Om de zomer in te luiden hebben we over een paar dagen echt een GEWELDIGE winactie voor jullie in samenwerking met Meerleuks. Daaraan vooraf hebben we een kleine blogreeks voor jullie. We hebben ons namelijk laten inspireren door alle geweldige post-spulletjes die te koop zijn bij Meerleuks tot een postronde met ons drietjes. Ieder van ons hebben we gewerkt met andere materialen en hebben we voor jullie zowel het proces van het maken als het plezier van het ontvangen in woord en beeld gebracht. Ieder van ons heeft haar persoonlijke stijl in de post gelegd en op haar eigenwijze wijze post verstuurd naar en ontvangen van de andere twee. Vandaag aan mij, Kim, de eer om de blogreeks af te trappen en jullie deelgenoot te maken van wat het versturen en ontvangen van post voor mij persoonlijk betekent.

Kim verstuurt post met Meerleuks

In de webshop van Anita koos ik een paar producten uit waarnaar ik direct nieuwsgierigheid voelde en die me meteen inspireerden en prikkelden. Kiezen voor materialen die bij mij passen, helpt om elke keer weer tot een nieuwe vormgeving te komen van mijn brieven, iets waar ik lang niet altijd de tijd voor neem. Soms is de schrijfdrang gewoon té groot!

Gebruikte materialen

• Zwarte ansichtkaarten – 20 kaarten in een pakje – €6,95
• Witte gelpen – Paper Poetry – €1,95
• Watervaste witte marker – 1mm – Sakura – €3,95
• Zilveren transferfolie – Paper Poetry – 6 velletjes in een pakje – €3,75
• Gouden transferfolie – Paper Poetry – 6 velletjes in een pakje – €3,75
• Lijmpen – medium – Paper Poetry – €4,50

Aan de slag met de materialen

Het is donderdag. Zojuist bracht ik mijn oudste zoontje naar school en de jongste naar opa en oma om zo een zeldzaam moment te creëeren van stilte en alleen zijn. Ik pak een groot glas water, zet een muziekje aan en ga zitten aan de secretaire die ik heb geërfd van mijn inmiddels overleden opa Peet. Het wordt warm vandaag en vanmiddag als de zon door het raam naar binnen schijnt, zal de warmte me deze kamer uitdrijven. Ik maak dus van de nog koele ochtend gebruik om in het heldere daglicht dat door het raam naar binnen valt, alle spulletjes die ik heb uitgekozen voor mij uit te stallen. Zoals altijd heb ik ook vandaag geen vooropgezet plan van wat ik wil gaan maken, maar laat ik alle spulletjes eerst eens rustig door mijn vingers gaan.

Ik bekijk de spulletjes, ik pak ze uit en ik voel ze. Ik test de witte pen eens uit op het zwarte papier en ben blij verrast: wat dekt het mooi! Ik bestudeer de transfer folie, de velletjes zijn dun en teer. Ik heb zilver en goud. Laat ik eens door mijn eigen postspulletjes gaan en alle zilveren en gouden spullen verzamelen. Masking tape, gouden en zilveren pen, een gouden touwtje én ik blijk notitieblokken van de hema te hebben waarbij het ene papier een zilveren en het andere papier een gouden randje heeft. Wat vast staat is dat ik wil schrijven. Het schrijven, de woorden, dat is waar de post voor mij om draait. Er vormt zich een idee van een boekje, een boekje met zwarte kaarten beschreven met witte pen, beplakt met transferfolie en daarbinnen een brief op het papier uit de notitieblokjes. En zo ga ik aan de slag. En in een ochtend ontstaan er onder mijn handen twee boekjes, eentje voor Nienke en eentje voor Ruchama.

Wat is het fijn werken met de transferfolie! (Meer weten over hoe het moet? Bekijk deze blog van Meerleuks.nl). De lijmpen glijdt gemakkelijk over papier en met mijn beperkte ervaring met brushlettering, lukt het toch om met de lijmpen een woord te schrijven volgens hetzelfde principe. Met een hydrofiel washandje wrijf ik de folie eroverheen en wat er ontstaat is een effect waarbij er mooi glimmende letters of strepen op het papier staan, zonder lijmresten en mét oneffenheden. Wie mij kent weet dat ik niet van perfectie hou in post, dat ik juist val voor een wat rauwere look en met de transferfolie is dat perfect te bereiken. Ik weet na vandaag zeker: hier ga ik nog véél vaker mee werken.

Met de witte pen schrijf ik een gedicht van Kahlil Gibran wat voor mij perfect past bij het seizoen van mijn leven waarin ik mij bevind en hoe ik vriendschap en liefde in het leven nu ervaar. Een gedicht wat ook precies aansluit bij mijn contact met Nienke en Ruchama, dus voor hen beiden schrijf ik hetzelfde gedicht en stop het middenin het boekje.

Ik versier de brievenboekjes met gouden accenten bij Nienke en zilveren accenten bij Ruchama. In mijn voorraad heb ik toevallig nog een zwarte enveloppe gekocht bij Vlieger in Amsterdam, die ik kan gebruiken voor de post aan Ruchama. Met witte, watervaste pen, schrijf ik haar adres erop. Voor Nienke maak ik een gouden wikkeltje en stop de post in een doorzichtig zakje.

Wil je een totaalbeeld van de brieven? In dit filmpje laat ik ze beiden even zien:

Schrijven aan Nienke

Nu het knutselen gedaan is, is het tijd voor het schrijven. Inmiddels schijnt de zon volop naar binnen en is het zo warm geworden dat ik naar buiten vlucht. Op een terrasje bij de Zeeuwse Hemel, één van mijn vaste stekjes in Zierikzee, installeer ik me en schrijf Nienke haar brief. Als ik ga schrijven, bestaat de wereld om me heen bijna niet meer. In Zierikzee zien zoveel mensen me schrijven, dat ik al heel vaak de vraag heb gekregen of ik een boek schrijf. Als ik vertel dat ik brieven schrijf zijn mensen altijd blij verrast. Soms ontstaat er een mooi gesprek en meer dan eens deel ik een visitekaartje uit. Ik vind het heerlijk om te schrijven en onder de mensen te zijn tegelijkertijd. Het ontspant me, maar blijft ook heel speciaal voelen en als écht een moment voor mezelf omdat ik vaak de deur uit ga en op een terras ga schrijven. De reden is heel praktisch: in ons huis is er vaak geen plek of teveel afleiding. De uitkomst is dat minder: ik laad even helemaal op en heb het gevoel alsof ik samen met de persoon die ik schrijf even op een terrasje zit ergens.

De woorden vloeien mijn pen uit, want ik heb Nienke al een tijdje niet kunnen schrijven en haar wel ontzettend veel te vertellen! De middag vliegt om en tegen de tijd dat de zon begint te zakken en ook mijn tweede kop koffie op is, is mijn brief geschreven. Voor vandaag zit het erop, de dag is om en het is tijd om de kinderen te gaan halen.

Schrijven aan Ruchama

Het is een week later en ik moet gewoon aan het werk vandaag, maar ik wéét dat ik die middag weer tijd zal hebben om even te gaan zitten en schrijven. Ik werk een halve dag en geniet de hele ochtend van het vooruitzicht om straks mijn pen weer in mijn hand te mogen nemen. Vandaag besluit ik naar een nieuw plekje te gaan, een lunchroom in Zierikzee die pas een paar maandjes open is en waar ik me nog niet zo vertrouwd voel. Het is wel grappig, want pas als ik ergens vaker kom en me er echt op mijn gemak voel, lukt het me om daar te gaan zitten om te schrijven. Ik besluit even te gaan “voelen” bij Raf’s en word heel hartelijk welkom geheten. Het voelt goed en ik ga zitten. Onder het genot van een verse muntthee vliegt mijn brief aan Ruchama mijn pen uit.

Als ik het laatste velletje papier bereik, voelt het alsof ik nog veel meer te vertellen heb. Helaas is zowel mijn tijd als het papier op, dus sluit ik de brief toch af en sluit de middag af met een wandelingetje naar de brievenbus. Altijd een beetje spannend, mijn zielenroerselen toevertrouwen aan de brievenbus en dan maar hópen dat ze echt aankomen bij de geadresseerde!

Postbeleving van Nienke

Woensdagmiddag iets na één uur hoor ik de brievenbus klepperen. Het geluid van de brievenbus maakt me altijd blij. Als het stil in huis is, kan ik de postbode al aan horen komen. Dan hoor ik eerst verderop in de straat al andere brievenbussen klepperen en spits ik mijn oren om te horen of hij mij ook post komt brengen. Dat momentje van spanning is al één van mijn geluksmomentjes op een dag. En als er dan ook nog leuke post op de mat valt, zoals deze woensdag, maakt dat me helemaal heel blij. Naast de brievenbus bewonder ik de envelop altijd even. Als ik de ruimte heb, zoek ik daarna meteen een plekje om de post te openen. Dan schenk ik wat te drinken in en neem ik even de tijd voor mij en de afzender. Maar soms komt de postbode net op een moment dat ik de volle aandacht er niet aan kan schenken en dan bewaar ik de post voor een ander moment. Dan neem ik het poststuk mee in mijn tas of leg ik het op de kast voor een rustig moment en kan ik me er intussen op verheugen. Dat vind ik bijzonder mooi aan contact per post: je mag zelf een moment kiezen waarop je dat momentje van samenzijn uitpakt! Deze woensdagmiddag moest de post van Kim even wachten en had ik iets om naar uit te kijken!

Toen ik later op de dag thuis kwam, voelde het bijna alsof Kim echt op me zat te wachten. Ik heb dan zo naar het moment uitgekeken dat ik gehaast water kook en daarna naar boven rén. Ik heb thuis verschillende plekken waar ik graag brieven lees. Meestal kies ik een kamer uit waar ik even alleen kan zijn en installeer me daar even heel bewust. Ik doe de deur dicht, ga lekker zitten, schenk thee in en pas dán mag de post open.

Bij het openen van deze post werd ik meteen verliefd op de intense witte lettertjes en de glanzende gouden tekeningetjes. De manier waarop ze het materiaal heeft toegepast vind ik typisch Kim! Als ik post van Kim krijg, glimlach ik om haar leuke ideeën. Want kijk hoe leuk ze de datum hier heeft verwerkt! Hoewel ik brieven meestal het allerfijnste deel van een poststuk vind, voelt het krijgen van zoiets moois echt hartverwarmend. Ik kan enorm genieten van het tastbare gedeelte van post. Niet alleen de woorden die me soms tot in mijn ziel kunnen raken zijn voor mij van belang. Maar ook handgeschreven, mooie materialen, verschillende papiertjes en de typische stijl van de ander die je erin terugziet… al die dingen bij elkaar maken post zo fijn! En ik kan trouwens niet wachten om zelf aan de slag te gaan met die goudkleurige folie. Het is in het echt werkelijk prachtig!

Wist je trouwens dat Ruchama, Kim en ik al ruim negen jaar met elkaar schrijven? En dat we al lief en leed met elkaar deelden zonder dat we wisten hoe de ander eruit zag? Inmiddels hebben we elkaar al meerdere keren gezien. Als we met elkaar afspreken, voelt het ook altijd goed ze te zien. Door die ontmoetingen ‘hoor’ ik hun stemmen bij de woorden die ik lees. En zo voelde deze brief echt als een bezoekje van Kim. Als ik eenmaal in een brief zit, voelt het alsof ze naast me zit om het me te vertellen en vergeet ik even helemaal waar ik ben.

Na zo’n brief als deze voel ik me opgeladen. De dingen die Kim schrijft, maken gevoel los. Het liefst kruip ik daarna meteen achter het bureau in mijn postkamer om zo weer even bij haar op bezoek te gaan. De beleving van het materiaal kriebelt en inspireert. En er borrelt weer zoveel in me wat ik met haar wil delen. Drie keer raden wat ik nu meteen ga doen!

Tot gauw Kim! Dankjewel voor je prachtige post. Oneindig liefs!

Postbeleving van Ruchama

Ik ben in veel dingen heel geduldig maar wat post openen betreft ben ik ontzettend ongeduldig. Dit keer heb ik naast de krant een pakketje en twee mooie enveloppen in mijn brievenbus gevonden. Onderweg naar boven bedenk ik me welke ik als eerste ga openen. Welke zou jij als eerste openen? Eenmaal binnen gooi ik de krant op tafel,ga zelf aan tafel zitten, scheur mijn Ebay bestelling open en leg al glimlachend mijn verfpalet opzij om dan te moeten kiezen tussen de envelop van Café Analog of van Kim… Pas als ik de envelop van Café Analog open realiseer ik me dat ik de meest persoonlijke post tot het einde bewaar want dán heb ik de rust.

Voor het brieven schrijven of lezen heb ik namelijk niet echt rituelen. Ik dóe het gewoon en dan vergeet ik vanzelf de wereld om me heen. Kom ik net thuis doe ik eerst wat er nodig is zoals het opruimen van de boodschappen of het eten geven van de hondjes voor ik me aan een brief lezen waag. Een kaartje lees ik uit nieuwsgierigheid snel tussendoor maar zoek dan later nog een moment om hem rustig te lezen. Een brief laat ik liggen tot ik er in mijn hoofd ruimte voor heb om hem te lezen. Meestal aan tafel of op de bank.

Daar zit ik dan met Kim haar post, ik moet lachen om het zwarte zak-envelopje want het doet me denken aan de zakken waar Ebay bestellingen vaak in worden geleverd en ik normaal open scheur. Dit keer probeer ik hem iets voorzichtiger open te krijgen maar dat lukt nog niet zo makkelijk. Ik haal het boekje uit het zakje en glimlach. Wauw! Een typisch creatief Kim kunstwerkje. Kim kan met hele simpele materialen zo’n mooie uitstraling aan een poststuk geven! Ik zit dan ook als een echte postofiel aan het papier en de folie te voelen en wrijven. Ik denk even dat de ringetjes echt zijn omdat ze zo glinsteren maar ze blijken gewoon getekend te zijn!

Het grappige is dat Kim dus met een materiaal heeft gewerkt waar ik tot een paar dagen geleden helemaal niks mee had (ik hou niet van glitters en metallic…) en wat zij ook weet máár toevallig genoeg ook zelf mee bezig ben geweest voor een postkaarten swap en helemaal blij werd van de gouden metallic waterverf die ik gebruikte. Frappant hè hoe je smaak ineens zo kan veranderen als je maar op het juiste moment met het juiste materiaal in aanraking komt! Zo ben ik de ene avond op zoek naar de cold foiling techniek en krijg ik de volgende dag post van Kim met die techniek in mijn handen.

Geen ritueel maar een regelmatig terugkerend iets bij het lezen van brieven is de grijns op mijn gezicht. Ik ben een beelddenker, zie overal iets grappigs in en moet om de stomste dingen lachen. Zo ook bij het lezen van brieven waarin iemand uitgebreid situaties of gesprekken beschrijft – ik zit dan in mijn eentje te gieren van het lachen. Heerlijk vind ik dat! Zo sluit Kim haar brief af met een zin waar ik een enorme grijns van op mijn gezicht krijg! ♥

Morgen deelt Nienke haar beleving van het versturen en vertellen Ruchama en ik over onze beleving van het ontvangen. Kom je weer lezen?

Liefs,
Kim