Meestal plaatsen we blogs waarin we verschillende manieren laten zien waarop je kaarten en enveloppen kan maken: de verpakking van je woorden. We worden ontzettend blij van alle gekleurde poststukken, maar zoals we al in “Post” lieten weten is de brief voor ons de kern van het poststuk. We schreven vorig jaar drie aparte blogjes waarin we probeerden uit te leggen wat deze vorm van contact zo bijzonder maakt. Kim vertelde hoe ze zich minder eenzaam voelde door briefcontact. Ruchama schreef over hoe brieven schrijven voor haar dé manier is om tegelijkertijd alleen en samen te kunnen zijn. En ik probeerde de voordelen van briefvriendschap te noemen. Dit werden drie persoonlijke verhalen over onze postbeleving, want het is zo lastig om je te vertellen hoe je schrijven moet! Toch kregen we het verzoek of we eens een blogje wilden schrijven over het schrijven van een brief. Naar aanleiding van dit verzoek gaf Kim een aantal tips over het schrijven van je allereerste brief. Deze brief kan je vergelijken met een eerste ontmoeting. Denk maar eens terug aan de eerste ontmoeting met een vriend of vriendin. In een eerste brief gaat het ook ongeveer zo. Maar hoe gaat dat als je iemand al langer kent? Ook dit kan je vergelijken met vriendschappen waarbij je elkaar echt ontmoet. Sommige contacten blijven oppervlakkig, met anderen bouw je een intensievere band op. Zo heb ik verschillende postvriendinnen. Met de één wissel ik kaartjes uit waarop we kletsen over het weer, over dingen die je onderneemt of andere leuke weetjes. Maar met een paar speciale postvriendinnen deel ik veel meer dan dat. Het zijn hechte vriendschappen geworden. Aan hen schrijf ik lange brieven waarin ik mijn hart durf te luchten. Het zijn de vriendinnen bij wie je aanbelt als je ergens mee zit, alleen kom je bij postvriendinnen door de brievenbus. Zoals er eigenlijk geen regels bestaan voor vriendschappen, kan ook niemand je vertellen hoe je brieven schrijven moet.

Kim en Ruchama leerde ik kennen via een kleinschalige post-community op het internet. Ik werd lid van deze groep, omdat ik gezellige post wilde ontvangen. Toen ik mijn eerste brief aan ze schreef had ik nog geen idee hoe belangrijk deze postvriendinnen voor me zouden worden. Er groeide niet alleen een hele hechte briefvriendschap, maar ik (her)ontdekte ook mijn liefde voor schrijven. Schrijven is voor mij een manier om gevoelens te delen, om te ontdekken, om bewust te worden van “iets”. Al schrijvend vind ik woorden waarmee ik ongrijpbare dingen grijpbaar kan maken. Als je om diezelfde reden in je dagboek schrijft, zal je misschien het opluchtende gevoel van schrijven wel herkennen? Voor mij werkt schrijven áán iemand nog beter. Door een situatie gedetailleerd aan iemand uit te leggen, kom ik zelf tot inzichten. Dit heeft me door een heleboel moeilijke situaties gesleept. Briefcontact is heel bijzonder, het delen van grote en kleine dingen van het lezen is mooi en leerzaam. Maar ik denk dat de ruimte die we hebben gemaakt, die trouwens niet aanwijsbaar is, het zo speciaal maakt. In “Nienke over briefvriendschap” leg ik uit dat Ruchama en ik een potje hebben voor gevoel. Dat potje draag je altijd met je mee. Er zijn maar een paar plekken waar het dekseltje opengaat. Het schrijven met deze meiden heeft een ruimte gemaakt waar ik dat potje veilig kan openen. Dat was er niet van de één op de andere dag, het heeft moeten groeien. Er zijn een heleboel woorden over en weer gegaan waarmee die “ruimte” is gebouwd.

En toen kwam ik “ZIN: lust in je leven door schrijven” tegen, een boek van Geertje Couwenbergh. Een heerlijk, inspirerend boek als je van schrijven houdt. Vol tips die je óók kan toepassen bij het schrijven van je brieven. Hou je ook zo van lange brieven? Dan kan ik je aanraden om op zoek te gaan naar dit boek. Tot die tijd zal ik een paar tips van Geertje met je delen, die ik natuurlijk met post-ogen bekeek.

Lees verder »