Een doos vol troostpost die ik heb ontvangen na het overlijden van mijn vader.
Zoals je in dit blogje hebt kunnen lezen, is mijn vader op 28 maart overleden. Dit viel precies in het weekend. Daardoor moest ik eventjes wachten op de post, waar ik nog meer dan anders naar verlangde. Ik kreeg in dat weekend vaak gezelschap aangeboden, maar ik kón het even niet. Dat betekent niet dat ik helemaal geen contact wilde. Lieve woorden waren zelfs erg welkom zolang ik daar zelf niets mee hoefde te doen. En is dat niet juist de kracht van post: woorden uitpakken op het moment dat je ze nodig hebt? Het even helemaal mogen beleven zonder er (meteen) op te hoeven reageren?
De eerste dagen vond ik het vooral fijn dát er kaarten en brieven op de mat vielen. Mijn hoofd en lijf zaten zo vol verdriet dat de woorden nog niet echt binnenkwamen. Maar om op deze manier medeleven van mensen om me heen te krijgen, troostte me toch. Een aantal dagen achter elkaar werd er een stapeltje post gebracht. Dat waren hele fijne momenten in die chaotische dagen. De post zorgde ervoor dat ik even de tijd nam om te gaan zitten. Het gaf niet alleen troost, het was ook een rustig momentje tussen al het geregel door. Maar na die eerste dagen werd het ineens stil. Eigenlijk net op het moment dat ik wél wat met de woorden kon en ze zo nodig had. Ik dacht terug aan de keer dat ik het vanaf de andere kant meemaakte. Toen de vader van Ruchama overleed, beleefde ik een soortgelijke situatie, maar dan andersom. Onze band was toen nog heel anders, niet zo hecht als hij nu is. Ik weet nog hoe ik twijfelde over alles. Is dit wel gepast? Ben ik niet te veel? Kan ik dit wel sturen? Wat schrijf ik haar? Vindt ze het wel fijn om post te krijgen? Door al die twijfels stopte ik na een tijdje met het versturen van post. En heb ik gewacht tot ik iets van haar hoorde. Maar dat duurde wel even en ik weet nu pas waarom. Ik was niet te veel, mijn post was zelfs heel fijn om te krijgen, maar Ruchama was overrompeld door alle emoties. Ik was op zoek naar bevestiging en snap door mijn eigen ervaring dat ze de ruimte niet had om die te geven. Ook ik werd de eerste weken(!) zo geleefd door alles! Het regelen van de uitvaart, overspoeld worden door verdriet en de tijd die ‘over’ was wilde ik het liefst bij mijn moeder zijn. Het lukte me niet om te reageren op de post die ik kreeg. Maar dat wil niet zeggen dat ik er niet blij mee was! Ruchama wist precies waar ik doorheen ging en stuurde me in die eerste weken regelmatig een kaart om me te laten weten dat ze aan me dacht.
Situaties, mensen en hun wensen zijn heel verschillend! Toch geloof ik dat rouwen een proces is dat we allemaal anders beleven en verwerken, maar waarbij we dezelfde moeilijke momenten tegenkomen. Ik wil graag mijn ervaringen delen en hoop dat ik zo antwoorden kan geven op de vragen die ik ook ooit had. Want ik ben óók op zoek geweest naar wat ik moest doen en vond het fijn om andermans ervaringen te horen. De dood is over het algemeen nog steeds iets waar niet veel over wordt gepraat en in mijn beleving wordt er vaak heel afstandelijk en geheimzinnig over gedaan. Ik zie dat liever anders en wil graag mijn verhaal delen. Als je naar aanleiding van dit logje vragen hebt, wil ik je uitnodigen om ze gewoon te stellen! Je mag een reactie achterlaten onder dit logje of een mailtje sturen naar de Postfabriek.
