In mijn eerdere blogs over schrijven met gevangenen konden jullie al een algemene inleiding en het verhaal over schrijven met Simon vinden. Ik beloofde toen ook te vertellen over het schrijven met Tony, een heel andere ervaring dan met Simon.

Het adres van Tony was het allereerste adres wat ik kreeg toen ik besloot te gaan schrijven. En mijn eerste brief was aan hem. Tony zat toen nog niet zo lang in de dodencel in een zuidelijke staat in Amerika. Hij was er één van de jongste (nog maar net meerderjarig) en was erg gereserveerd in zijn contact. Waar onze eerste brieven precies over gingen weet ik niet meer, maar het contact was de eerste jaren best oppervlakkig. Ik was jong, hij was jong en onze levens en interesses waren totaal verschillend. We schreven met elkaar, maar er zat niet veel regelmaat in en soms duurde het maanden voordat we weer een brief uitwisselden.

Tony had vele penpals, maar door de jaren heen haakten ze stuk voor stuk af. De enige mensen die hij verder had, waren zijn familie. Maar die worstelden met geld en zijn ouders met hun huwelijk. Hij had broers, maar van de ene hoorde hij nooit wat en met de ander was het contact ook erg minimaal. Bezoek kreeg hij zelden tot nooit en telefonisch contact had hij ook niet. In de gevangenis was hij één van de kleinsten en ook de enige Aziaat, waardoor hij extra zijn best moest doen om voor zichzelf op te komen en nergens echt bij hoorde. Hij bracht zijn dagen door met schaken met zijn cel buurman.

Schaken deden ze op een bijzondere manier. Beiden hadden een eigen speelbord voor zich met aan de ene zijde letters en aan de andere zijde cijfers, zelf getekend en met zelf gefabriceerde pionnen. De zet die ze maakten riepen ze naar de ander, die dan op het eigen bord de pion verzette, zelf een zet maakte en die weer terugriep. 

Verder keek hij naar het football op televisie en sommige films en series. Elke dag mochten ze een uurtje naar buiten, dan hing hij wat rond met anderen. Zijn brieven gingen over het dagelijks leven in de gevangenis. Een gesprek wat hij had gehad, een football wedstrijd die hij zag op TV, een gevangene die zich had misdragen, wat hij had gedaan tijdens het ene uurtje buiten per dag. Over zijn verleden schreef hij weinig en ook wat hij nu voelde en dacht, hield hij veelal voor zichzelf.

Door de jaren heen worden we beiden ouder en ben ik de enige blijvende penpal gebleken. Er zijn weer nieuwe bij gekomen, maar die stopten ook weer met schrijven. En zo ging Tony me steeds meer vertrouwen. Langzaam aan vertelde hij me meer over zijn jeugd, zijn tienerjaren, zijn vreselijk slechte keuze die hem hier deed belanden en hoe hij zich bij alles voelt. Hij bleef een binnenvetter. In periodes dat het goed ging met hem kreeg ik maandelijks een brief van minstens 12 kantjes, maar in periodes dat het slechter ging bleef het stil. Ondertussen las Tony over mijn leven.. Het jaar dat ik in het buitenland woonde, de ontmoeting met de man van mijn leven, het leven in Amsterdam en het samenwonen met mijn vriend, het volgen van een studie en daarna het krijgen van een kind. Tony leefde met alles ontzettend mee. Waar ik regelmatig dacht dat het voor hem moeilijk moet zijn om te zien hoe ik het leven leefde wat hij nooit zou gaan hebben, genoot hij er alleen maar van. Hij leerde de namen uit zijn hoofd van de mensen die belangrijk voor me zijn, hij leerde wat Nederlandse woordjes waarna hij elke brief opende met “Lieve Kim”, hij verdiepte zich in de geschiedenis van mijn land en hij schreef zelfs eens in de zoveel tijd een brief aan mijn man.  En af en toe stuurde hij me een kaartje om me te laten weten wat het contact met mij voor hem betekende.

Nog altijd bleef Tony wantrouwend. Wat zijn hele verhaal precies was waardoor hij de keuzes maakte die hij maakte, heeft hij me nooit volledig verteld. En nog altijd moest ik hem in elke brief geruststellen en de bevestiging geven dat de vorige brief niet mijn laatste was. Het was lastig om me zo constant te moeten bewijzen aan iemand en soms werd dat ook wel vermoeiend.

Nu, na ruim 10 jaar schrijven is de inhoud van zijn brieven ook vaak hetzelfde. Hij is volwassener, kan meer beschouwen op zijn karakter en zijn leven en is ook opener. Maar zijn dagelijks leven is al 10 jaar hetzelfde. Geen dag die anders is dan de vorige. Het leven van voor de gevangenis is een vage droom voor hem geworden, een afgesloten hoofdstuk en iets waar hij nooit meer aan denkt of over schrijft. Hij leeft per dag en stelt zichzelf kleine doelen. In zijn kleine cel sport hij elke dag een paar uur en met onderlinge ruiltjes en dealtjes met gevangenen en het weinige geld wat hij van zijn ouders krijgt, sprokkelt hij een proteïne-rijk dieet bij elkaar. En zo houdt hij zichzelf staande en komt hij de dagen weer door. Hij is gestopt te verlangen naar een leven buiten de gevangenis en heeft geleerd naar niet meer te verlangen dan wat haalbaar is tussen de vier muren waar hij zit. Onze twee levens verschillen meer dan ooit van elkaar. Waar ik alsmaar vooruit ga, staat hij al die tijd al stil. En dat is moeilijk. Voor hem is het moeilijk om te bevatten wat mij bezig houdt, waar ik mij druk om maak en waarom ik minder tijd heb dan voorheen om hem te schrijven. Voor mij is het moeilijk om de aansluiting te vinden met zijn brieven.

Dear Kim,
Hey, Baby! A small reminder that I adore you and value our friendship. I’ve promised, on many occasions, to write more often. I won’t say anything more except let it shows. Oft times I may neglect for various reasons, but they are little excuse. Happy Valentine’s Day, Kim! I hope your beau and you remain together nothing short of a long time, always continuing to grow together and never apart. As for us I finally understand how much you mean to me. Not many ppl are left who cares for me. Oh well, that’s life. Has 2007 been kind? It’s been OK for me. My appeal is in front of the court. Mom will have a land-line phone soon, I will be able to call home! Haven’t done so over 2+ years. I have ample stationaries/postage, so I have no reason why I can’t write frequently. I’ll end this here. Thank you for being w/me through the years. W/S. Love always. Tony.

Hoe lang Tony nog te leven heeft is een grote vraag. Als hij geen hoger beroepen meer heeft, zal de tijd komen dat er een executie datum gepland gaat worden. Gemiddeld zitten gevangenen 15 jaar in de dodencel voor de executie plaats vindt, Tony zit niet ver meer af van die gemiddelde duur. Op dit moment is hij nog altijd bezig met een advocaat. Maar de bewijzen zijn minimaal en de zaak kan pas heropend worden met nieuw bewijs of bewijs dat er fouten zijn gemaakt in zijn eerste rechtszaak. Tot nog toe zijn alle pogingen tot hoger beroep zonder resultaat.

In de tussentijd blijf ik schrijven. Ik ben er aan begonnen en ik maak het ook af. Het liefst zou ik hem ooit een keer bezoeken voor hij er niet meer is om met eigen ogen die wereld te zien waar hij al die jaren over schrijft. Maar bezoeken is moeilijk en de staat is er nou niet eentje waar ik ooit eens toevallig kom. Het zou zeer veel tijd en geld kosten en precieze planning om het te realiseren, dus ik weet niet of het er ooit van komt.

Lieve Kim,
“Go shorty it’s your b’day, we gonna party like it’s your b’day! Happy B’day sweetie! I’ve not been a good friend, neglecting to write often. Bet you’re thinking Darn American Guys! I hope you are filled w/ immense joy, happiness n this special day of the yr. We’re getting old Boo! But it’s part of lige, so it’s to be expected. I do believe this is the very first bday card I sent or anything, that’s on time. I’m no good. I hope your family + loved ones has done a much better job than yours truly. Bust that “Joc” out! hehe. Oh, boo, I truly adore you, for your commited friendship w/ a dejected man on DR. That’s priceless. You have my adoration for the rest of our lives. This is my promise on your bday. HAPPY BIRTHDAY, boo!
This card is reserved to wish you happiness. I’ll w/a/s. Liefs,
Tony xo

Een contact als met Tony zou ik best nog een keer aan gaan, maar het probleem is dat je van tevoren nooit weet wie je treft. Zou je van Tony niet weten wat hij gedaan heeft, dan zou hij overkomen als een gewone jongen en inmiddels man. Het is voor mij waardevol dat ik een verschil maak voor hem en voor hem belangrijk dat er één iemand is die nooit afhaakt, hoe moeizaam het schrijfcontact soms ook loopt.

Tony is me inmiddels ook dierbaar geworden. We hebben onze eigen grapjes, kennen elkaars karakters, kennen de belangrijke mensen in elkaars leven en hebben elkaar volwassen zien worden in de brieven. Het schept een bijzondere en blijvende band, ondanks dat we eigenlijk niet meer van elkaar konden verschillen in verleden, heden en toekomst.

Liefs,
Kim