Zo rond mijn 17e zijn mijn ouders uit elkaar gegaan na ruim 20 jaar samen te zijn geweest en dat was voor mij, zoals voor vele kinderen die een scheiding mee maken, niet makkelijk. Gelukkig regelden mijn ouders alles goed en in harmonie en stonden ze beiden voor mij klaar in de tijd die volgde. In die tijd, zo rond loskomen van je ouders, eerste eigen liefdesperikelen, bedenken wat je wil na de middelbare school, zat ik niet altijd even lekker in mijn vel. Op een dag kwam ik thuis bij mijn vader en vond ik een cadeautje met daarop dit kaartje:

In het pakje zat een heel mooi doosje, gemaakt van ijzer met daaromheen een bordeauxrode stof gespannen en in het deksel geurende droogbloemen. Zoals het kaartje me adviseerde, bewaarde ik vanaf dat moment allerlei herinneringen in het doosje in de vorm van briefjes, foto’s of kleine voorwerpen. Door de jaren heen werd dit doosje mijn eigen, persoonlijke schatkist. En inderdaad, op momenten dat ik het moeilijk had pakte ik het doosje erbij en vrolijkte het me altijd weer op. Inmiddels is het doosje zelf gesneuveld, maar heb ik een vervangend kistje gekregen van mijn vader om alles voor altijd in te bewaren. Het kistje is een soort verslag geworden van een aantal jaren in mijn leven waarin ik op zoek was naar mijzelf.
Lees verder »