Post is voor mij iets magisch. Dat zit niet alleen in het poststuk zelf, maar in alles eromheen: het uitkijken naar een brief, de spanning die ik ervaar tussen het ontvangen en openen van een enveloppe, een wandeling naar een brievenbus en ga zo maar door. Ik hou zo van post dat mijn hart zélfs sneller gaat kloppen wanneer ik er iets over hoor, zie of lees. Als iemand dat herkenbare, magische gevoel weet te duiden, beleef ik het via woorden van een ander. En dat vind ik heerlijk! Natuurlijk deel ik de ‘post-boeken’ die ik lees met jullie. Zo schreef ik eerder al over Ode aan de brief, Oscar en oma Rozerood en Voortaan heet je Lieneke. Die boeken ben ik bewust gaan lezen, omdat ze over de kracht van post gaan. Maar een paar weken geleden werd ik verrast door een fragment in een boek. En ik vind het zo mooi dat ik ook dat met jullie moet delen!

Met brieven kun je het spel mooi verdelen en heb je het veld voor jezelf. Er ligt een ingepakt verhaal en het verloop ervan is onbekend. Tussen de spanning om de ongeziene inhoud van de brief en het verlangen deze zo snel mogelijk te leren kennen, kun je zelf scheidsrechter spelen. Wat ooit eerder geschreven en verzonden is ligt binnen handbereik. Dat neemt niemand je meer af.

Post in boeken

Post was tot een aantal jaren geleden iets alledaags. Maar e-mail en andere digitale communicatiemiddelen nemen die plaats over. De brief of kaart is een soort luxeartikel of een cadeautje geworden. En dat zie ik terug in andere dingen, zoals de films en boeken van nu. Post heeft daarin ook een andere, kleinere rol gekregen. Maar áls ik het dan tegenkom, maakt mijn hart een sprongetje!

Een paar weken geleden las ik De wetten van Connie Palmen. Dit boek gaat over een vrouw die in zeven jaar zeven mannen ontmoet: de astroloog, de epilepticus, de filosoof, de priester, de fysicus, de kunstenaar en de psychiater. Iedere man een eigen hoofdstuk. De man van het eerste hoofdstuk stuurt de vrouwelijke hoofdpersoon een brief… Herken je dat? Dat je een soort verlangen voelt naar de tijd waarin dat normaal was? Zelfs een kleine vermelding roept dat gevoel bij mij op. Kan je je voorstellen wat het met me deed toen ik bij hoofdstuk vijf een paar bladzijdes over postbeleving ontdekte?

De Wetten

“Het kleppergeluid van de brievenbus was voor mij altijd een signaal om te stoppen met waar ik mee bezig was. Het kwam niet zelden voor dat ik midden in een zin ophield met lezen en de trappen afholde om de post op te rapen. Op de vloer van de hal lag een aantal enveloppen. Vanaf de bovenste tree van de laatste trap kon ik de vierkante meter vloeroppervlak overzien en probeerde al in te schatten of er iets interessants tussen zat en ik niet afgescheept werd met teleurstellend grijsgroene giro-enveloppen. Brieven waren het beste en die dag had ik geluk, want ik zag al meteen een blauwe luchtpostenveloppe, die de koningin onder de enveloppen is.

Eenmaal beneden zag ik dat de brief aan M. Lune geadresseerd was, wat me bevreemdde, want het handschrift op de envelop was het niet handschrift van de astroloog. Op de achterkant stond geen naam van de afzender vermeld. Post veroorzaakt een vreemd soort spanning en aan spanning ben ik verslaafd. Het is een eigenaardige zucht, omdat de spanning waaraan je verslaafd bent begeleid wordt door een even zo heftig verlangen om haar zo snel mogelijk teniet te doen en daarmee het genot om zeep te helpen.

Met brieven kun je het spel mooi verdelen en heb je het veld voor jezelf. Er ligt een ingepakt verhaal en het verloop ervan is onbekend. Tussen de spanning om de ongeziene inhoud van de brief en het verlangen deze zo snel mogelijk te leren kennen, kun je zelf scheidsrechter spelen. Wat ooit eerder geschreven en verzonden is ligt binnen handbereik. Dat neemt niemand je meer af.

Ik legde de enveloppe ongeopend op tafel, zoals ik gewoon was te doen met brieven. Ik liep de keuken in. Zo beheerst mogelijk besmeerde ik een snee bruinbrood met roomboter, zocht in de koelkast naar beleg, maar ontdekte helemaal door de kaas heen te zijn. Nu werd het moeilijk. Ik kon het rekken en naar de kaasboer om de hoek lopen, uitgebreid een omelet klaarmaken met fijne tuinkruiden, of me beperken tot de komkommer die wel voorhanden was. Ik besloot tot het laatste. Een-nul voor de brief. Toen maakte ik wat werk van die komkommer, sneed hem in dunne schijfjes, strooide er wat peper op en zout en oregano en bedacht opeens dat ik nog wat gemalen mierikswortel had. Daar drapeerde ik een toefje van naast de snee brood. In de kamer maakte ik een hoek van de tafel vrij, liep nog een keer terug naar de keuken om een glas te halen en schonk mij uit de al geopende fles wat rode wijn in. Het was een-een. Ik nam een slok op het leven en op de eenzaamheid van het geluk en opende de knisperende enveloppe met een been van de schaar.

In de enveloppe bevonden zicht twee vellen, een handbeschreven blauw blad en iets wat er op het eerste oog uitzag als een telex of een computeruitdraai.  Zowel op de voor- en achterkant van het laatste vel stond in het mij onbekende handschrift: ‘Lees dit eerst maar.’

Om de spanning erin te houden beheerste ik mij, keek niet op de achterkant van het blauwe blad, om te zien wie de schrijver was, maar gaf gehoor aan de opdracht en las eerst het getypte vel.”

Benieuwd naar de rest van het boek? De wetten van Connie Palmen vind je nieuw en tweedehands bij bijvoorbeeld bol.com. Maar kijk ook eens in de dichtstbijzijnde kringloopwinkel of boekhandel, Marktplaats of Boekwinkeltjes.nl.

Meer post in boeken

De postbeleving die in De wetten wordt beschreven is zo herkenbaar voor mij! Van de klepperende brievenbus die maakt dat je stopt waar je mee bezig bent tot het uitstellen van het lezen en de vreemde soort spanning die het brengt. Ik las het stuk meerdere keren om het gevoel zo steeds weer op te roepen. Ik voel hetzelfde heftige verlangen dat wordt beschreven en geniet van de woorden die een ander daaraan heeft gegeven. Heb jij dat ook?

Door mijn blog over het opbergen van postspullen ontstond het idee om samen een lijst met ‘postboeken’ op te stellen. De foto van mijn boekenkast maakte een paar lezers erg nieuwsgierig en in de reacties werden eigen favoriete ‘postboeken’ gedeeld. Je kan deze lijstjes in de reacties onder dat blog bekijken.

Heb jij ook een boek over post gelezen of werd je verrast door een mooie beschrijving van postbeleving? Deel het met ons door jouw favorieten in een reactie achter te laten of ons erover te mailen! Ik zal een overzicht van de verschillende tips in een volgend blog plaatsen!

Lieve groetjes,

Nienke