2019 was voor mij een jaar van grote veranderingen. Veranderingen die een grote impact op mijn dagelijkse leven en mijn toekomsthebben.Veranderingen die me iets belangrijks laten zien. In dit blog vertel ik jullie er meer over. Lees je mee?
Soja
In het vijfde vakje van onze kalender vertelde ik je over mijn lieve hondje Soja. Hoe we tijdens de ochtendspits met een brede bakfiets over een smal weggetje fietsten. En dat ik daar, met haar dichtbij me, in mijn kracht leerde staan. Niet lang daarna, op 10 augustus, overleed ze.
Op de dag dat Soja overleed, verloren een heleboel dagelijkse rituelen hun betekenis. Het voelde alsof de hele wereld haast had en de mijne stilstond. Maar daarnaast voelde ik ook een groot gevoel van dankbaarheid. Voor alle jaren dat ze bij mij was. Voor alle lessen die ik van én met haar heb geleerd. Voor hoe oud ze is geworden en nog zoveel meer! Soja is op een paar dagen na nét geen zestien jaar oud geworden. Zij heeft, op een paar weekjes na, zestien jaar lang een hele belangrijke rol in mijn leven gespeeld. Dat is bijna de helft van mijn leven! En dat voelt heel bijzonder! Die jaren pakt niemand mij meer af. Ze zitten in mijn hart.
Sterven is verhuizen van de buitenwereld naar het hart van de mensen die u hebben liefgehad.
Manu Keirse
Einde van een tijdperk
Dat Soja overleed betekent niet alleen dat we háár moeten missen, maar ook het einde van een tijdperk. Op 31 augustus 2017 overleed onze lieve Whiskey en nu ook Soja er niet meer is, leven we een leven zonder hondjes. Jarenlang was ik voor veel mensen ‘het meisje met de honden’. Dat ik dát nu niet meer ben, voelt nog heel onwerkelijk.
Toen ik op een dag met mijn hondje Soja op een smal weggetje in het bos fietste, gebeurde er iets. Ik leerde daar iets dat ik nu ook in andere situaties kan toepassen. Die dag kwam het thema van deze adventskalender voor het eerst in beeld. Ik vertel je er graag meer over. Lees je mee?
Hittegolf
Het was afgelopen zomer tijdens de hittegolf. Kan jij je die hele hete dagen nog herinneren? Op die dagen ging ik ‘s morgens zo vroeg mogelijk met mijn hondje Soja op pad. Dan zette ik haar in de bakfiets en fietsten we samen naar het buitengebied. In de vroege ochtenduren was dat uit te houden, de rest van de dag was het te warm. Soja was hoogbejaard en stond niet meer zo stevig op haar pootjes. Daarom koos ik voor routes met verharde weggetjes en fietste daar in een rustig tempo; want dat hobbelt minder. Met de bakfiets konden we samen naar mooie plekjes, veel verder dan het rondje dat haar eigen pootjes haar nog konden dragen. Ze genoot zichtbaar van deze ritjes en ik ook.
De route met verharde weggetjes
De route met verharde weggetjes wordt ook gebruikt door mensen die snel van Hengelo naar Enschede (en andersom) willen komen. Daarom probeer ik dit gebied op drukke momenten het liefst te vermijden. Maar tijdens de hittegolf afgelopen zomer kwam ik op een dag per ongeluk in de drukte van de ochtendspits terecht.
Het smalle weggetje in december
Ik maakte deze foto om je een beeld te geven. Zoals je ziet bestaat deze weg uit een breed zandpad, met een smal verhard stukje weg ernaast. Dat ene smalle, verharde stukje wordt door fietsers uit twee verschillende richtingen gebruikt. En tijdens de spits veelal in hoog tempo. Daar fietste ik die ochtend. Met een bakfiets die breder is dan een normale fiets, in rustig tempo én een hoogbejaarde hond voorin.
De ochtendspits
Soja in de bakfiets op een koelere ochtend
We hebben de bakfiets begin juli gekregen. Ik had er nog maar een paar ritjes mee gemaakt. De vorige keren was ik naar een zandpad gefietst waar Soja lekker zelf kon scharrelen. Dat stond nu in de volle zon. Daarom koos ik deze ochtend voor het schaduwrijke bos. Dit bos kende ik heel goed, hier wandelde ik al jarenlang. Het was echter wel nieuw voor me om hier met een bakfiets te fietsen. Over het smalle weggetje fietste ik langs alle mooie plekken waar we ooit samen wandelden. Soja zat rechtop in de bak van de fiets, keek om zich heen en genoot er zichtbaar van. Ik voelde me dankbaar voor deze fiets, de vrijheid die we erdoor kregen en dat we dit nog samen konden doen.
Het moment dat we per ongeluk in de ochtendspits terecht kwamen, overviel me een beetje. Ineens kwamen er meer fietsers het bos in, vanuit twee verschillende richtingen. En ze hadden duidelijk een ander tempo. Ik kon niet mee in dat tempo, dan zou Soja haar evenwicht verliezen. Ik kon ook niet aan de kant, dan zouden we vast komen te zitten in het mulle zand. Er zat dus niets anders op dan rustig op het smalle verharde weggetje blijven fietsen.
Ik kreeg boze blikken, werd ingehaald en afgesneden. Voorheen zou ik dat uit de weg gegaan zijn, maar ineens realiseerde ik me: ik mag hier ook zijn. En: ik ben hier om mijn hondje uit te laten, door de hitte kan het niet op een ander moment. Bovendien kon ik alleen via dit ene smalle paadje het bos weer uit. En probeerde er daarom het beste van te maken. Ik bleef kalm en vriendelijk. En heb iedereen die aan de kant ging oprecht bedankt. Wat ik op dat moment ervaarde, was zo bijzonder! Het voelde zó goed om op ‘mijn’ weggetje te blijven. Om niet mee te gaan in de haast van anderen. Om daar in mijn eigen tempo te blijven fietsen. Helemáál omdat ik niet voor mijn ruimte hoefde te vechten. Ik nam mijn ruimte op een liefdevolle manier in. Sommige boze blikken veranderden in een glimlach wanneer ik ze bedankte. Andere boze blikken bleven boos en ook dat was ok, het veranderde niets aan mijn gevoel. Op dat moment voelde ik heel duidelijk dat ik anderen die gevoelens liet hebben, zonder dat ik me daar verantwoordelijk voor voelde. We mochten daar allemaal zijn, precies zoals we zijn.
In je kracht staan
Daar op het smalle weggetje tussen fietsers met haast in, gebeurde er iets in mij. Wat ik toen voelde gebeuren is ‘het in je kracht staan’ dat we tijdens deze kalender verder willen ontdekken. Vorig jaar leerden we keuzes te maken waarbij we trouw zijn aan onszelf. Om te kiezen voor dát wat ons hart sneller laat kloppen, voor dat wat wij belangrijk vinden. Dit jaar gaan we een stapje verder. We leren bij die keuzes te blijven, bijvoorbeeld op een smal weggetje. Voordat je verder leest, wil ik je vragen om even stil te staan bij de keuzes die jij afgelopen jaar voor jouzelf hebt gemaakt, bij de dingen die jij heel belangrijk vindt.
