Zoals jullie wel gemerkt hebben is het eventjes een weekje stil geweest op de Postfabriek. We hebben echter nog geen vakantie, hoor! We waren gewoon eventjes druk, heel druk, met dingetjes achter de schermen. Met één van die dingen had vooral ik, Kim, het erg druk. Ik had namelijk gisteren de hele dag een heuse televisiecrew over de vloer en waar we die momenten tot nog toe altijd met z’n drietjes hebben beleefd, kwamen ze dit keer voor mij alleen.
Een paar weekjes geleden kregen we een berichtje van ene Myrthel, werkzaam voor VPRO Dorst, met de vraag of één van ons haar kon bellen. Door het onderwerp wisten we al direct dat ik diegene moest zijn en diezelfde middag nog, belde ik Myrthel op. Wat volgde was een heel lang telefoon gesprek, waarin ik vele vragen op mij afgevuurd kreeg. Al snel na dit eerste telefoontje werd duidelijk: we zouden gaan draaien! Natuurlijk zou ik niet op de Postfabriek schrijven over deze ervaring, als het niet álles met post, brieven en penvriendschap te maken had.
Op zoek naar een speld in een hooiberg?
Als je praat over brieven, wil je natuurlijk het liefst de brieven zelf er ook bij hebben. En dat was nog een heikel puntje, want alle post die ik ooit kreeg tot drie maanden geleden, zat keurig opgeborgen in een verhuisdoos in een krat in een loods bij een verhuisbedrijf. Oeps! Ergens in één van de grote drie houten kratten met daarin bijna alle spullen en meubels van mij en mijn gezin, zat dé doos. En dat voelde als gaan zoeken naar een speld in een hooiberg. Maar, wie niet waagt wie niet wint, toch? Dus vroeg ik het verhuisbedrijf de kratten klaar te zetten en met een goed voorgevoel, dook ik samen met mijn vriend de kratten in.
Op zoek naar de brieven
Al na tien (!) minuten, vonden we mijn doos vol post en even later zelfs nog een extra tasje met brieven wat niet meer in die doos had gepast. Ik blij, VPRO blij, iedereen blij.