Enkele weken geleden zat ik bij een tatoeage artiest om het ontwerp voor een nieuwe tatoeage te bespreken. Ik vertelde hem dat ik graag een tatoeage wilde zetten die me er aan hielp herinneren dat ik er mag zijn, dat ik mij mag uitspreken, dat ik plaats in mag nemen in de wereld. Hij hoorde me aan. Maar toen mijn verhaal klaar was, vertelde hij me dat hij geen tatoeage zou plaatsen die daar symbool voor zou staan. “Als jij een tatoeage zet om je te helpen herinneren dat je er mag zijn, dan erken je een twijfel of je wel bestaat. Maar dat jij bestaat, dat jij er mag zijn, dat jij ruimte inneemt, dat is allemaal een feit.” Hij stuurde me naar huis met de opdracht opnieuw te gaan voelen waar deze tatoeage voor mij over moest gaan. Zijn woorden raakten me diep en waren een enorme eye-opener. Ineens leek mijn idee heel absurd! Hij had natuurlijk gelijk! Ik hoef mezelf er helemaal niet aan te herinneren te bestaan. Ik besta zelfs al 34 jaar lang!
Heb je wel eens dat je gedachten volledig met je aan de haal gaan? Het gebeurde mij pas geleden nog. Ik had een blog geschreven voor de Postfabriek en daar kwamen veel minder reacties op dan ik had gedacht. In mijn hoofd bedacht ik me hoe creatief Ruchama is en hoe toegankelijk zij is voor onze lezers. Ik bedacht me hoe Nienke altijd zo mooi vanuit haar hart kan schrijven en de lezers weet te raken. En daaropvolgend dacht ik “En wat heb ik nou eigenlijk toe te voegen? Wat kan ik nou eigenlijk? Ben ik niet een beetje overbodig?” Ik voelde me ineens heel onzeker! Maar wat zat er eigenlijk verstopt onder die gedachten? Was ik wel helemaal trouw geweest aan mezelf? Had ik eigenlijk wel een échte opening gegeven voor dat wat ik graag wilde: een stukje verbinding met jullie, onze lezers? Ik realiseer me steeds vaker dat het verhaal wat we met onze gedachten schrijven heel beslissend kan zijn voor onze kijk op een gebeurtenis en daarmee ook voor onze beleving van die gebeurtenis. Mijn onzekere kant liet ik voorheen heel weinig zien. Ik verstopte de onzekerheid, ik schaamde me ervoor, ik hield me sterk en groot en liet vooral mijn extraverte en energieke zelf zien aan anderen. We kennen allemaal die stemmetjes in ons hoofd die onszelf hele lelijke dingen vertellen, maar als we naar ze gaan luisteren kunnen ze erg machtig worden. Als een kabouter die op mijn schouder komt zitten en roept “Niet vertellen hoe je je voelt hoor! Straks vínden ze daar iets van! Om je dooood te schamen! Veel te gevaarlijk! Voor je houden hoor!” Inmiddels merk ik de kabouter op, laat hem even razen en laat tóch mijn echte gevoel zien. Want pas als ik me echt laat zien, kan ik ook echt helder de wereld in kijken.
Het trouw zijn aan mijzelf betekent voor mij vooral dat ik mij steeds vaker uitspreek, uit durf te komen voor wat ik graag zou willen en wat ik eigenlijk voel. Soms is dat het uitspreken van een behoefte, soms het stellen van een directe vraag of soms het tonen van een emotie. Hierin is dansen voor mij heel erg belangrijk geweest. Ik ontdekte ecstatic dance en ga nu bijna wekelijks ergens dansen. Je danst dan zonder drank of drugs op, zonder te praten, op blote voeten, 2 uur lang achter elkaar. Ik voel me er vrij en volledig in mijn element. Ik heb er geleerd mijn grenzen te voelen en ook aan te geven. Ik heb er opnieuw verbinding gemaakt met mijn lichaam. Ik heb er geleerd dat het inderdaad wáár is dat ik ruimte inneem, dat ik er bén, dat ik er mág zijn. Ik besefte me er “ik ben genoeg”, “ik mag hier ook zijn” en “ik BEN”. In het uitspreken van mijn verlangens, behoeftes, het laten zien van wie ik echt ben, ben ik juist heel veel kracht gaan voelen. Vanuit die kracht durf ik mezelf op de eerste plaats te zetten, want pas als ik écht goed voor mezelf zorg heb ik een ander echt iets te geven.
Als afsluiting spreek ik nu graag mijn wens uit. Mijn wens is om in reactie op deze blog niet alleen te horen van de lezers die zich vaker laten zien, maar om ook te horen van de stille krachten. Van de mensen die we alleen in de statistieken terug zien als een cijfertje, een bezoeker. Ik nodig je uit om je te laten zien, om je uit te spreken, om mij te vertellen hoe dat voor jou is om te doen. Op een manier die voor jou goed voelt: een comment met je naam erbij, een anonieme comment, een mailtje naar postfabriek@gmail.com of een kaartje of brief (vraag het adres op per mail!). Ik zou graag eens van je horen en je persoonlijk bedanken dat je er bent <3
Ik en de kabouter op mijn schouder die een héleboel vindt van deze blog en bovenstaande vraag wensen je hoe dan ook een mooie dag.
Liefs,
Kim
Prachtig Kim, en wat een waardevol inzicht kreeg je zomaar cadeau van de tattoeage artiest!
Je bewust zijn van die gedachten die met je aan de haal gaan kan wel eens frustrerend zijn hè? Maar het is ook het startpunt om er iets mee te doen, en dat is mooi! Dat heb je met dit blog zeker gedaan 🙂
En ik ben wel een beetje jaloers op je estatic dance, dat wil ik graag uitproberen maar ik durf het nog niet zo goed aan… Wie weet een goed voornemen voor 2019 voor mij.
Liefs
Dankjewel Anne!
Ja, die gedachten, vooral als je eventjes vergeet dat het maar gedachten zijn, kunnen heel vervelend zijn soms. Ik ben blij dat ik ze steeds bewuster opmerk en kan kiezen hoeveel gewicht ik ze geef. Herken jij het ook?
Ah, ik kan je ecstatic dance echt heel erg aanraden. Ik weet niet waar je ongeveer woont, maar ik heb er al een hoop uitgeprobeerd en al veel mensen mee genomen. Mocht je er eens meer over willen vragen, mail me gerust via postfabriek@gmail.com, ik beantwoord je vragen met liefde. Je zult het vast een keertje durven!
Liefs
Wat mooi dat jullie je allemaal zo uitspreken over jezelf. Ik zou het ook willen, maar heb er moeite mee. Aan de andere kant: ik ben wie ik ben, en als ik er moeite mee heb mij uiten daarover, dan hoort dat blijkbaar bij mij.
Als je wat ouder bent, zie je dat je misschien andere keuzes had kunnen maken. Was je dan gelukkiger geweest? Dat is maar de vraag, maar de keuzes die je in het verleden maakte, waren de keuzes die op dat moment bij je pasten. Ik heb mijn steentje bijgedragen aan de maatschappij; niet erg hemelbestormend, en nu terugkijkend, had ik dat soms wel gewild. Maar was ik dan trouw aan mezelf geweest, of had ik mij laten meeslepen in de waan van de dag?
Stle je open voor anderen, maar blijf dicht bij jezelf, dan zie je het geluk in de kleine dingen. Als genoeg mensen dat doen, dat komt er toch een enorme verzameling dingen die de wereld hopelijk een beetje beter maken.
Prachtig Tanny, wat een mooie woorden! We kunnen inderdaad nooit weten hoe ons leven was gelopen met andere keuzes. We kunnen alleen maar kijken naar het nu en de keuzes die we daar in maken. Je bent wie je bent en eigenlijk is dat altijd precies goed. Wie weet wat voor “ripple effects” jij hebt veroorzaakt die een grote impact gehad hebben.
Als ik het zo lees kan ook jij je prachtig uitspreken! Dankjewel <3
Liefs,
Kim
Dank je Kim, zo fijn te lezen dat ik niet de enige ben die regelmatig denk, wat zal ik, waarom zal ik me uitspreken, wie zit er nu op te wachten, op die gedachtespinsels. Ik begon met brieven aan vriendinnen, zonder terug te lezen op de post. En hemel, wat een hartverwarmende reactie kwam er dan terug. Wat een feest van herkenning vooral. En zo zet ik nu stapje voor stapje, telkens eentje en me verwonderen. Jij bent gaan dansen, ik ook. Biodanza is het voor mij. Helaas kan ik alleen momenteel niet meedoen door rugklachten. Ik mis het enorm, ook het deelrondje van te voren, waar ik mezelf uit durf te spreken. Durf te zeggen dat ik moeite heb m’n tranen te laten zien en ook hier, wat een hartverwarmende (en herkenbare) reacties. Dank je voor de uitnodiging me uit te spreken en ja, mag ik het postadres?
Wat mooi dat biodanza jou zoveel moois brengt! Ik heb er wel van gehoord, maar het nog nooit gedaan. Ik vind het super fijn dat je gereageerd hebt op de blog, om je herkenning te lezen. Weten dat ik zeker niet de enige ben die het lastig vind mij uit te spreken. Hoe meer ik het doe, hoe meer ik merk dat het eigenlijk bijna altijd iets moois oplevert. Ik heb geprobeerd je te mailen, maar hij pakte je mailadres niet. Mocht je het postadres nog willen, mail je mij dan? postfabriek@gmail.com
Liefs!
Oke dan houdt deze kabouter haar mond voor een keertje! 😉
Ik moest nog wel aan een tekst uit n liedje denken:
Niemand ziet me, niemand kent me, niemand loopt me achterna,
ik sta in niemands zijn agenda, maar ik dans dus ik besta!!
BASTA!
😚
Je hoeft zéker je mond niet te houden Anne, jij en al je kabouters zijn van harte welkom <3
Liefs!
En wat wordt er nu getatoeëerd? 😉
Nou, nog niks voorlopig!
Ja! Zo is het! 😊
Met alles wat ik ben, m’n leuke en minder leuke kanten.
Ik ben ok.
Lfs voor jou, Kim!
Lies 🧡
Je bent meer dan okee Lies <3
Liefs!
Ps, ik kan toch mijn mond niet heel lang dichthouden.. 😉
Maar wat een toffe quote plus plaatje van dat hert!!!!!!
En dingen op een andere manier zien. <3
Mooi geschreven en met lef. Lees altijd met veel plezier alle postfabriek nieuwtjes!!!
Dankjewel Christa! Fijn dat je mee leest met ons <3
ja, er zijn. er echt zijn, willen zijn. zien dat je er bent. je laat vaak je omgeving bepalend zijn of je erg mag zijn zoals je bent. en vertelt jezelf dat je omgeving de schuld is dat je dat niet mag. dat doe je dus gewoon, naja gewoon, dat doe je helemaal zelf. die omgeving, dat ben je gewoon zelf ! haha …. gelijkgestemden die bedoel ik niet. die zijn fijn in je omgeving, en met regelmaat knetternodig, maar gelijkgestemd moet je zijn met jezelf. het eens zijn met jezelf zoals je bent. ook als je schijnbaar niet in een gemiddeld plaatje (whatever) past. hoe je moet zijn, dat bestaat niet. je mag zijn wie je bent, hoe je bent. boos, verdrietig, maf, anders, gewoon, doorsnee, lief, met stress. who ever. het is ok. ik voel me vaak alleen, maar veroorzaak dit zelf. door me terug te trekken. volledig op mezelf te zijn. dat is extra hard werken, want je mist soms echt de ogen van een ander. daarin zie ik best vaak mezelf. en dat is heel fijn. dat maakt dan minder eenzaam. het is een mooi pad die we lopen, een heftige, pittige, en daardoor zichtbaar, voelbaar levendig.
Wat een hartverwarmende reactie Anke. Prachtig, dankjewel <3 Ik voel elk woord.