Ik zag ze al eerder op Instagram voorbij komen en dacht dan “maar dát is leuk!” – de zelfgemaakte Adventskalenders die vriendinnen met elkaar uitwisselen. Juist toen ik een aantal weken geleden bedacht hoe ik hier zelf vorm aan zou kunnen geven en wie ik hiervoor zou kunnen vragen kwam het oproepje van Ingrid voorbij. Ook zij wilde graag een Adventskalender vol stationery uitwisselen met iemand maar met wie? Joehoe, ik!
Al snel besloten we de uitdaging aan te gaan, wisselden ideeën en verwachtingen uit en spraken een budget en datum af. Wij zijn gegaan voor een combinatie van stationery uit eigen voorraad, zelf te maken én wat te kopen. Vandaag laat ik je vooral zien hoe ik vorm heb gegeven aan de Adventskalender voor Ingrid, aangezien ik in mijn enthousiasme al heel wat items had ingepakt voor ik er foto’s van had gemaakt. Ik maakte ook nog een stationery Adventskalender die door de brievenbus past, die zie je verderop in dit logje.
Begeleidend boekje bij de AdventskalenderLees verder »
Ik denk dat in je kracht staan een logisch gevolg is van trouw zijn aan jezelf. Zoals je vorig jaar al ik kon lezen ben ik al jaren druk bezig met trouw aan mijzelf zijn en steeds meer voel ik de kracht die daar achter staat. De kracht die je vaak genoeg pas achteraf voelt, na alle momenten waarop je voor jezelf hebt gekozen, in jezelf bleef geloven en achter je keuzes bleef staan. In je kracht staan als beloning voor alle keren van het trouw zijn aan jezelf.
Je rijbewijs halen op je 32e
Mijn eerste, eigen autootje
In mijn terugblik op 2018 vertelde ik je over mijn besluit om mijn rijbewijs te gaan halen en schreef o.a. “Ik heb me afgevraagd waarom ik dit nooit eerder ben gaan doen maar had me jaren geleden achter het stuur gezet en ik was in paniek geschoten. Nu rijd ik met plezier, heb totaal geen angst en verheug me zó op die vrijheid. Door al die jaren trouw te blijven aan mezelf, achter mijn eigen keuze te durven staan, kan ik nu zo het rijden genieten!”
Wist ik op dat moment nog niks van de faalangst die een aantal weken later ineens in mijn lijf kroop en alle trouw aan mezelf zijn onderuit geprobeerd heeft te trappen. Want als ik aan 2019 denk, denk ik aan het tóch halen van mijn rijbewijs. Aan de trouw én kracht die het me heeft gekost om niet op te geven, om te blijven geloven in mezelf ondanks dat ik niets liever wilde dan opgeven want wat is faalangst een naar en verraderlijk iets.
Ik moest terug naar de basis, mezelf letterlijk ruimte en tijd geven en daarmee mezelf teleurstellen. Toegeven aan mezelf en anderen, dat ik er nog niet aan toe was om examen te doen omdat de angst groter was geworden dan mijn vertrouwen en plezier. Het kostte me maanden, heel veel tranen en een lijf vol stress om constant terug te blijven komen bij mezelf. Om toe te geven dat ik die enorme drang naar vrijheid groter wilde laten zijn dan de angst.
Jaren geleden toen ik op zoek was naar mooie kerstkaarten, werd ik verliefd op de prachtige stijl van Sarie. Niet alleen haar gebruik van kleur, maar ook de verschillende lagen in haar illustraties en het voelen van haar hart in haar werk. Sindsdien ben ik Sarie blijven volgen en zag haar steeds dichter bij zichzelf komen. Ik meldde me daarom direct aan toen Sarie proefpersonen zocht voor een nieuw project met de naam ‘Gelukspost’. Elke maand een beetje Sarie in de bus, hoe heerlijk is dat? Na twee edities ontvangen te hebben wist ik: Sarie heeft een verhaal te delen voor onze adventskalender. Pas enkele dagen geleden vroeg ik haar voor een gastblog met een deadline heel dichtbij, ze aarzelde geen moment en een paar dagen later vond ik het volgende verhaal in mijn inbox. Lees en geniet mee én ontdek welk vervolg het Gelukspost project krijgt in 2020.
Confetti
Voor de buitenwereld ben ik zo iemand die het allemaal voor elkaar heeft. Gelukkig getrouwd -zonder kinderen mét drie katten, een eigen onderneming, grootse plannen voor de toekomst en net een prachtige reis gemaakt. Sinds een jaar of 5 ben ik iemand die ‘weet wat ze wil’. Iemand met een verhaal. Zo’n lucky bastard die haar dromen achterna gaat. Dat is wel eens anders geweest.
Het is November. De herfst is in volle gang. De zon schijnt. Als ik nu buiten zou lopen zou ik zien dat de kleuren van het bladerdek sinds gisteren alweer veranderd zijn. Een vurig schouwspel van rood en geel en gouden zonnestralen. De wind laat de blaadjes als confetti over straat dwarrelen. Maar ik ben niet buiten. Ik staar naar een computerscherm in een kil kantoorpand. Mijn panty knelt. Mijn haar probeert te ontsnappen uit mijn zorgvuldig gestylede knotje.
Ik tel de minuten af tot mijn lunchpauze. Ik heb nog geen idee dat ik hier niet hoor. Ik ben eigenlijk best trots. Op mijn allereerste ‘echte’ baan. Op mijn kast vol colbertjes en groeiende verzameling lippenstift. Trots dat ik mezelf elke dag om half zeven naar de trein sleep en tussen alle andere colbertjes naar een plek reis waar ik grotemensendingen doe. Een bijdrage lever aan de maatschappij. De overige colbertjes op mijn werk lijken het reuze naar hun zin te hebben. Er wordt gelachen bij de koffieautomaat, met grote passen rondgerend ‘geen tijd, te laat, ik ben te laat!’, en gepassioneerd gesproken over allerhande werk-issues. Ik doe gezellig mee. We maken er het beste van. Is dat niet hoe het werkt?
Wake up
Het beste…. Het begon me schrikbarend snel te dagen dat dit niét het beste was. Niet voor mij en niet voor de wereld. Terwijl mijn hoofd me verhalen vertelde over normen en waarden, verwachtingen en acceptatie, zocht mijn hart wanhopig naar een uitweg. En in plaats van haar te overrulen – te zeggen dat het allemaal wel goed zou komen, dat dit nu eenmaal was wat ‘volwassen zijn’ inhield – besloot ik te luisteren. Echt te luisteren.
De oplossing kwam als vanzelf toen ik als toeschouwer eens eerlijk naar mijn leven keek. Ik zag mezelf keihard werken voor allerlei spullen die ik eigenlijk niet nodig had. Ik spendeerde mijn geld aan nieuwe kleren, vakanties, de inrichting van mijn huis. Alles om afleiding te bieden aan de subtiele grijsheid van het bestaan dat ik lijdde. Het leven voelde kleurloos omdat ik woonde op een plek waar ik niet thuis was, maar waar wel werkgelegenheid was – en ik besteedde het grootste deel van mijn tijd aan werk om het leven te kunnen bekostigen dat onlosmakelijk verbonden was met deze plek in dit bestaan. Ik was begonnen een web te knopen voor mezelf waar ik weldra nooit meer uit zou kunnen ontsnappen.
Dus in plaats van het gat in mijn hart te dichten met méér spullen, méér reizen en leven van loonsverhoging naar huisuitbreiding, gooide ik het roer om. Honderdtachtig graden. Toen ik met een kritische blik om me heen keek bleek ik eigenlijk niet zoveel nodig te hebben. Spullen gaven me geen vervulling en wat mijn hart wél deed zingen was veelal gratis en in overvloed aanwezig voor wie zichzelf de vrijheid gunt ervan te genieten. En dus deed ik alles weg. Mijn spullen, mijn prachtige appartement, mijn baan waar ik nét een vast contract aangeboden had gekregen. Als het niet paste, moest het gaan.
In het vakje van vandaag hoop ik iemand blij te maken met het boek waar ik zelf al weken van geniet: If You Find This Letter van Hannah Brencher.
In mijn tas leeft al een hele tijd het boek If You Find This Letter van Hannah Brencher. Staand in de metro naar mijn werk, lees ik vaak weer een paar bladzijdes. Het is het soort boek wat je op kan pakken en weer weg kan leggen, zonder dat je eruit bent. Op de bladzijdes onderstreepte ik passages, in de kantlijnen krabbelde ik notities en de bladzijdes zitten vol met ezelsoren van waar ik gebleven ben of iets later wil kunnen terugzoeken. Ik hou ervan als boeken een beetje met me mee leven.
In mijn derde blog over liefdesbrieven schreef ik al over het More Love Letters project van Hannah Brencher. In het boek If You Find This Letter beschrijft Hannah hoe zij haar missie vond in het leven.
Het boek is een memoir waarin Hannah schrijft over haar verhuizing naar New York om daar bij de UN te werken. Een droom die uit komt, maar waarbij Hannah zich in de realiteit volledig verloren voelt in de stad én in zichzelf. Ze raakt steeds somberder en gebruikt een uitlaatklep die ze via haar brieven schrijvende moeder met de paplepel ingegoten heeft gekregen: ze schrijft brieven aan vreemden op straat. Het doorbreekt haar gevoel van eenzaamheid en via het schrijven van de brieven, vindt Hannah langzaam maar zeker haar kracht terug.
In dit vakje van onze adventskalender vertel ik over een boek dat in het afgelopen jaar meerdere keren op mijn pad kwam: Oscar en oma Rozerood. Ik wil het cadeau geven aan iemand die geraakt wordt door mijn beschrijving van dit boek en het graag helemaal wil lezen.
Oscar en oma Rozerood
Het boek gaat over de tienjarige Oscar die vanuit zijn ziekbed brieven schrijft aan God. Dat schrijven was een idee van oma Rozerood, de oudste van alle mevrouwen in rozerode jasschorten die elke dag in het ziekenhuis komen om met de zieke kinderen te spelen. Oscar was niet meteen enthousiast over haar idee. Ze hebben hem er immers al een keer met de kerstman in laten stinken en hij vindt het één pot nat: allemaal leugens, fabeltjes en flauwekul. Maar oma Rozerood verandert zijn kijk daarop en weet hem te overtuigen. Zij leert hem dat schrijven je minder alleen kan laten voelen en dat je aan God kan schrijven wat je denkt.
Gedachten die je voor je houdt, zijn gedachten die op je drukken, die zich in je hoofd nestelen, die een last voor je zijn, die je verlammen, die de plaats innemen van nieuwe ideeën en die je ziek maken. Als je er niet over praat, word je een vuilnisbak vol oude gedachten die gaan stinken.
Oma Rozerood
Oma Rozerood legt uit dat je God één ding per dag mag vragen. En dat dat niet inhoudt dat je van alles bij hem kan bestellen. God is geen kerstman. Je mag hem alleen dingen vragen die met je innerlijk te maken hebben, zoals moed, geduld en inzicht. Én je mag hem ook vragen iets voor iemand anders te doen.
En zo is het gekomen. Oscar begint brieven aan God te schrijven. In het PS van zijn eerste brief vraagt hij hoe nog hoe je dat doet. Hij heeft immers het adres van God niet. Maar Oscar heeft snel door hoe het werkt. Zijn eerstvolgende brief begint hij met: ‘Geweldig! Dat heb je knap gedaan. Nog voordat ik de brief heb gepost, geef je me al antwoord. Hoe doe je dat?’
Bij de vraag wat ik weg zou willen geven kom ik dan gelijk uit bij toch wel één van mijn favoriete en momenteel meest gebruikte materiaal – de lakzegel! Je kan er niet omheen, de lakzegel is (in de creatieve wereld) weer net zo populair als hij vroeger was. Allang niet meer alleen achter op een envelop maar ook mooi als detail op een ingepakt cadeautje. Prachtig op een kaart en je kan van een lakzegel zelfs een labeltje maken voor om een bundeltje post. Genoeg mee te experimenteren en dus onmisbaar op het bureau van een ware postliefhebber!
We zien iedere dag een heleboel mensen, maar meestal leven we langs elkaar heen. Hoe kan dat? Wat maakt dat we dat doen? En wat zou er gebeuren als we elkaar vaker opmerken? In dit blog vertel ik over het project van Aliya Dossa en wil ik jou iets vragen.
101 dagen, 101 vreemden, 101 verhalen
Aliya Dossa groeide op met het idee dat een vreemde iemand was waar je bang voor moest zijn, iemand waar je beter uit de buurt kon blijven. Op latere leeftijd begon ze zich af te vragen of die angst gegrond is. De kranten leverden telkens bewijs; haar ouders waren niet voor niets zo beschermend over haar geweest. Toch is ze er niet zeker van of leven in angst de manier is om hiermee om te gaan.
In haar TED Talk vertelt Aliya over haar project waarvoor zij 101 dagen lang 101 vreemden benaderde en op zoek ging naar verhalen. Toen ze aan het project begon, had Aliya nog geen idee dat dit over grote levensthema’s zou gaan. Thema’s als vertrouwen, verbinding en veiligheid.
Vandaag is het jouw inpakfeestje! In dit vakje van onze adventskalender vind je een overzicht van papieren moois voor het verpakken van je cadeautjes, een kortingscode voor je bestelling bij Vlinders in je buik én je maakt kans op een shoptegoed ter waarde van € 25! Kijk je mee?
Winter flowers
Op de foto hierboven zie je een van de twee soorten cadeaupapier die ik heb gebruikt voor mijn pakjes. Dit papier heet Winter flowers. Het is bedrukt met een winters tafereel van mistletoe en sterretjes op een steenrode achtergrond. Ook verkrijgbaar als cadeauzakjes!
Ik combineer het mooie cadeaupapier graag met andere mooie papiertjes om van elk cadeautje een uniek, persoonlijk pakje te maken. Ben je nieuwsgierig naar het potlood op de achtergrond? Dat kocht ik bij Passie Bloom.
Als postliefhebber voeg ik graag kaartjes en briefjes toe aan mijn cadeautjes. Een pakje met een voorvakje is daarvoor ideaal. In het voorvakje schuif je heel eenvoudig een papiertje met een boodschap. In mijn blogje Zakje met een voorvakje laat ik stap voor stap zien hoe je zo’n voorvakje maakt. Het kleine briefje in dit pakje maakte ik van kraft papier uit een papierblok van Action. De tekst ‘make a wish’ stempelde ik erop met een stempel van Perlenfischer. Meer informatie over de stempel en het papierblok vind je in het tweede vakje van onze adventskalender. Met een goudkleurig touwtje maakte ik er ook nog zoethout aan vast. Dat was eigenlijk als grapje bedoeld voor een vriendin die mij laatst een ander ‘houtje om op te bijten’ gaf. Maar het past ook mooi bij dit papiertje, vind je niet? Ik kocht het zoethout bij Dille & Kamille voor € 0,35.
Het afgelopen jaar is voor mij een jaar geweest waarin er veel gebeurde. Mijn ups waren hoger dan anders, de downs juist dieper. Ik ben met momenten echt zielsgelukkig geweest en met momenten volkomen radeloos. Vandaag deel ik met jullie wat er gebeurde rondom mijn zoontje en wat dit mij gebracht heeft.
Als je kind het moeilijk heeft
Jarenlang dacht ik: “Als ik nou iets beter mijn best doe, dan zal het vast makkelijker gaan”. Het was een katalysator om me te gaan ontwikkelen, beter voor mezelf te zorgen en veel beter te gaan luisteren naar mijn eigen behoeftes. Maar in het najaar van 2018 was het tijd om aan de bel te trekken, want ondanks alle aanpassingen van ons als ouders, bleven we zien dat ons oudste zoontje iets nodig had wat méér was dan onze liefde. Er volgde een traject aan intakes en gesprekken en uiteindelijk was daar in het voorjaar van 2019 het gesprek bij de GGZ: “We hebben vastgesteld dat jullie zoontje een Autisme Spectrum Stoornis heeft”. Hulp zoeken was het moeilijkste en ook het krachtigste wat ik gedaan heb. Het nemen van je verantwoordelijkheid betekent soms het zeggen: “Ik kan het niet alleen..”
Snappen hoe mijn zoontje werkt en denkt, heeft heel veel gedaan voor de harmonie in huis. In de zomervakantie ging het thuis dan ook ontzettend goed. We werkten samen met mijn zoontje, leerden hem zijn grenzen te herkennen en aan te geven en richtten de weken zó in dat ze hanteerbaar voor hem waren. Het resultaat was een ontspannen kind waar eigenlijk niets “anders” aan te merken was. Na de zomer startte het schooljaar echter weer: nieuw klaslokaal, nieuwe juffen en een dagindeling met nog minder ruimte om te bewegen en veel echt werken. Al gauw kwamen de eerste signalen dat het niet lekker liep. Ondertussen probeerden we hulp te organiseren voor thuis met intake na intake. Om hulp te krijgen, moet er een probleem zijn en om een probleem te bewijzen moet je praten over alles wat er -niet- goed gaat. Hier zo op focussen kan iemand totaal uit zijn of haar kracht halen. Ik ben zelf hulpverlener en heb vaak intakes met mensen en heb van mijn eigen ervaring geleerd om mensen te vragen: “en wat gaat er góed?” Want ja, er is gedrag van mijn zoontje wat over grenzen gaat en waar anderen last van hebben én er is zoveel meer. Zijn focus, zijn humor, zijn creatieve talent, zijn doorzettingsvermogen en hoe hij tot in zijn ténen van dingen kan genieten: dát is wat je in kunt zetten om hem te helpen. Het is maar net met welke ogen je naar hem kijkt, want kijk je goed dan zie je een kind voor wie de wereld vaak eng, onduidelijk en niet goed te volgen is. En als je je dát bedenkt, dan zie je dat er eigenlijk ontzettend veel heel goed gaat.
Op het moment dat we Lotte vragen om een gastblog voor onze adventskalender te schrijven, zegt ze direct: ‘Ja!’ Bij het thema ‘in je kracht staan’ komt meteen een situatie boven waar ze over wil schrijven. Een situatie die haar heeft uitgedaagd om in haar kracht te staan en dicht bij zichzelf te blijven.
Even voorstellen
Voordat ik verder ga zal ik mezelf kort voorstellen als gastblogger: mijn naam is Lotte Hoogers en ik woon met mijn gezin in het mooie Twente. Onder de naam jadoe! persoonlijke groei en teamontwikkelingbegeleid ik mensen om het beste uit hun werk en leven te halen. Om samen de kern van het probleem te ontrafelen en te komen tot een een werksituatie waar ogen van gaan glimmen. Ja, daar word ik blij van! Mijn begeleiding is altijd maatwerk en bied ik aan voor individuen en groepen.
De open les
Om nieuwe leden te werven organiseert de turnvereniging van mijn dochter (10 jaar) jaarlijks een ‘open lesweek’. Iedereen is welkom om mee te komen doen. Je mag alle lessen uitproberen. Een laagdrempelige manier om zoveel mogelijk kinderen enthousiast te maken voor de diverse lessen die de vereniging aanbiedt. En er wordt gezegd dat je ook ouders, buren en klasgenoten mee mag nemen om te laten zien én ervaren wat de turnles inhoudt. Mijn dochter komt naar aanleiding van de aankondiging op het idee om mij te vragen.
“Mama, wil jij met mij mee naar de open les?” “Ja, dat is goed. Ik ben benieuwd wat je allemaal geleerd hebt afgelopen tijd.” “Dat laat ik zien, maar ik wil ook dat jij écht mee gaat doen met de les.” —stilte— “Aaah toe….”
Terwijl een paar vrolijke uitdagende ogen mij aankijken is er in mijn hoofd een interne dialoog gaande: ‘Zal ik wel of niet…’ ‘Er doen natuurlijk geen andere moeders echt mee.’ Maar uiteindelijk neemt de herinnering aan mijn eigen kindertijd, waarin ik ook veel aan de rekstok hing en graag ondersteboven stond, de overhand.
“Oké, als jij voordoet wat ik moet doen dan zal ik dat zo goed mogelijk nadoen.”
My childhood may be over, but that doesn’t mean playtime is.
