In 2018 stond ik voor een aantal grote keuzes. Ik probeerde daarvoor zoveel mogelijk informatie in te winnen. En daarbij stuitte ik op een probleem: hoe beslis je als alle beschikbare kennis niet voldoende zekerheid biedt? Ik heb heel veel angst en wanhoop gevoeld, maar het bracht me ook heel veel vertrouwen en moed. Wat was het moeilijk! En tegelijk: wat was het waardevol! Want dit bracht me dichterbij mezelf, zelfs meer dan ooit!

Loslaten

Als je me persoonlijk kent of de Postfabriek al langer volgt, weet je vast dat mijn vriend een nierziekte heeft. Afgelopen jaar hebben we beslissingen gemaakt op medisch gebied die ook impact op ons persoonlijke leven en toekomstbeeld hebben. Daarbij liepen dingen ook nog vaak anders dan werd voorspeld. Dit heeft ervoor gezorgd dat we heel veel hebben moeten loslaten en bijdraaien. Als niets meer vanzelfsprekend is, kan dat heel beangstigend zijn. Maar gek genoeg gaf het ook veel ruimte en mogelijkheden!

The Magic is in the mess

Een paar jaar geleden dacht ik dat het een kwestie was van een moeilijke periode uitzitten. Dat er voor bepaalde dingen tijdelijk geen ruimte was en dat we daarna een manier zouden vinden om ons oude leven weer op te pakken. Maar vanaf het moment dat mijn vriend moest gaan dialyseren, is de chaos is nog niet weg geweest. Alles loopt non-stop anders. En ik weet nu dat alles onomkeerbaar is. Het wordt nooit meer zoals het was.

Her harmony came not through the complete absence of chaos but in realising that she was resilient enough to come back stronger from anything that she would endure.

Maar ik weet nu ook dat mijn gevoel van harmonie niet afhankelijk is van die hoeveelheid chaos! Becca Lee beschrijft dat heel mooi in het citaat hierboven. De chaos zit het geluk niet in de weg, the magic is in the mess!

Van buiten naar binnen

Toen mijn vriend met dialyse begon, lieten we ons leiden door de statistieken die artsen ons lieten zien. De beslissingen die we in het begin maakten, waren veelal gebaseerd op wat volgens artsen het beste resultaat gaf. We keken buiten onszelf naar een manier om de kwaliteit van leven te verbeteren. Maar door de jaren heen kregen we te maken met complicaties en bijwerkingen die de kwaliteit van ons leven juist minder maakten. We leerden daardoor meer en meer te kijken naar wat de mogelijkheden met ons persoonlijk doen. Deze zomer hebben we daarom gekozen voor een ander plan van aanpak. Eentje die heel dichtbij ons staat en waarbij we trouw zijn aan onszelf.

Lichtje

Maar wanneer ben je dan trouw aan jezelf? Hoe meet je dat? Wat doe je dan? Ik kan geen specifieke handelingen noemen die je moet doen om trouw aan jezelf te zijn. Om over te brengen hoe ik het ervaar, maakte ik de collage die je hierboven ziet. Als ik trouw ben aan mezelf, voelt het alsof er een warm lichtje in mij brandt. En weet je wat het mooie is? Juist als ik trouw ben aan mezelf kan ik met dat lichtje ook op anderen schijnen! Kan je je het blog in vakje zes van onze adventskalender nog herinneren? Daarin vertel ik over mijn kantelpunt, een moment waarop ik voor het eerst heel duidelijk de keuze maakte om vanuit vertrouwen te handelen en niet vanuit angst. Daar heb ik zulke openhartige reacties op gehad! En één van die reacties is een prachtig voorbeeld van de werking van dat lichtje. Lezeres Ellen deelde dat ze beseft vaak vanuit angst te reageren, bozig, terwijl ze niet zo in elkaar zit. En daarmee zegt ze iets heel moois: ze zit niet zo in elkaar! Dat herken ik! Want als ik dicht bij mezelf blijf en mijn eigen lampje brandend hou, kan ik tegelijk makkelijker liefdevol reageren op anderen.

You often feel tired, not because you’ve done too much, but because you’ve done too little of what sparks a light in you.

Met het beeld van dat lichtje in gedachten, probeer ik zoveel mogelijk dingen te doen die mijn lichtje brandend houden. En wanneer ik voel dat het vlammetje zwakker word, kies ik voor dat wat het weer laat oplaaien.

Moeten

Kiezen voor een ander plan van aanpak was geen makkie. Het was doodeng om van de bekende paadjes te gaan. Maar toen de beslissing eenmaal was genomen, voelden we zoveel opluchting! Ook merkte ik dat ik daarmee het ‘moeten’ los had gelaten. De jaren ervoor ‘moesten’ we van alles totdat ineens duidelijk werd dat er iets te kiezen viel. Een gevoel van vrijheid, wooohooo!

Wholehearted

Het gevoel van ‘moeten’ loslaten uit zich ook op een andere manier. Dat zit niet alleen in doen wat anderen zeggen. Ik kan daarmee ook een gevoel van machteloosheid loslaten op de momenten dat ik niet weet wat ik moet zeggen of kan doen. Het prachtige citaat hierboven is mijn lijfspreuk geworden, het geeft me steeds weer moed. Ook geeft Zie de mens van Manu Keirse me kracht. Daarin staan de volgende woorden.

Enkel de klemtoon leggen op de regels van de buitenwereld en deze blindelings volgen, doet onrecht aan de binnenkant. Bij de binnenkant gaat het om weten en voelen. Het gaat soms om vechten tegen de buitenkant die de binnenkant onrecht doet. Je moet de binnenkant aan het woord laten, al is het tegendraads.

I AM

Ik wil dit blogje graag eindigen met een liedje van Fia. Ze zingt haar eigen woorden immers zelf het mooist. Maar voordat ik dit blogje afsluit wil ik nog graag bedanken voor alle openhartige, lieve en mooie reacties die we van jullie krijgen. Bijzonder mooi dat jullie zoveel met ons delen. Echt hartverwarmend! Dikke dankjewel!

And therefore everything around could fall apart. And I would still have love in my heart. Open eyes, now I see that there is nothing to do – just be.

Heel veel liefs,

Nienke