2019 was voor mij een jaar van grote veranderingen. Veranderingen die een grote impact op mijn dagelijkse leven en mijn toekomsthebben.Veranderingen die me iets belangrijks laten zien. In dit blog vertel ik jullie er meer over. Lees je mee?
Soja
In het vijfde vakje van onze kalender vertelde ik je over mijn lieve hondje Soja. Hoe we tijdens de ochtendspits met een brede bakfiets over een smal weggetje fietsten. En dat ik daar, met haar dichtbij me, in mijn kracht leerde staan. Niet lang daarna, op 10 augustus, overleed ze.
Op de dag dat Soja overleed, verloren een heleboel dagelijkse rituelen hun betekenis. Het voelde alsof de hele wereld haast had en de mijne stilstond. Maar daarnaast voelde ik ook een groot gevoel van dankbaarheid. Voor alle jaren dat ze bij mij was. Voor alle lessen die ik van én met haar heb geleerd. Voor hoe oud ze is geworden en nog zoveel meer! Soja is op een paar dagen na nét geen zestien jaar oud geworden. Zij heeft, op een paar weekjes na, zestien jaar lang een hele belangrijke rol in mijn leven gespeeld. Dat is bijna de helft van mijn leven! En dat voelt heel bijzonder! Die jaren pakt niemand mij meer af. Ze zitten in mijn hart.
Sterven is verhuizen van de buitenwereld naar het hart van de mensen die u hebben liefgehad.
Manu Keirse
Einde van een tijdperk
Dat Soja overleed betekent niet alleen dat we háár moeten missen, maar ook het einde van een tijdperk. Op 31 augustus 2017 overleed onze lieve Whiskey en nu ook Soja er niet meer is, leven we een leven zonder hondjes. Jarenlang was ik voor veel mensen ‘het meisje met de honden’. Dat ik dát nu niet meer ben, voelt nog heel onwerkelijk.
Ja daar is ie weer, het vakje met mijn persoonlijke favoriet: de give away van Scrittura Elegante! Hoewel dit vakje er voor ons en voor Petra helemaal bij hoort was het eerder dit jaar maar de vraag of Scrittura Elegante zou blijven bestaan. Als we het over in je kracht staan, dan kan Petra zeker mee praten en ze schreef er het volgende over:
‘In je kracht staan’ klinkt als een kracht vortex waar je in kunt stappen, en waarin je als een stralend zelfverzekerd mens stappen neemt waar de beloning op het eind wacht. Laat het leven nou nooit met garanties komen en nooit beloftes doen. Deze wetenschap kwam een jaar geleden wel even goed en hard binnen.
Na een periode van groei konden Sjoerd en ik (Petra) een mooie nieuwe site openen. Bedoelt voor verdere groei. Hoewel de lancering ook al met de nodige pech en problemen gepaard ging, waren we bij de start nog euforisch. Echter, binnen enkele maanden merkten we dat de nieuwe site steeds meer mankementen vertoonde, sommige zichtbaar en andere onzichtbaar voor onze klanten. Er was iets helemaal mis in de wijze waarop de vorige developer de site had opgebouwd was de conclusie. Geen software updates meer kunnen doen. Geen veranderingen aan de site. Niet meer volledig door Google geïndexeerd worden. Een voorraadbeheer dat helemaal een eigen leven leidde. En een hard dalende omzet.
Een nachtmerrie waar je alleen maar goed uit kunt komen door snel te handelen. Alles in de uitverkoop, “te huur” posters op het pand en het probleem daadkrachtig aanpakken. Je staat volledig in je kracht, zelfs op je zwakke momenten, lost het op waar het fout gaat, en overleeft. Tot je huilend afscheid neemt van leveranciers die vrienden zijn geworden, of moet gaan afprijzen op merken waar je jaren naartoe hebt gewerkt om ze aan je assortiment toe te voegen.
Zwakte of kracht..? Ik kan je niet zeggen wat het is.. zwakte voor mooie dingen en mooi vakmanschap, zwakte voor je lieve community en alle mensen die je daar in kent… niet kunnen loslaten. Of was het kracht? Beseffen waar je sterke punten liggen en beseffen dat je wat moois in handen hebt, waar je hard voor gewerkt hebt. En daar voor willen vechten. Als verdriet en wanhoop omslaat in strijdvaardigheid en daadkracht, dan voel je je kracht het sterkst. Of dit nu is als je “te huur” posters ophangt of als je ze er weer afhaalt om opnieuw te beginnen met het bouwen van een site. Die kracht die je dan voelt is even sterk als louterend. Alles is opeens helder, en je ziet je doel voor ogen.
Binnen 12 maanden ben ik gestopt, herstart, hebben een nieuwe site gebouwd voor de leren notitieboeken ( www.d-alonzo.nl). En vandaag begin ik aan de nieuwe site voor Scrittura Elegante. Sta altijd in je kracht, put hoop uit wanhoop, kracht uit zwakte en groei… In je kracht staan is de sterkste groei die je door kunt maken. Doel voor 2020 is een nieuwe Scrittura Elegante site lanceren, en deze vullen met uitzonderlijke en unieke merken vulpennen en inkt.
Gelukkig hebben Petra en Sjoerd deze doorstart kunnen maken met de webshop en heeft Petra weer een heerlijk pakket bij elkaar gezocht met voor ieder wat wils. En weet je wat het leuke is, je hoeft het met niemand te delen. Alles is voor jou! Als je wint tenminste 😉 Kijk je mee naar dit heerlijke pakket?
Een tijdje terug stuurde ik een dierbare een tekst die ik had geschreven over een gesprek wat ik met hem had gehad. Hij gaf aan dat het bijzonder was zijn eigen woorden te lezen, omdat die hem hielpen herinneren aan een stuk wijsheid wat inmiddels naar de achtergrond was verdwenen. Zo kan het ook heel krachtig zijn om soms eens te kijken naar wie we waren en welke wijsheid we in het verleden al bezaten. En dat geldt net zo goed op creatief gebied! Door de jaren heen hebben we al heel veel blogs geschreven over kerstkaarten die nog steeds de moeite waard zijn. Vandaag nemen we je dus mee door een heleboel blogs uit de oude doos voor een dosis inspiratie. Pimp bestaande kaartjes, maak ze helemaal zelf, zet een persoonlijke boodschap op een gekocht kaartje óf doe het gewoon helemaal anders.
Pimp je kaartjes!
Een aantal blogs met tips om je bestaande kerstkaartjes nét die persoonlijke touch te geven.
Contact met een vreemde kan een onverwachte draai aan je dag geven. Veelal zijn we bang dat dit een negatieve uitwerking heeft. Maar wat als dat niet zo is? En we elkaar vaker erkennen? In dit blog deel ik mijn verhaal. Lees je mee?
Contact met een vreemde
Vorige week zat ik in de trein naar huis een boek te lezen. Ik keek even op van mijn boek toen er twee mannen instapten. De mannen liepen vlak na elkaar de coupé in, beantwoordden om de beurt mijn blik met een vriendelijke glimlach en gingen op de stoelen schuin tegenover mij zitten. Een van de mannen had een hele grote koffer bij zich. Ik voelde dat hij naar mij bleef kijken terwijl ik verder probeerde te lezen. Ik keek daardoor opnieuw op van mijn boek. Hij wees naar zijn koffer en zei: ‘Ik ga naar Mauritius.’ Terwijl hij het zei, begon zijn gezicht te stralen. Ik kon op dat moment twee dingen doen: hem een goede reis wensen en verder lezen in mijn boek óf een vervolgvraag stellen. Wat zou jij doen?
Jaren lang kocht ik leuke kaarten en gaf ze een persoonlijke draai door er bijvoorbeeld glitters of nepsneeuw aan toe te voegen. Vorig jaar maakte ik voor het eerst zelf kerstkaarten en werd op slag verliefd op het proces én op het eindresultaat. Eigenlijk wilde ik, o.a. door de prijs van de Decemberzegels en het altijd maar íedereen een kaartje te willen sturen, geen kaarten sturen dit jaar werd ik toch verleid door mijn eigen materialen. Hoewel ik al lang gebruik maak van oude postzegels in mijn poststukken ben ik er de laatste twee jaar helemaal verzot op geraakt en vooral de laatste maanden gebruik ik ze meer dan ooit. O.a. voor achtergronden wat zo’n mooi effect geeft. Vandaag dus mijn kerstkaarten mét postzegels ter inspiratie.
Kerstkaarten met postzegels en muziekpapier
Ik laat je vandaag een aantal verschillende soorten kaarten met postzegels zien. Om te beginnen een leuk trucje wat ik zelf onlangs van Hilde leerde. Ik zeg je er gelijk bij, je moet er even tijd voor nemen, geduldig en netjes werken maar dan heb je wel een heel gaaf resultaat. Kijk je mee?
Toen ik op een dag met mijn hondje Soja op een smal weggetje in het bos fietste, gebeurde er iets. Ik leerde daar iets dat ik nu ook in andere situaties kan toepassen. Die dag kwam het thema van deze adventskalender voor het eerst in beeld. Ik vertel je er graag meer over. Lees je mee?
Hittegolf
Het was afgelopen zomer tijdens de hittegolf. Kan jij je die hele hete dagen nog herinneren? Op die dagen ging ik ‘s morgens zo vroeg mogelijk met mijn hondje Soja op pad. Dan zette ik haar in de bakfiets en fietsten we samen naar het buitengebied. In de vroege ochtenduren was dat uit te houden, de rest van de dag was het te warm. Soja was hoogbejaard en stond niet meer zo stevig op haar pootjes. Daarom koos ik voor routes met verharde weggetjes en fietste daar in een rustig tempo; want dat hobbelt minder. Met de bakfiets konden we samen naar mooie plekjes, veel verder dan het rondje dat haar eigen pootjes haar nog konden dragen. Ze genoot zichtbaar van deze ritjes en ik ook.
De route met verharde weggetjes
De route met verharde weggetjes wordt ook gebruikt door mensen die snel van Hengelo naar Enschede (en andersom) willen komen. Daarom probeer ik dit gebied op drukke momenten het liefst te vermijden. Maar tijdens de hittegolf afgelopen zomer kwam ik op een dag per ongeluk in de drukte van de ochtendspits terecht.
Het smalle weggetje in december
Ik maakte deze foto om je een beeld te geven. Zoals je ziet bestaat deze weg uit een breed zandpad, met een smal verhard stukje weg ernaast. Dat ene smalle, verharde stukje wordt door fietsers uit twee verschillende richtingen gebruikt. En tijdens de spits veelal in hoog tempo. Daar fietste ik die ochtend. Met een bakfiets die breder is dan een normale fiets, in rustig tempo én een hoogbejaarde hond voorin.
De ochtendspits
Soja in de bakfiets op een koelere ochtend
We hebben de bakfiets begin juli gekregen. Ik had er nog maar een paar ritjes mee gemaakt. De vorige keren was ik naar een zandpad gefietst waar Soja lekker zelf kon scharrelen. Dat stond nu in de volle zon. Daarom koos ik deze ochtend voor het schaduwrijke bos. Dit bos kende ik heel goed, hier wandelde ik al jarenlang. Het was echter wel nieuw voor me om hier met een bakfiets te fietsen. Over het smalle weggetje fietste ik langs alle mooie plekken waar we ooit samen wandelden. Soja zat rechtop in de bak van de fiets, keek om zich heen en genoot er zichtbaar van. Ik voelde me dankbaar voor deze fiets, de vrijheid die we erdoor kregen en dat we dit nog samen konden doen.
Het moment dat we per ongeluk in de ochtendspits terecht kwamen, overviel me een beetje. Ineens kwamen er meer fietsers het bos in, vanuit twee verschillende richtingen. En ze hadden duidelijk een ander tempo. Ik kon niet mee in dat tempo, dan zou Soja haar evenwicht verliezen. Ik kon ook niet aan de kant, dan zouden we vast komen te zitten in het mulle zand. Er zat dus niets anders op dan rustig op het smalle verharde weggetje blijven fietsen.
Ik kreeg boze blikken, werd ingehaald en afgesneden. Voorheen zou ik dat uit de weg gegaan zijn, maar ineens realiseerde ik me: ik mag hier ook zijn. En: ik ben hier om mijn hondje uit te laten, door de hitte kan het niet op een ander moment. Bovendien kon ik alleen via dit ene smalle paadje het bos weer uit. En probeerde er daarom het beste van te maken. Ik bleef kalm en vriendelijk. En heb iedereen die aan de kant ging oprecht bedankt. Wat ik op dat moment ervaarde, was zo bijzonder! Het voelde zó goed om op ‘mijn’ weggetje te blijven. Om niet mee te gaan in de haast van anderen. Om daar in mijn eigen tempo te blijven fietsen. Helemáál omdat ik niet voor mijn ruimte hoefde te vechten. Ik nam mijn ruimte op een liefdevolle manier in. Sommige boze blikken veranderden in een glimlach wanneer ik ze bedankte. Andere boze blikken bleven boos en ook dat was ok, het veranderde niets aan mijn gevoel. Op dat moment voelde ik heel duidelijk dat ik anderen die gevoelens liet hebben, zonder dat ik me daar verantwoordelijk voor voelde. We mochten daar allemaal zijn, precies zoals we zijn.
In je kracht staan
Daar op het smalle weggetje tussen fietsers met haast in, gebeurde er iets in mij. Wat ik toen voelde gebeuren is ‘het in je kracht staan’ dat we tijdens deze kalender verder willen ontdekken. Vorig jaar leerden we keuzes te maken waarbij we trouw zijn aan onszelf. Om te kiezen voor dát wat ons hart sneller laat kloppen, voor dat wat wij belangrijk vinden. Dit jaar gaan we een stapje verder. We leren bij die keuzes te blijven, bijvoorbeeld op een smal weggetje. Voordat je verder leest, wil ik je vragen om even stil te staan bij de keuzes die jij afgelopen jaar voor jouzelf hebt gemaakt, bij de dingen die jij heel belangrijk vindt.
Zoals elk jaar lees ik jullie ook dit jaar graag weer voor uit één van de mooie prentenboeken die we dit jaar tegenkwamen. In het boek Beste Bregje Boentjes van Chuck Groenink en Mathilde Stein ontvangt Bregje een mysterieuze brief die het bestaan met haar onaardige moeder voor eventjes helemaal op z’n kop zet. Dus pak een bekere warme chocolademelk en een handvol pepernoten en zak voor de komende 10 minuutje even onderuit!
Weet jij ook een mooi prentenboek over post wat wij absoluut eens moeten voorlezen? Tip het ons via postfabriek@gmail.com
In het filmpje hierboven laat kindertherapeute Elise Verheul een Barbie zonder hoofd zien. Ze gebruikt het als een metafoor voor iets dat mensen veel doen: in de toekomst bezig zijn. Iets dat voor mij heel herkenbaar is. En jij? Voel jij je ook weleens als een Barbie zonder kop?
Barbie zonder kop
Toen het thema voor deze adventskalender ter sprake kwam, voelde ‘in je kracht staan’ nog als iets vaags en ongrijpbaars. Ik voelde dat ‘dit’ was waar ik het (bijna) afgelopen jaar aan had gewerkt en herkende de momenten waarop ik ‘het’ deed, of juist niet. Zo merkte ik dat als ik onthaast en dingen in mijn eigen tempo doe, ik in mijn kracht sta. En toen ik dit filmpje van Elise Verheul voorbij zag komen, wist ik: als een Barbie zonder kop doe ik ‘het’ zeker niet.
Contact vindt altijd plaats vanuit aanwezigheid in het hier en nu.
In dit vakje van onze kalender, expres zo vroeg mogelijk, vind je een overzicht van postspulletjes waar ik de afgelopen tijd heel blij van werd. Heb je inspiratie nodig voor je eigen verlanglijstje? Of zoek je nog een kleinigheidje voor iemand die graag post maakt? Wie weet staat hier dan iets tussen. Kijk je mee?
Zelfgemaakt
Toen ik op Instagram en aan mensen om mij heen vroeg: ‘Wat staat er op jullie verlanglijstje?’ Kreeg ik verschillende reacties waarin zelfgemaakte cadeautjes werden genoemd. En dat snap ik heel goed! Als iemand iets speciaal voor jou heeft gemaakt, geeft dat een heel bijzonder gevoel.
Bij Alternote in Deventer zag ik onlangs deze upcycled envelopes van Studio Flash. Ik voelde me geïnspireerd bij het zien van deze setjes én de tekst achterop de wikkel.
The best things in life are old, loved and rescued.
Dat je bijvoorbeeld mooie bladzijdes uit oude tijdschriften en boeken kan redden door er mooie dingen van te maken en er zo opnieuw van gaat houden, is toch iets geweldigs! En dat gevoel vermenigvuldigt zich ook nog eens als je het cadeau geeft: dan maak je nóg iemand blij! Wat maak jij graag zelf? Geef dát dan!
Op deze eerste dag van december openen we het eerste vakje van onze adventskalender. We beginnen daarmee aan een reis van vierentwintig dagen lang. Vorig jaar maakten we voor het eerst zo’n reis, weet je nog? We lieten onze oude werkwijze en verwachtingen los en kozen voor vertrouwen. We gingen buiten de gebaande paden om nieuwe weggetjes te ontdekken. De vakjes in onze kalender kregen deurtjes waardoor jij naar binnen kon stappen om met ons mee te gaan. Ook kreeg de kalender een thema: trouw zijn aan jezelf. Vakje voor vakje ontdekten we wat dit voor ieder van ons betekent en stonden daar samen bij stil. Het werd een prachtig avontuur waar we op terugkijken met een warm gevoel in ons hart.
In je kracht staan
Vorig jaar bleef het lang onzeker of het ons zou lukken: 24 dagen lang elke dag een blog. We hadden alle drie weinig tijd in onze agenda’s en weinig ruimte in hoofd om blogs te schrijven. En dat is dit jaar hetzelfde. Toch hebben we besloten er weer op te vertrouwen dat er 24 blogs zullen ontstaan. Er diende zich een nieuw thema aan: in je kracht staan. Het is een term die we in het afgelopen jaar een keer noemden en daarna steeds opnieuw ter sprake kwam, ook al voelde het tegelijkertijd nog vaag en ongrijpbaar.
Het is nog zo ongrijpbaar! Ik voel de momenten dat ik ‘het’ doe of gedaan heb. En de meeste tijd doe ik het niet en dat voel ik ook. Maar wát is het precies?
Kim
Op avontuur
Op deze eerste dag van december zetten we het deurtje open naar dit avontuur. We gaan op reis, met jullie, met onszelf , without moving anything but our heart. We zijn heel nieuwsgierig naar wat ‘het’ nou is, dat in je kracht staan. En willen het graag gaan ontdekken. En jij? Heb je zin om weer mee op reis te gaan?
