Naar aanleiding van het boek ‘Hier zijn geen woorden voor’ schrijf ik een blogserie over wat je kunt zeggen en doen als het leven angstaanjagend, afschuwelijk en oneerlijk is voor de mensen van wie je houdt. Dit boek van Kelsey Crowe en Emily McDowell is gebaseerd op drie manieren waarop je er voor iemand kunt zijn. In de vorige blogs vertelde ik over een vriendelijk woord en een luisterend oor. Dit blog gaat over: een klein gebaar maakt een groot verschil.
EEN KLEIN GEBAAR MAAKT EEN GROOT VERSCHIL
Kleine steentjes maken grote kringen
Dit hoofdstuk gaat over de enorm troostende werking van kleine gebaren. Kelsey, een van de makers van dit boek, richtte een organisatie op die empathiebootcampworkshops organiseert. Tijdens een oefening in deze workshops maken deelnemers een gebarenmuur. Daarvoor schrijft iedereen één ding op – een gebaar van een buur, een vriend, een collega of iemand die ze nauwelijks kennen – dat een groot verschil in hun leven heeft gemaakt in moeilijke tijden. Die dingen worden dan op de muur geplakt en als geheel door de deelnemers bekeken. Wat je eruit haalt is altijd hetzelfde: de gebaren zelf zijn vaak klein en vragen weinig inspanning. Maar het effect dat ze hebben op de ontvangers is aanzienlijk, soms zelfs jaren later. Wat deze oefening onthult over het scala aan mensen die ertoe doen in ons leven, is ook heel waardevol. Daaronder vallen buren, collega’s, goede vrienden, vreemden en familie. De grootste onthulling voor mensen die naar de muur kijken, is dat in de meeste gevallen iemand troosten geen immense taak is. En weet je waarom? Omdat steun bieden niet uitsluitend de verantwoordelijkheid van één persoon is. En dat komt omdat het volgende geldt: om te zorgen heb je een dorp nodig.
