Tags
Autobahnkapelletjes, autobahnkirche, De kracht van schrijven, Docu, documentaire, Duitsland, Elsbeth Fraanje, Korte documentaire, Snelwegkerk, Tangerine Tree, Wensboek
Snelwegkerk, een film van Elsbeth Fraanje
Elsbeth Fraanje reed op de Duitse snelweg toen een bewegwijzeringsbord haar opviel. Een blauw bord met witte icoontjes. Ze zag het icoontje van een tankstation, een snelwegrestaurant en… een kerk! Het verwonderde haar en voelde in de eerste plaats meer als een spelletje of grapje. ‘Wat hoort hier niet op het plaatje thuis?’ Een paar jaar later deed ze onderzoek naar dit bijzondere fenomeen en het bleek een schat aan mooie, bijzondere, menselijke informatie. Ze maakte er een film over, waar ze in september 2017 een Gouden Kalf voor beste korte documentaire mee won.
Snelwegkerk
Langs de Duitse snelweg staan kleine kapelletjes op parkeerplaatsen. Meestal tussen benzinestations en wegrestaurants. Deze kleine kerkjes zijn daar speciaal voor gebouwd. Er komen heel verschillende mensen naartoe. Het verwonderde Fraanje en maakte haar nieuwsgierig. ‘Wie zijn die mensen? Wat brengt ze hier? Wat is hun motief?’ En ze maakte er een documentaire over: Snelwegkerk.
Snelwegkerk gaat over mensen zoals wij allemaal zijn. Met onze mooie dingen en tekortkomingen, onze worstelingen en schoonheden. Dit laat Fraanje zien op een wonderlijke plekken: de kleine kapelletjes op de Duitse snelweg. Voor haar absurdistische plekken waar tegengestelde werelden samenkomen. Ze portretteert vier mensen die elk een eigen reden hebben om naar zo’n snelwegkerk te gaan. En ze laat aan de hand van deze mensen de dagelijkse realiteit zien. De realiteit waar we allemaal tegenaan lopen. Waar we mee worstelen, maar ook hoe we dingen te boven komen. Het gaat dus over ons mens-zijn.
De snelwegkerk is de enige waar ik de tijd voor heb om te kunnen binnenstappen. Dus ik moet het hebben van gestolen momentjes. Dat ik een impuls kan volgen.
Na een dag lang druk bezig zijn met allerlei klusjes, van boodschappen tot luiers verschonen, kleppert tegen het einde van de dag ineens de brievenbus. Op de deurmat landt een enveloppe gemaakt van handgeschept papier, dichtgeknoopt met een strikje. Ik herken het handschrift niet en gedreven door mijn nieuwsgierigheid maak ik de enveloppe direct open. Het is een brief van een dierbaar iemand die ik een paar dagen eerder heb gezien toen onze gezinnen met elkaar een boswandeling maakten. Staand bij het gasfornuis, want het is eigenlijk tijd om te gaan koken, lees ik direct de brief. In de brief wordt beschreven wat ik voor diegene beteken, wat ze voelt als ze tijd met mij doorbrengt en wat ik in haar raak. Het is toevalligerwijs de vierde brief die ik die week ontvang die iemand recht vanuit het hart voor mij heeft geschreven, waarbij ik me bij het lezen ervan geraakt, ontroerd en vooral ook gezíen voel. Gezien in wie ik ben, wat ik doe en de liefde die ik de ander geef. In die week realiseer ik me dat het begrip ‘liefdesbrief’ veel breder is dan alleen de brief met liefdesverklaring. Dat een brief die is geschreven vanuit welke vorm van liefde dan ook een liefdesbrief genoemd kan worden. Ik voelde me in elk geval innig geliefd, die week.
