Afgelopen herfst maakte ik post. Niet zomaar post, maar post om mee te geven aan iemand. Ik gaf de post mee aan Michel, die samen met een vriendin een reis ging maken door Iran. Natuurlijk schreef ik er een blog over en in dat blogje moest ik tot de conclusie komen dat het experiment voor mijzelf niet helemaal geslaagd voelde. Sterker nog, ik voelde me zelfs een beetje ongemakkelijk en opdringerig! Iets wat ik echt -nooit- zo voel bij post. De eerste keer dat ik Michel echter zag na zijn reis, overhandigde hij me een kistje. Een kistje gevuld met zijn reis als antwoord op mijn post. Hij had het helemáál niet als opdringerig ervaren, hij had er juist enorm van genoten. Zo mooi, hoe jouw eigen onzekerheid bij post dus helemaal niet terecht hoeft te zijn! Met toestemming van Michel deel ik graag zijn antwoord met jullie.

In het kistje vond ik een brief van vier kantjes, een stapel met foto’s, mijn eigen envelopje met een stukje Iran erin en wat mysterieuze steentjes. Alles was samengebonden met een mooi touwtje en het kistje openen gaf me zo een blij gevoel!

Mijn post mee op reis

Het begon echter met de post die ik Michel mee gaf op reis. Voor wie het blogje destijds gemist heeft, nog even een kleine samenvatting. Voor Michel en Monique, de vriendin met wie hij ging reizen, maakte ik een paar envelopjes. Ik gaf hen een brief mee voor in het vliegtuig op de heenweg en eentje voor de terugweg. Een envelopje gevuld met foto-opdrachten, omdat ze beiden graag fotograferen, en een envelopje met mijn adres erop en de opdracht “stuur mij een stukje Iran”. Tot slot had ik ook een persoonlijke brief voor alleen Michel geschreven die hij op een zelf gekozen moment mocht open maken.

Michel en ik kennen elkaar al jaren, we studeerden samen en gingen eens per jaar met een groepje van de studie nog uit eten. Afgelopen zomer kwamen we elkaar weer tegen, raakten wat dieper in gesprek en sindsdien bloeide er een vriendschap op. Op het moment dat Michel op reis ging was die vriendschap eigenlijk nog heel erg pril, wat ook wel bijdroeg aan mijn onzekerheid over de post die ik had gemaakt. De avond voor hij vertrok ging ik bij hem eten en overhandigde het stapeltje envelopjes. Michel had ook iets voor mij, zonder dat ik dit wist! Een ansichtkaartje én een vulpen, helemaal in post-stijl.

Op weg met de post

Op de zaterdag dat Michel op weg ging, moest hij eerst met de trein naar Schiphol. Vanuit de trein kreeg ik een foto doorgestuurd, waarop Michel nieuwsgierig in het stapeltje envelopjes  gluurde. Wat leuk om op die manier toch een beetje mee te reizen met mijn eigen post!

Eenmaal op Schiphol kreeg ik nog een voice message van Michel en Monique samen om me te bedanken voor de post, te laten weten dat ze bijna zouden gaan boarden en heel benieuwd waren wat er allemaal in de enveloppen zou zitten. En vanaf dat moment waren ze op reis en zou ik, op wat snelle foto’s tussendoor, pas als ze terug waren weer iets van ze horen. Het moment dus voor mij om mijn post echt los te laten! Wat wel mooi was, was dat ik doordat mijn brieven mee op reis waren toch een stukje extra binding voelde met hun reis en met Iran. Waar je normaal gesproken iemand uitzwaait en dat is het, stelde ik me nu voor dat Michel ergens mijn brief zou lezen of dat hij en Monique op een bepaalde plek een foto-opdracht zouden trekken en uitvoeren. Zo liep ik op een avond door Zierikzee waarbij de lucht heel helder was en besefte ik me dat zij daar in Iran exact deze sterrenhemel konden zien. Zo lijkt een plek elders op aarde ineens een stuk dichterbij!

Post terug in een kistje

Eenmaal terug van de reis hoorde ik eerst niet zoveel van Michel. Een paar weken erna gingen we echter samen naar een concert en toen ik hem aan zag komen had hij een houten kistje onder zijn arm. Hij overhandigde het en ik was natuurlijk reuze nieuwsgierig, maar wilde écht de tijd ervoor nemen en bewaarde het voor een later moment. Eenmaal thuis heb ik natuurlijk wel meteen eventjes gegluurd, maar pas een paar dagen later had ik de tijd om alles rustig te lezen en te bekijken.

Aan de binnenkant van het deksel had Michel een foto geplakt. Op de achterkant van die foto stond beschreven wat ik zag.

Bij het maken van het kistje had Michel mij een brief geschreven in antwoord op de brief die ik hem had mee gegeven en een brief die ik hem nog had geschreven terwijl hij op reis was. In zijn brief beschreef hij dat ik in mijn brief had benoemd waarschijnlijk nooit een reis door Iran te zullen maken en dat dit hem het idee gaf om dit kistje te maken, om zijn reis op deze manier met mij te delen. Hij beschreef tot in detail waar hij de brief had zitten lezen en waarom daar. Hij vertelde over zijn reis en dat hij het heel leuk vond om mijn post bij zich te hebben en hij en Monique genoten van elk envelopje wat ze open mochten maken.

In de enveloppe met mijn adres erop die ik had mee gegeven samen met de opdracht “stuur mij een stukje Iran”, zat een brok zout uit de Dasht-e Kavir woestijn. Leuk detail: in het begin was het envelopje zelfs een beetje nat, door al het vocht wat het zout had opgenomen en wat nu in het papier trok!

Ook zaten er een aantal stenen bij, mee genomen uit de verschillende woestijnen. En een soort noot, al helemaal gedroogd.

Foto-opdrachten

In één envelopje had ik dus een aantal foto-opdrachten gestopt. Sommigen heeft Michel er ter plaatse uitgevoerd, andere foto’s heeft hij later bij een bepaalde opdracht gezocht. Hier wel even de opmerking dat mijn foto’s van zijn foto’s ze natuurlijk totaal geen recht doen. Michel maakt echt prachtige foto’s, op zijn instagram account kun je ze op hun mooist bewonderen!

De foto’s drukte Michel voor me af en op de achterkant zette hij een beschrijving en plakte de bijbehorende opdracht erop.

Het mooie is dat na de uitwisseling van deze eerste brieven, Michel en ik elkaar zijn blijven schrijven. Zo is er dus uit iets wat als (in mijn ogen) een niet geheel geslaagd experiment begon iets heel moois gegroeid. Het laat nog maar eens zien dat je dat wat je eng vindt of waar je je onzeker over voelt, vooral wanneer het gaat om je kwetsbaar opstellen richting een ander, soms gewoon tóch moet doen. Wie wéét wat het je brengt?

Liefs,
Kim

PS Michel, bedankt dat ik het allemaal mocht delen met onze lieve lezers!