Mijn vriend heeft een chronische nierziekte. Daarom moet hij regelmatig naar het ziekenhuis. Meestal zijn het bezoekjes waar we al een beetje aan gewend zijn. Maar een paar weken geleden had hij ineens klachten die helemaal nieuw voor ons waren. We hebben daarom meteen gebeld met de dialyse-afdeling, de huisartsenpost en de eerste hulp van het ziekenhuis in Almelo. Helaas kon niemand ons vertellen wat er aan de hand was. We kregen het advies om meteen naar het ziekenhuis te komen. En daar zijn we dan ook zo snel mogelijk naartoe gegaan. Door de ziekte van mijn vriend loopt zijn nierfunctie zo snel terug dat dialyse uiteindelijk noodzakelijk is. Hij zit nu al een paar jaar ‘op het randje’, dat noemen ze de predialyse fase. We worden hierin allebei begeleid door het team van de dialyse-afdeling in Almelo. Dat geeft ons veel steun. Maar omdat we deze klachten nog niet eerder hadden meegemaakt vonden we deze situatie toch wel heel spannend. Want we weten natuurlijk niet wat we moeten verwachten van het moment waarop duidelijk wordt dat hij echt moet gaat dialyseren.
Bij de eerste hulp waren we gelukkig snel aan de beurt. In een kamertje werden wat vragen gesteld, bloed afgenomen en hebben er een paar uur gewacht op de uitslag. De artsen konden niet meteen vinden waar de klachten vandaan kwamen. Er waren eerst meer onderzoeken nodig. Het was intussen al laat geworden. Mijn vriend werd opgenomen zodat ze meteen de volgende morgen verder konden zoeken. De opname werd snel geregeld. Daarna wilde ik graag zo snel mogelijk naar mijn eigen bed. Omdat we met de regiotaxi naar het ziekenhuis waren gekomen, moest ik eerst een taxi naar huis regelen. En de batterij van mijn telefoon bleek ook nog eens bijna leeg te zijn! Daarom liep ik naar de receptie om te vragen of ze daar een taxi voor me wilden bellen. Het voor mij bekende ziekenhuis zag er zo laat op de avond heel anders uit. Overdag en ’s avonds tijdens het bezoekuur zijn er winkeltjes en een restaurant open en lopen er een heleboel mensen door de gangen. Nu was het er vreselijk leeg en stil. Eenmaal bij de receptie zag ik dat het al kwart voor twaalf was en de receptioniste was natuurlijk allang naar huis. Door alle hectiek had ik nog geen avondeten gehad en ik was ook moe van alle spanning. Ik wilde maar nu nog maar één ding: naar huis! Maar hoe kon ik nu een taxi bellen? Ik rommelde in mijn jaszak, op zoek naar een pepermuntje en toen kwam er een hele vrolijke mevrouw uit een hokje vlakbij de receptie gelopen. Het bleek iemand van de beveiliging te zijn. Ze belde de regiotaxi voor me, bood een kop koffie aan en we raakten tijdens het wachten aan de praat. Ik had die avond ontzettend veel pech: de taxi kwam niet opdagen. En dat terwijl de beveiligingsmevrouw meerdere keren had gebeld en ons beloofd was dat er iemand onderweg was. Toen om één uur ’s nachts de taxicentrale ook niet meer bereikbaar was, zakte de moed me in de schoenen. Ik wilde graag naar huis en begon me ook vreselijke zorgen te maken over onze honden, die al vanaf het begin van de avond alleen thuis zaten. Maar ik was ook zo dankbaar dat ik deze beveiligingsmevrouw was tegengekomen! Ze heeft me zo goed geholpen! Ik kon alle telefoontjes aan haar overlaten en ze heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat een ander taxibedrijf midden in de nacht nog kwam. Ze regelde een formulier waardoor het ziekenhuis deze rit voor mij zou betalen, want een gewone taxi is veel duurder dan de speciale regeling bij de regiotaxi. Dat kan ik zelf niet betalen. Én ik kon de klacht over regiotaxi ook aan haar overlaten. Uiteindelijk kwam een taxi me om half drie ’s nachts ophalen. Alle uren die ik heb moeten wachten, heeft deze beveiligingsdame me gezelschap gehouden, geholpen en gesteund. Ze was vrolijk, wist van aanpakken en we hebben tussendoor hele fijne gesprekken gehad. Ze was precies wat ik nodig had en ze had me er op geen betere manier doorheen kunnen slepen!
Lees verder »
