Brief aan jezelf
Het is november 2011 en ik blader door een Flow Magazine van afgelopen tijd. Op één van de bladzijdes staat een mini interview met Petra Kruijt, niet alleen schrijfster van het boek ‘Lieve Ik’ maar ook de oprichtster van de brievenactie die in deze Flow benoemt staat. Petra daagt de lezers uit om een brief aan jezelf te schrijven en hem daarna naar haar op te sturen. Zij bewaart de brief vijf jaar voor je om hem op een dag weer terug te sturen. Op diezelfde dag in November besluit ik mezelf een brief te schrijven. Het is één van mijn ongelukkige dagen zoals ik ze in mijn brief noem – midden in de rouwverwerking en een depressie duwen sommige dagen extra zwaar op mijn hart. De brief die ik schrijf is open, kwetsbaar en tegelijkertijd liefdevol en hoopvol. Hoewel de Ruch van 2011 niet weet hoe zij zich in 2016 zal voelen, lijkt de Ruch die de brief schrijft allang te weten dat het op een dag allemaal goed zal komen. Ik verstuur de brief, denk er de eerste weken nog eens aan maar voor ik het weet vergeet ik de brief en de inhoud en vaar ik verder op de stromen van het leven.
Bijna vijf jaar later, juni 2016 en in mijn mailbox verschijnt een mailtje van Petra Kruijt met als onderwerp ‘Lieve Ik’. Ik kijk verbaas want zowel de naam als de titel komen me niet bekend voor. Na het mailtje, waarin Petra benoemt een brief voor me te hebben liggen en mijn adres vraagt, twee keer gelezen te hebben gaat er vaag een belletje rinkelen. Na het googelen van Petra haar naam kom ik de brievenactie tegen en glimlach. Blijkbaar heb ik een brief geschreven en verstuurd. Ik kan me de woorden niet terughalen, het moment van schrijven niet en niet eens de envelop waarin ik hem verzonden heb. Ik glimlach en er kriebelt iets in mijn buik – ik krijg een brief van mezelf!
