen. Het schoot voor geen meter op, omdat ik niks ongezien en ongelezen door mijn handen kon laten gaan. Maar uiteindelijk had ik een groot deel in ieder geval gesorteerd op schrijver. En alleen wat kerstkaarten weggedaan.  En toen bleven er nog 2 boxen over die mij erg dierbaar zijn.

Hart onder de riem

2,5 jaar terug ben ik 3 maanden intern behandeld voor mijn angst- en paniekstoornis. Doodeng, om zoiets voor mezelf te vragen, maar heel blij dat ik het gedaan heb: een oproepje op instagram voor gezellige post tijdens mijn therapie. En dat heb ik geweten, en de rest van mijn groepsgenoten daar ook. We leefden met 10 mensen in een huis en elke dag kwam de meeste post voor mij. Zoveel dat ik het soms gênant vond tegenover de mensen die nooit wat kregen. Echt zo geweldig was het om bijna elke dag lieve of juist grappige post te krijgen. Een hart onder de riem, en herkenning te vinden in gezellige kaarten en brieven. Het prikbord boven mijn bed kon het na 2 weken al niet meer aan. Die periode is een cadeautje voor mijn leven geweest en met een aantal mensen heb ik daar in brieven ook veel over gedeeld. Tot op de dag van vandaag ontrolt zich nog steeds wat ik daar geleerd heb om het leven echt aan te gaan, met alles wat daar bij hoort. En het herlezen van al die post zorgde ervoor dat ik weer heel duidelijk zie waar ik vandaan kwam en hoe ik nu in het leven sta. Iets waar ik heel dankbaar voor ben; echt kunnen genieten, kiezen wat voor mij goed is, zonder daarbij een ander te kwetsen, maar wel duidelijk te zijn. En mezelf OK vinden, inclusief mijn minder leuke kanten.

Oud

En toen de doos waar met grote letters OUD op staat. Die is inmiddels al 12x met me mee verhuisd. Daar zitten de brieven in die ik met mijn vriendinnen op de middelbare school onder de les, op proefwerkpapier schreef. Heerlijk gegiebel, de eerste verliefdheden, en bijbehorend liefdesverdriet. Over dat ik boos was op mijn moeder omdat ik nu toch echt een keer mijn kamer moest opruimen, en mijn vriendin die hetzelfde vreselijke probleem had. 😀 M’n eerste valentijnskaart, waarvan ik nog steeds niet weet wie ‘m gestuurd heeft. Maar ook m’n eerste liefdesbrieven van Wladimir en Remko. Zo schattig!

De brieven van 2 vriendinnetjes van de lagere school , de ene verhuisde naar Duitsland, de ander naar Singapore. Zo leuk om terug te lezen allemaal. Brieven uit mijn studententijd, ik was helemaal vergeten hoeveel gezellige brieven ik van mijn moeder heb gekregen toen ik als 17-jarige in Nijmegen op kamers ging. Echt van die gezellige kletspost! Van m’n lieve vriendin die nu op Curaçao woont, maar toen stage liep in Costa Rica en later werkte ze veel op Cuba. Ik zit nu ineens te denken waarom we elkaar nooit meer schrijven? Dat komt waarschijnlijk door de moderne techniek. We spreken elkaar nu dagelijks via WhatsApp. En is zij misschien wel het beste op de hoogte van mijn wel en wee. Maar ik ga haar nu ook zeker weer eens ouderwetse gezellige post sturen.

Herinneringen

Met elke brief kwamen ook heel veel herinneringen naar boven. Gebeurtenissen waar ik al zo lang niet aan had gedacht, mensen die al ergens in het onderste laatje van mijn brein zaten. Zoals toen ik voor het eerst ging samenwonen, dat was alweer zover weggewaaid. Hoewel die relatie niet zo gezellig eindigde, (eindigen relaties eigenlijk soms wel gezellig?) kon ik me nu juist heel veel leuke dingen herinneren. En ook de post van rondom de tijd dat ik ging trouwen, en later alle lieve post in mijn huidige stulpje toen ik weer alleen verder ging. Nu de tijd eroverheen is gegaan is het zo fijn om te merken dat bij de lastige periodes in mijn leven ook heel veel mooie herinneringen komen. Al die post relativeert ook zo goed, iedereen leeft het leven, iedereen maakt shit mee, iedereen beleeft bijzondere en leuke dingen. En het is heerlijk om die per post te delen. Ik krijg ook meteen zin om kaartjes te schrijven.

Mensen in mijn omgeving snappen niet altijd dat je via post zo snel zo fijn echt contact kan hebben met elkaar. En dan natuurlijk al helemaal niet als je ze via social media hebt leren kennen. En echt contact is volgens mij het allerbelangrijkst in een mensenleven.

Dankjewel Nienke, dat je me porde om hierover te schrijven. Het heeft weer iets wakker gemaakt bij mij. 

Dus ga op een gure regenachtige dag eens rustig zitten voor je oude post. Steek wat kaarsjes aan, zet een grote pot thee met chocola. Rustig muziekje op de achtergrond. Ik werd er heerlijk melancholisch van…

Lie(f)s