Tags
brieven aan God, Cyclus van het onzichtbare, De kracht van de brief, de kracht van post, Eric-Emmanuel Schmitt, Oscar en oma Rozerood, Uitgeverij Atlas Contact
Oscar en oma Rozerood van Eric-Emmanuel Schmitt
De tienjarige Oscar schrijft vanuit zijn ziekbed brieven aan God. In die brieven, die sprankelen van levenslust, vertelt hij onder andere over oma Rozerood, een dame die hem regelmatig bezoekt en met hem praat over kleine en grote levensvragen. De brieven van Oscar geven een prachtige en ontroerende beschrijving van wat wellicht de laatste twaalf dagen van zijn korte leven zijn.
Het ziekenhuis is niet meer blij met Oscar. Sinds zijn beenmergtransplantatie ervaart hij dat zo. De dokter onderzoekt hem wel, maar kijkt daarbij naar Oscar zonder iets te zeggen. De dokter geeft Oscar het gevoel alsof hij iets verkeerd heeft gedaan. ‘Ik heb begrepen dat ik een slechte zieke ben geworden, die je belet te geloven dat dokters alles kunnen.’ De mening van de dokter lijkt besmettelijk: ’Nu kijkt de hele verdieping – alle zusters, coassistenten en schoonmakers – mij net zo aan. Ze zien er verdrietig uit als ik in een goed humeur ben. Ze dwingen zichzelf om te lachen als ik een grapje maak. Echt, we hebben niet meer zo’n lol als eerst.’
Als je het in een ziekhuis over doodgaan hebt, hoort niemand het. Je kunt er zeker van zijn dat ze opeens allemaal last hebben van verstopte oren en over wat anders gaan praten. Ik heb het op iedereen uitgeprobeerd.
Oma Rozerood is de oudste van alle mevrouwen in rozerode jasschorten die elke dag in het ziekenhuis komen om met de zieke kinderen te spelen. Op een ochtend probeert Oscar of zij ook last krijgt van verstopte oren zodra hij het over doodgaan heeft, maar oma Rozerood hóórt het wel! ‘Oma Rozerood, ik heb de indruk dat ze een ander soort ziekenhuis in hun hoofd hebben dan het echte ziekenhuis. Ze doen alsof je alleen maar naar het ziekenhuis gaat om beter te worden. Maar er gaan ook mensen naartoe om dood te gaan.’ Even is Oscar bang dat ze net als de anderen gaat reageren, maar Oma Rozerood houdt haar oren open en antwoordt: ’Daar heb je gelijk in, Oscar. En ik geloof dat mensen dezelfde fout maken in het leven. We vergeten dat het leven onzeker, breekbaar en vergankelijk is. We doen allemaal alsof we onsterfelijk zijn.’
