Een paar dagen geleden liep ik ’s morgens heel vroeg met mijn hondje Soja buiten. Tijdens mijn wandeling zag ik iets dat ik graag met jullie wil delen. Op doordeweekse dagen kom ik op dit tijdstip meer mensen tegen die op weg zijn naar school of werk, maar in de weekenden komt alles in onze buurt iets later op gang. Op zaterdag- en zondagmorgen is het nog heerlijk rustig op straat en in deze tijd van het jaar ook nog donker. Aan het begin van mijn route zag ik een man op de stoep fietsen. Omdat het nog zo rustig was, viel hij me meteen op. In het donker kon ik hem van een afstandje observeren zonder hem te storen. Het was de krantenbezorger. Hij fietste steeds heel zachtjes de paadjes tot aan de voordeur op, deed met zijn ene hand de brievenbus open en met de andere hand schoof hij de krant naar binnen. Nu denk je misschien dat er niets bijzonder is aan een krantenbezorger die kranten rondbrengt, want dat doen ze nou eenmaal. Maar het viel me op dat hij dit echt met liefde deed! Bij het openen van de brievenbus begeleidde hij de klep helemaal, zodat hij niemand wakker zou maken. Ik vond het echt zo lief en aandoenlijk om te zien! Hij deed zo zijn best! En voor wie? Alle lichten waren nog uit bij deze huizen en niemand zou het merken. Niemand zou zien met hoeveel liefde hij deze krant door de brievenbus schoof en dat was waarschijnlijk precies zijn bedoeling! Het inspireerde mij enorm om hem zo bezig te zien. Ik wilde het liefst naar hem toe lopen en het aan hem vertellen, maar dan zou zijn werkwijze meteen totaal overbodig zijn. Dan zouden de bewoners van het huis alsnog wakker zijn geworden van onze stemmen. Dus toen ik langsliep, zei ik alleen zachtjes goedemorgen. Maar ik geloof dat dát zelfs te hard was, want hij fluisterde zijn groet daarna terug.
Eenmaal thuis bedacht ik me hoe deze ochtend voor veel mensen was verlopen als deze man de krant gehaast en zonder aandacht in de brievenbussen had gegooid. Misschien had hij meerdere mensen wel wakker gemaakt op één van de weinige dagen dat ze konden uitslapen. Ze waren daardoor chagrijnig en humeurig geweest en met dit gevoel boodschappen gaan doen. En hadden daar misschien het slechte humeur weer doorgegeven aan anderen. Daar had hij zelf waarschijnlijk niets meer van gemerkt. Tegen die tijd was hij zelf al weer verder gefietst en thuis zelf nog even lekker in zijn bed gekropen.
Heb jij dat ook weleens? Dat je zo je best doet, maar dat het niemand het opvalt? En dat je daarom soms bijna de moed opgeeft om ergens zoveel energie in te steken? Ik hoop dat mijn beleving van die zaterdagochtend je de moed geeft om in zulke situaties toch door te gaan. Wie weet inspireer je iemand en staat hij/zij op een afstandje te observeren en kan óf durft je dit niet te vertellen! Of denk aan de kettingreactie die je uitzet zonder het effect te zien.
Ook bij het maken van alle blogjes voor de Postfabriek zien we vaak niet het hoeveel effect het uiteindelijk heeft. Dat vinden we niet erg, want we doen het echt met ons hart, uit liefde voor de post. Toch vinden we het heel fijn dat we regelmatig lieve reacties, mailtjes en andere berichtjes krijgen. Dat onze lezers de moeite nemen om iets aan ons te schrijven, doet ons goed! Alleen al in deze adventsperiode gaven die lieve woorden ons het gevoel dat we niet alleen achter de computer zaten, maar dat we samen met jullie waren. Zo schreef Rianne: ‘ Ik vind deze adventskalender zoo leuk! Elke ochtend bij mijn ontbijtje even jullie leuke post lezen!’ Ik wil dit blogje ook gebruiken om jullie allemaal te bedanken. Ruchama, Kim en ik zijn samen de makers van De Postfabriek, maar zonder jullie zou dat niet mogelijk zijn. Door jullie enthousiasme wordt ook een heleboel liefde voor post doorgegeven en maken we samen de wereld een klein beetje mooier! Bedankt voor jullie liefde en aandacht in het afgelopen jaar. Ook in 2016 zien we jullie graag weer! Maar voordat we een kleine vakantie nemen, hebben we morgen en overmorgen nog een adventsblogje voor jullie, tot dan!
Lieve groetjes,
Nienke
