Stef Biemans vluchtte met zijn gezin naar Spanje. Hij beleeft deze grote verandering anders dan zijn vrouw. Om te kunnen begrijpen wat dit met haar doet, schrijft hij haar een brief. En na die ene brief besluit hij meer brieven te schrijven. Niet naar zijn vrouw, maar naar andere bewoners van zijn toevluchtsoord. Dat een brief een prachtig middel voor kennismaking is, laat Stef zien in zijn nieuwe serie: Brieven aan Andalusië.

Op zoek naar een toevluchtsoord

Iets meer dan een jaar geleden woonde Stef nog samen met zijn vrouw Audrey en hun twee kinderen in Nicaragua. Toen dat land in een diepe crisis belandde, zag hij zijn stad plotseling in een slagveld veranderen. In zijn straat werd met scherp geschoten op ongewapende demonstranten en in zijn tuin kwamen traangasbommen terecht. Toen een tante van Audrey midden in de nacht meerdere keren opbelde met de mededeling dat er een contactbom in hun tuin gegooid zou worden, besloten ze de stad uit te rijden.

Het was vier uur in de ochtend geweest toen wij ons huis in Nicaragua hadden verlaten. Ik had al een maand lang met de honkbalknuppel van mijn zoontje bij de voordeur zitten waken. Toen er een staakt-het-vuren was ontstaan, hadden we onze kans gegrepen om naar het vliegveld te rijden.

Vanuit een hotel vlakbij het vliegveld moesten ze beslissen wat ze gingen doen. Naar Nederland gaan leek de eerste logische optie, maar na een telefoontje met de Immigratie- en Naturalisatiedienst werd duidelijk dat Audrey eerst vanuit haar eigen land een inburgeringsexamen moest doen. Er was geen uitzondering mogelijk: ‘regels zijn regels.’ Toen besloten ze naar Spanje te gaan. Daar konden ze wel meteen terecht.

Verschil in beleving

Om in Spanje in aanmerking te komen voor een verblijfsvergunning, moesten ze zich inschrijven bij een gemeente. Ze namen het besluit in een dorp te gaan wonen dat op thuis leek. Stef hoopte dat Audrey en de kinderen daar zo snel mogelijk zouden aarden. Maar bij nader inzien denkt Stef dat hij in de eerste maanden van hun verblijf in Spanje lichtelijk in de war was. Een onderdeel van die verwarring was dat hij de gevoelens van zijn eigen vrouw nog maar moeilijk begreep. Terwijl zij zich zorgen maakte over de politieke gevangenen in haar land, dacht hij dat het verstandig was om zich zoveel mogelijk te vereenzelvigen met Andalusië. ‘Jezelf aanpassen, dat is de sleutel tot geluk’, hoorde hij zichzelf een keer tegen de kinderen zeggen. Maar Audrey was met hele andere dingen bezig.

Dus toen heb ik haar een brief geschreven. Dat deden we wel vaker als er grote thema’s waren waar we niet uitkwamen.

Lees verder »