Kan jij je de eerste keer nog herinneren dat je post kreeg? Helemaal speciaal voor jou? Dat magische gevoel: een envelop open maken en bijkletsen met iemand via een stukje papier? Krijg je die kriebels nog steeds als je leuke post ontvangt? En wat is het toch dat post zo’n bijzonder middel van contact is? Vandaag vertelt Marlou over haar liefde voor post.

Ik was 7 en op vakantie in Denemarken toen ik vriendinnetjes werd met het meisje uit het buurhuisje op de camping. We bouwden zandkastelen, gooiden zachte tennisballen over in het zwembad, knuffelden haar hond en gingen zelfs met onze beide families een dagje naar Kopenhagen. Best friends voor de vakantie dus, en huilen geblazen toen we allebei terug naar Nederland gingen. De afstand Venray-Heerlen, 97 km, leek toen onoverbrugbaar en dus scheurde ik de middag na thuiskomst al een briefje uit mama’s kladblok, plakte hem vol met alle stickers die ik had en schreef heel groot “Hoi” en iets kleiner “Ik mis het om met je te spelen”. Dat herhaalde zich bijna elke week, en ik kreeg antwoord op paardenpostpapier.

De daaropvolgende jaren schreef ik (ook) met Sandra uit Stuttgart van de wintersport – in slecht Duits en op Diddl-papier dat ik in veelvoud van haar kreeg!, een meisje van de camping in Italië, een van die in Frankrijk en met een handjevol meisjes die ik via een oproepje in de Tina vond, al hield dat vaak na één of twee brieven op. Ik schreef stiekem tijdens saaie lessen op school, een paar bladzijdes verderop in mijn kladblok dan waar ik de aantekeningen van de les maakte, en hele avonden thuis op de bank. Tot ik ging studeren, toen schreef ik opeens vooral essays en woordjes om in mijn hoofd te stampen.

Groetjes uit Groningen

 Ik verhuisde van Limburg naar Groningen en schreef tijdens die bijna 4 uur durende treinreis nog wel eens een brief, maar meestal werd het een vlug kaartje met koeien, molens of de Groninger straten. Groetjes uit Groningen! Groetjes voor mama, papa en vooral voor vriendinnen die plots niet meer op fietsafstand woonden. Het adres van Sandra en het meisje van de camping in Denemarken kende ik nog altijd uit m’n hoofd, maar ik geloof niet dat ik ze nog ooit heb opgeschreven.

Toen ik een half jaar in Noorwegen op uitwisseling was lag er onverwacht een brief in mijn postvakje, in een krullerig handschrift wat ik niet meteen herkende.

Hoi Marlou! Er is een stroomstoring in Groningen dus ik kan niet verder met mijn scriptie en ik kan geen muziek maken, dus nu heb ik een kaars aangestoken en papier gepakt en aangezien jij degene bent die het verste weg woont, schrijf ik jou nu.

Het was de grappigste brief die ik ooit kreeg, van een studievriend, en nog altijd (ruim 6 jaar later nu) schrijf ik nog altijd af en toe met hem. Die brief gaf me meteen het gevoel dat ik gewoon op een doordeweekse avond na college met hem in de kroeg zat, gezellig kletsend over van alles en nog wat en alles en iedereen. Hoewel er ruim 1500 km tussen ons zat en ik zijn stem niet had gehoord, was ik zo vrolijk van het bijkletsen dat mijn liefde voor brieven schrijven weer aangewakkerd werd en ik iedereen die ik miste schreef. Daar ben ik niet meer mee gestopt.

Brieven schrijven is voor mij bijkletsen, vooral met vrienden die niet om de hoek wonen. Het is met de jaren – en met minder tijd – lastiger geworden om aan onbekenden te schrijven, dus nu beperk ik het tot bijkletsen. Toch lekker schrijven, maar geen “tijd verspillen” – er is niets dat ik fijner vind.

Krantenartikelen en chocola

Nu schrijf ik minder dan ik zou willen, maar nog altijd een paar brieven en kaartjes per maand. Vaak gewoon omdat ik aan iemand moest denken bij iets wat ik zag, at, dronk of las in de krant. Aan ver weg vrienden dus, maar ook aan vrienden die eigenlijk op fietsafstand wonen, maar ik toch al een poosje niet heb gezien. Of iemand die jarig is, of moeder werd, of trouwde, of gewoon een feestje in de brievenbus nodig heeft.

Ik klets graag bij – in het echt, of als dat moeilijker is dus met een brief (van minimaal een paar kantjes) en iets wat ik wil delen, zoals chocola of thee of een krantenartikel. Soms schrijf ik op een briefje waarop je in kunt vullen welke muziek je luistert en hoe het weer is waar je bent enzo – die kun je hier downloaden als je een beetje naar rechts scrolt – maar meestal gewoon op een blaadje dat ik uit een kladblok scheur, vaak nog altijd vol met stickers. En vaak versier ik de envelop met een stempel van mijn hoofd, en gebruik ik matchende postzegels. Kleuren en dingen bij elkaar zoeken om het allemaal nog leuker te maken is datgene dat ik, naast dat bijkletsen, het leukste vind aan brievenpost.

En het thuiskomen met een antwoord op de deurmat, natuurlijk. Dan zet ik thee, kruip ik op de bank (of in bed) en lees de brief door, vaak twee of drie keer meteen. Heer-lijk.

 

Bedankt voor je mooie ode aan de post, Marlou! En de prachtige post-foto’s! 

Wil je meer van Marlou bekijken? Ga dan naar haar Instagram-account. En je kan je ook inschrijven voor een 2-wekelijkse brief in je digitale brievenbus van Marlou. Om de week op maandag verstuurt ze een mail over vooral veel alledaags geluk. Om hopelijk wat confetti tussen al je spam te laten exploderen (en een glimlach op je gezicht te toveren).

Vind jij het ook leuk om eens over je liefde voor post te vertellen en dat te delen met onze lezers? Stuur ons dan een mailtje. Wie weet schrijf jij het volgende gastblog.

Lieve groetjes,

Nienke