Nog niet zo lang geleden zat ik in de wachtruimte van een ziekenhuisapotheek. Het was de tweede keer die dag dat ik daar een tijdlang moest wachten. Deze apotheek is groter dan de apotheek waar ik mijn eigen medicijnen ophaal. Er zijn verschillende zitplekken, ongeveer tien balies en er komen en gaan een heleboel mensen. Tussen de flarden van gesprekken hoor je af en toe een geluid dat een nieuw volgnummer aankondigt. Op een scherm kun je zien bij welke balie je moet zijn. 

Nummer 150

Toen nummer 150 op het scherm verscheen, stond niemand op. Mensen begonnen om zich heen te kijken, het nummer werd hardop geroepen door de vrouw achter de balie, maar er stond nog steeds niemand op. Precies op het moment dat het geluid opnieuw klonk en nu nummer 151 op het scherm verscheen, stonden er ineens twee mensen op. Een man liep in één streep naar de juiste balie, een andere man schrok op. De man die opschrok, keek van zijn kaartje naar het scherm, en van het scherm naar de bordjes bij de balies. Je zag de verwarring op zijn gezicht. 

De balies van deze apotheek worden door schermen van plexiglas van elkaar gescheiden. Als er iemand voor de balie staat, is er nauwelijks ruimte om ertussen te komen. De man probeerde het toch en hield zijn kaartje met daarop nummer 150 hoog in de lucht, maar hij werd niet gezien. Daarop liep hij naar een andere balie en probeerde de situatie uit te leggen aan de vrouw die erachter zat, maar zij werkte aan een tas vol medicatie voor iemand anders. Ze probeerde haar aandacht daarbij te houden en zei: ‘Nee meneer, u wordt vanzelf opgeroepen!’ De man droop af en ging tegen een muur staan, de arm met het kaartje om zich heengeslagen. Vanaf het bankje waar ik zat te wachten zag ik hem ineenkrimpen en dacht: zo ziet dat er dus uit! Ik ken dit gevoel! Dít is wat niet gezien en niet gehoord voelen met je doet!

Maar hoe kom je tevoorschijn te midden van de waan van de dag? Waar is het kompas dat de richting aangeeft? Wat is je plaats te midden van alles wat er is? Hoe sta je stevig in een wereld die wankelt?

Claartje Kruijff in ’Stevig staan in een kwetsbare wereld’

Kwetsbaar

Ook ik schrok op toen mijn nummer op het scherm verscheen. Ik liep naar de balie waar ik werd geholpen door hetzelfde meisje dat mij eerder die ochtend te woord had gestaan. We herpakten ons gesprek en ik bleef maar denken aan die man en hoe ik hem kleiner en kleiner had zien worden. In wat ik de maanden ervoor had meegemaakt, voelde ik vooral mijn lege handen. Nog nooit had ik me zo vaak klein, nutteloos, tekortschietend en onmachtig gevoeld. Hierdoor ben ik heel erg aan mezelf en mijn kunnen gaan twijfelen. Ook nu voelden mijn handen leeg. Ik was moe, voelde een brok in mijn keel en tranen achter mijn ogen prikken. Wat kon ik?

Wie ben ik, nu alles wegvalt?

Claartje Kruijff in ’Stevig staan in een kwetsbare wereld’

Toen het meisje achter de balie naar de tas vol medicijnen wees en vroeg of ik nog vragen had, zag ik mijn kans. Ik vertelde wat ik had zien gebeuren. Daarop vroeg zij of haar collega hem nogmaals wilde oproepen en ging het allemaal heel snel. Je had het gezicht van die man moeten zien toen hij opving dat ik over hem vertelde! Hij veerde op, liep snel naar de balie waar een vrouw opnieuw zijn nummer riep en terwijl hij achter mij langs liep zei hij: ‘Dankjewel! Dankjewel!’ Toen ik de apotheek uitliep, hoorde ik de vrouw zeggen: ‘Wat vervelend, meneer. Het spijt me, ik had het verkeerd begrepen!’

Later die dag zaten mijn vriend en ik op een bankje een broodje te eten. In de verte zag ik de man uit de apotheek lopen. Zijn lichaamshouding was anders. De manier waarop hij zich voortbewoog had iets weg van huppelen. Toen hij richting het bankje liep, kruisten onze blikken en glimlachten we naar elkaar. Mijn aandacht ging daarna terug naar het verhaal van mijn vriend, maar werd onderbroken toen de man achter het bankje langsliep en vrolijk zei: ‘Eet smááákelijk én dankjewééél!’ 

Kleine dingen

Toen ik daarna naar de WC ging en even alleen was, drong er iets tot me door. Ik dacht aan het knoopje van Johannes Klabbers en hoe mijn handen daar in de apotheek ineens minder leeg hadden gevoeld. Zo’n gebaar kan klein als een knoopje zijn, maar van grote betekenis worden. Er was maar heel weinig nodig geweest om de man te laten opveren. Mijn kleine gebaar maakte een groot verschil!

The little things?
The little moments?
They aren’t little.

Jon Kabat-Zinn

Die dag had ik een stukje van mezelf teruggevonden. Ik ontdekte dat de kleine dingen díe ik kan, groots kunnen voelen. Sterker nog, daar in de WC bedacht ik me zelfs dat het de kleine dingen zijn waar mijn kracht in zit. Die kleine dingen? Die zijn eigenlijk niet klein.

Even the subtle ways you move through the world have more impact than you know.

Morgan Harper Nichols

Mélisse

De kaartjes die je op de foto’s hierboven ziet, bestelde ik bij Mélisse. De illustraties zijn gemaakt door Willam Mooijman. Iedere illustratie is opgebouwd uit duizenden kleine puntjes die hij met drie verschillende diktes fineliner zet. William heeft een mooie collectie van prachtige dieren en levensechte botanica gemaakt. Nieuwsgierig naar zijn andere kaarten? Neem dan een kijkje in zijn shop of andere verkooppunten.

Heel veel kleine groetjes,

Nienke

Lees je dit soort persoonlijke blogs graag? Misschien vind je het dan ook leuk om mijn blogs over een kantelpunt, een krantenbezorger of een smal weggetje te lezen.