Nienke en Kim beschrijven allebei hun kijk op de magische momentjes dat de muziek die je toevallig hoort het ineens tegen jóu lijkt te hebben.

Kim en muziek

In mijn eigen oren klinkt de titel van deze blog niet helemaal kloppend. ‘Post in muziek’, bedoel ik niet ‘muziek in post’? Maar nee, ik bedoel echt post in muziek. Het idee voor deze blog ontstond toen ik op een donderdag ’s avonds laat naar huis reed. Terwijl de weg onder me door zoefde luisterde ik naar 3fm. De DJ kondigde een liedje aan van het muziek project van singer songwriter Lindsey Jordan: Snail Mail. Natuurlijk viel dit woord mij op en terwijl Snail Mail door de speakers zong herinnerde ik me allerlei momenten waarop het net was alsof er in muziek een boodschap verstopt zat. Soms als een soort soundtrack van het moment, soms als een zinnetje wat ik net nodig had om te horen en soms als een heel liedje wat even de alledaagsheid doorbrak.

 

“Waarom zouden liedjes niet ook post zijn, eigenlijk?” bedacht ik me. Zijn de teksten van liedjes immers vaak niet een soort brieven? Zo is het liedje In Your Arms van Chef’s Special een soort brief aan de vader van de zanger. En het liedje Take Your Time Girl van Niels Geusebroek een soort brief aan zijn pasgeboren dochtertje. En dan de eindeloze hoeveelheid liefdesbrieven die verstopt zitten in de liedjes die we onnadenkend meebrullen? Het is niet voor niets dat een tekst soms zó raak kan zijn. Zoals een brief die ik ontvang een moment is om even stil te staan, zo is een liedje wat me raakt dat ook vaak.

Nienke en ik delen regelmatig van die magische momentjes met elkaar. Dan zijn we ergens over aan het appen en zet Nienke de radio aan, waarop een liedje precíes een tekst laat horen die helemaal aansluit bij ons gesprek. Nienke neemt dat vaak op als voice message om dat momentje dan ook met mij te delen. En zelf heb ik ze ook regelmatig.
Zo was er de keer dat ik met mijn vriend op de bank zat en we een gesprek hadden waarin ik moest huilen en hij me in zijn armen nam. Er stond muziek op en precies op dat moment zong de zanger van Zorita “Don’t cry my baby, don’t cry my baby”. Het maakte dat ik me extra getroost voelde. Of de keer dat ik in de Zeeuwse Hemel in Zierikzee een brief zat te schrijven aan Nienke en in de brief klaagde hoe ik soms helemaal gék werd van de mensheid, de wereld, de situaties die ik tegenkwam en soms dacht dat ik zelf misschien gek werd… en op dat moment zong mijn favoriete singer songwriter Brett Dennen door de speakers van de hemel “It’s enough to make you go crazy, it’s enough to make you mad, it’s enough to make you go crazy and I’m amazed I haven’t yet.”

Maar er was ook de keer dat zulk soort toeval me ook echt hielp. We waren op zoek naar een koophuis, hadden er eentje bezichtigd en het huis was práchtig geweest. Allerlei mensen vonden dat we het moesten doen. Sowieso vond men dat we maar eens een knoop door moesten hakken, omdat we al een jaar op zoek waren naar het juiste huis en niemand begreep dat dat zo lang duurde. En toch had ik bij dit huis ook weer een onderbuik-gevoel. Een gevoel dat het niet het juiste was en ik vooral in die buurt niet gelukkig zou worden. Ik voelde me zo bezwaard om zonder aanwijsbare reden aan mensen te gaan vertellen dat we géén bod gedaan hadden en vluchtte naar buiten om te wandelen en wat rust in mijn hoofd te krijgen. Drentelend door de straten van Zierikzee hoorde ik ergens live muziek vandaan komen, dus ik liep er op af. Pietersfokker was daar aan het spelen en precies toen ik erbij ging staan zong de zanger “Er zijn meer meningen dan mensen”. Ik realiseerde me dat het enige wat telde in deze zoektocht de mening van onszelf was en dat wat anderen vonden slechts dat was, een mening. Met een brede glimlach liep ik verder en dacht in mezelf “het is goed zo” en precies toen ik de straat uit liep werd het volgende liedje in gezet en zong de zanger “Het is ok.”

Nienke en muziek

Heb je weleens gehad dat een kaartje zó op het juiste moment kwam dat het bijna geregisseerd leek? Dat je penvriendin je onbewust precies dat schrijft wat je heel goed kon gebruiken en dat die woorden resoneren? Door onze ervaringen met zinnen uit liedjes die we op een bizar goed getimed moment horen, vragen we ons af: moet een boodschap ook speciaal aan jou en voor dat moment geschreven zijn om er betekenis aan te mogen geven?

Kim noemt hierboven al een aantal prachtige voorbeelden van post in muziek. Dat ervaar ik ook regelmatig. Zo liep ik op 28 maart met een zwaar gevoel in mijn buik naar de snackbar in het winkelcentrum. Het was precies drie jaar geleden dat mijn vader overleed. En hoewel ik eigenlijk niets met speciale data heb, heeft deze dag een diepe indruk gemaakt. Het voelt alsof ik de sterfdag van mijn vader ieder jaar opnieuw beleef. En dan voel ik me even heel alleen zonder hem. Toen ik het winkelcentrum in liep, hoorde ik “You are not alone, I am here with you” (van Michael Jackson) door de speakers. Iets waar ik op dat moment om moest lachen en wat meteen mijn nare gevoel doorbrak. En toen ik de snackbar in liep, hoorde ik precies “So hello from the other side” (van Adèle) en kon ik niet anders dan grijnzen. Juist omdat ik precies deze twee zinnen geheel toevallig en kort na elkaar hoorde, deed het iets met me. Toch een soort boodschap op deze moeilijke dag. Ik voelde me meteen gesteund en gesterkt.

Heb jij ook wel eens zo’n moment waarop de muziek die je aan zet, de radio of misschien zelfs het liedje wat er draait in de supermarkt je ineens een bericht lijkt te sturen?

Liefs,

Kim en Nienke