Uit ervaring weet ik dat sommige dingen gewoon tijd nodig hebben. Als er moeilijke dingen op mijn pad komen die ik niet kan veranderen, probeer ik een manier te vinden om die een plekje te geven. Soms helpt het om praktische manieren te vinden om iets draagbaar te maken of om erover te praten of te schrijven. Maar in sommige gevallen lukt ook dat niet. En dán vouw ik graag enveloppen.

Als ik aan iemand probeer uit te leggen wat enveloppen vouwen met me doet, vergelijk ik het vaak met roken. Misschien herken je het beeld wel van gestresste mensen die de ene na de andere sigaret opsteken en de bijbehorende overvolle asbakken. De handeling vraagt om niet al te veel denkwerk en brengt toch wat afleiding. Het helpt de roker om tijd te overbruggen en de stofjes in de sigaret geven een prettig gevoel. In plaats van een sigaret op te steken, pak ik een stapeltje tijdschriften, mijn enveloppenmallen, een potlood en een schaar.

Verwerken door maken

Ken je dat verdoofde gevoel na een klap of val? Een intens gesprek of vervelend nieuws kan datzelfde gevoel geven. En als je niet direct iets aan de impact van die informatie kan doen, zit er niets anders op dan af te wachten. Ook een wond heeft tijd nodig om te helen. Dat is niet iets dat je actief doet. Maar het helpt wel om even extra lief voor jezelf te zijn. Zoals je niet moet blijven rondlopen met een gekneusde voet, is het ook goed om het even wat rustiger aan te doen als je iets te verwerken hebt.

Ik heb ruim een week geleden ook een moeilijk gesprek gehad. Als je de Postfabriek langer volgt, weet je misschien wel dat mijn partner ziek is. En die ziekte is een heel proces. Het staat niet stil. We zitten nu opnieuw in een fase waarbij we keuzes moeten maken en ons opnieuw moeten aanpassen. De informatie die we kregen, voelde voor mij opnieuw als een klap in mijn gezicht. En hoe vervelend het ook voelt, weet ik uit ervaring dat het uiteindelijk zakt. Die klap in mijn gezicht, herken ik. Ik kan niet om de pijn heen en laat het er gewoon zijn. Piekeren helpt me niet verder, maar ervan wegrennen ook niet. Dus ik zoek een activiteit die niet te veel denkwerk van me vraagt, want mijn hoofd is druk met verwerken. En dan vind ik het zo fijn om met mijn handen bezig te zijn! En tegelijk mooie dingen te zien ontstaan. Om even terug te komen bij de vergelijking met het roken: ik hou er geen volle asbak aan over, maar een stapel papieren moois! En die stofjes die een roker van een sigaret krijgt, haal ik uit mezelf. Het bezig zijn voelt als meditatie en geeft me rust. Het eindresultaat geeft me geluksstofjes, want zo’n stapel envelopjes maakt me blij.

Lees verder »