Op het moment dat we Lotte vragen om een gastblog voor onze adventskalender te schrijven, zegt ze direct: ‘Ja!’ Bij het thema ‘in je kracht staan’ komt meteen een situatie boven waar ze over wil schrijven. Een situatie die haar heeft uitgedaagd om in haar kracht te staan en dicht bij zichzelf te blijven.

Even voorstellen

Voordat ik verder ga zal ik mezelf kort voorstellen als gastblogger: mijn naam is Lotte Hoogers en ik woon met mijn gezin in het mooie Twente. Onder de naam jadoe! persoonlijke groei en teamontwikkeling begeleid ik mensen om het beste uit hun werk en leven te halen. Om samen de kern van het probleem te ontrafelen en te komen tot een een werksituatie waar ogen van gaan glimmen. Ja, daar word ik blij van! Mijn begeleiding is altijd maatwerk en bied ik aan voor individuen en groepen.

De open les

Om nieuwe leden te werven organiseert de turnvereniging van mijn dochter (10 jaar) jaarlijks een ‘open lesweek’. Iedereen is welkom om mee te komen doen. Je mag alle lessen uitproberen. Een laagdrempelige manier om zoveel mogelijk kinderen enthousiast te maken voor de diverse lessen die de vereniging aanbiedt. En er wordt gezegd dat je ook ouders, buren en klasgenoten mee mag nemen om te laten zien én ervaren wat de turnles inhoudt. Mijn dochter komt naar aanleiding van de aankondiging op het idee om mij te vragen.

“Mama, wil jij met mij mee naar de open les?”
“Ja, dat is goed. Ik ben benieuwd wat je allemaal geleerd hebt afgelopen tijd.” “Dat laat ik zien, maar ik wil ook dat jij écht mee gaat doen met de les.”
—stilte—
“Aaah toe….”

Terwijl een paar vrolijke uitdagende ogen mij aankijken is er in mijn hoofd een interne dialoog gaande: ‘Zal ik wel of niet…’ ‘Er doen natuurlijk geen andere moeders echt mee.’ Maar uiteindelijk neemt de herinnering aan mijn eigen kindertijd, waarin ik ook veel aan de rekstok hing en graag ondersteboven stond, de overhand.

“Oké, als jij voordoet wat ik moet doen dan zal ik dat zo goed mogelijk nadoen.”

My childhood may be over, but that doesn’t mean playtime is.

Ron Olsen

In de turnzaal

Zo gezegd zo gedaan. Ik sta in de turnzaal. Allemaal kinderen tussen de 8 en 12 jaar. Geen ouders. Ja, die zijn er wel, maar aan de kant. Om te kijken. Geen enkele ouder heeft sportkleding aan. Ik wel. We moeten direct van alles doen. Rekken, strekken, buikspieren. Veel tijd om na te denken is er niet en toch voel ik die eerste minuten de ogen van de ouders prikken. Terwijl ik alles doe wat de juf van ons vraagt draait mijn hoofd op volle toeren.
‘Is dit vreemd? Kan dit wel? Mag ik wel meedoen? Wat vinden ze ervan? Blijf ik trouw aan mezelf? Hou ik me aan de afspraak met mijn dochter? Durf ik er gewoon vol voor te gaan?’

Ik kijk opzij. Mijn dochter glimlacht naar me en zegt: “Je doet het goed hoor.” Ze straalt van oor tot oor. Ik besluit te genieten. Ik doe fanatiek mee en herinner mezelf en mijn lijf aan de handstand tegen de muur, hurksprong op de kast en evenwicht bewaren op de balk. Een heerlijk gevoel om weer in de turnzaal te spelen. De andere kinderen vinden het ook leuk dat ik mee doe. Ze laten van alles aan mij zien. En aan het einde van de les komt er zelfs een meisje naar me toe: “Je kan het al best heel goed hoor!”
Met een voldaan gevoel en een grote glimlach verlaten we 1,5 uur later de zaal. En op de vraag van een moeder in de kleedkamer: “En? Lekker gesport?” antwoord ik: “Ja, doe je de volgende open les ook mee?”

En wat nog meer…

Wanneer ik word uitgedaagd om in mijn kracht te blijven staan wordt ook mijn angst voor afwijzing aangewakkerd. Dit is een angst die we allemaal in meer of mindere mate zullen herkennen. We vullen in wat een ander op dat moment denkt. Maar kunnen we dat eigenlijk wel weten? Nee dat weten we niet. We dénken het te weten omdat we van alles voelen. Maar gaat het soms ook over wat je er zelf van vindt en denkt?
In de turnzaal was mijn moment van twijfel maar kort en zag ik al snel de ouders niet eens meer staan. Maar wat mij in vergelijkbare situaties helpt zijn creatieve denktechnieken. Daarmee nodig ik mezelf uit om anders naar de situatie te kijken. Ik doorbreek mijn (negatieve) gedachtestroom en verruim mijn blik. Je kan bijvoorbeeld verzinnen wat de ander nog méér zou kunnen denken. In mijn geval kunnen ouders tijdens de turnles ook denken: ‘Wat grappig dat ze gewoon mee doet met de les’ of ‘ik weet niet of ik dat allemaal nog kan.’

Overigens is de kans natuurlijk groter dat ze vooral naar hun eigen kind keken en niet zoveel van mij vonden 😉

In je kracht staan

Inmiddels zijn we een paar weken verder en realiseer ik mij dat het thema ‘in je kracht staan’ eigenlijk iedere dag wel van toepassing is. Elke dag kom ik wel in een situatie die mij in meer of mindere mate uitdaagt om in mijn kracht en dichtbij mezelf te blijven. Daarom vind ik het ook een waardevol cadeau dat de Postfabriek deze adventskalender brengt. En ik ben eigenlijk wel benieuwd naar jou als lezer van deze blog. Op welke manier probeer jij niet-helpende gedachten te doorbreken? Ik zou het leuk vinden wanneer je dat hieronder wilt delen!

Hartelijke groeten,

Lotte